Որպես ազատամարտիկ՝ ԵԿՄ անդամ եւ լրագրող, հաճախ էի տարբեր առիթներով այցելում Արցախի սահմանամերձ զորամասեր, լինում առաջնագծում։ Ծանոթանում էի շատ զինվորականների հետ։ Շատերին անդրադարձել եմ տարբեր լրատվամիջոցներով։ Ֆեյսբուքյան իմ անձնական եւ «Մերան» թերթի, որի գլխավոր խմբագիրն եմ, էջերում տեղադրում էի մեր զինվորների լուսանկարները։ Եվ հաճախ էի նրանց ծնողների, հարազատների, ծանոթ-բարեկամների կողմից արժանանում շնորհակալության, որ իրենց զինվորի մասին եմ գրել։
Վերջերս դարձյալ լուսանկարներ էի տեղադրել ֆեյսբուքյան էջումս, որը, ցավոք՝ արգելափակվել է երկար ժամանակով՝ Մոնթեի ու Լեոնիդ Ազգալդյանի մասին գրելու համար։ 2019 թ. Մայիսյան եռատոնից 2 օր առաջ հերթական անգամ Արցախի ազատամարտիկների միության Քաշաթաղի շրջանային կառույցի ներկայացուցիչներով՝ ղեկավար Սուրեն Խաչատրյանի հետ, մեկնեցինք Ջրականի զորամաս, որի հետ համագործակցում էր մեր շրջանը։ Զորամասի մարտական հերթափոխի գծով տեղակալ, փոխգնդապետ Արգամ Գեւորգյանի հետ, ով արդեն 12 տարի ծառայում էր Հայոց բանակում, հասանք առաջնագիծ՝ Արաքսի ափ։ Հենակետերից մեկի պատասխանատու, լեյտենանտ Սեւան Ղազարյանը դիմավորում է մեզ, զորամասի ներկայացուցչին զեկուցում իրավիճակը, որ արտակարգ որեւէ դեպք չի պատահել, իր հրամանատարությամբ հենակետի զինվորները կատարում են սահմանի պաշտպանությունը: Սահմանապահներին ողջունեցին մեր պատվիրակության անդամները, նրանց հանձնեցինք իրենց հասանելիք նվերները Մայիսյան եռատոնի առթիվ։ Բոլոր արկղերում կային նամակներ՝ գրված քաշաթացի դպրոցականների կողմից։ Զրուցում եմ առաջնագիծը պահող մեր զինվորների հետ, լուսանկարում եմ տղերքին, լուսանկարվում ենք միասին։
Լեյտենանտ Ս. Ղազարյանն ավարտել էր Վ. Սարգսյանի անվ. ռազմական համալսարանը եւ արդեն 8 ամիս ծառայում էր բանակում: Կարեւորում է զինվորականի գործը եւ գոհ է ծառայությունից: «Մենք պետք է պահենք մեր սահմանը՝ դժվարությունները հաղթահարելով»,- ասում է լեյտենանտը: Սիրով է ներկայացնում իր զինվորներին՝ երեւանցի Հրաչ Առաքելյանին, ով 1 տարի 4 ամիս արդեն ծառայության մեջ էր, ախուրյանցի Կարեն Սաֆարյանին, թալինցի Խաչատուր Գրիգորյանին, ում մի քանի օր էր մնացել, որ զորացրվեր, գյումրեցի Դավիթ Դավրիշյանին, հարեւան հենակետի պատասխանատու, կրտսեր սերժանտ, արարատցի Մերուժան Ասրյանին, մյուս տղաներին։ Սեւան Ղազարյանը շատ էր կարեւորում տղերքի միասնությունը, հարազատությունը, բարեկամաման կապը հարեւան հենակետերի զինվորների հետ։ Սեւանին ու զինվորներին հատկապես շատ ուրախացրին դպրոցականների նամակները։ «Մեր պարտքն է՝ պաշտպանել հայրենիքը»,- ասում են զինվորները: Որոշ ժամանակ մնացինք սահմանապահների հետ, ծանոթացանք պայմաններին. տղերքն իրենց համար բաղնիք էին կառուցում Արաքսի ափին։ Հրաժեշտ տվեցինք սահամանապահ մեր քաջերին՝ հավատով, որ Հայոց սահմանի դռները միշտ փակ կլինեն թշնամու առջեւ: Բայց եղավ արցախյան 44-օրյա կործանարար պատերազմը։
Եվ մեծ ցավ եմ ապրում, երբ իմանում եմ, որ այդ պատերազմում հերոսաբար կռվել ու անմահացել են նաեւ զինվորականներ՝ սպաներ ու շարքայիններ, որոնց հանդիպել եմ զորամասերում, առաջնագծում։ Ֆեյսբուքյան էջում տեղադրել էի նաեւ լեյտենանտ Սեւան Ղազարյանի լուսանկարը՝ չիմանալով, որ քաջորդին 2020 թ. ստացել էր ավագ-լեյտենանտի կոչում, եւ օրեր անց մարտիրոսվել ռազմադաշտում՝ հավերժ Արցախի սահմանապահը մնալով։ Սեւանի մայրը՝ Կարինեն, տեսել էր այդ լուսանկարը եւ գրեց որդու մարտիրոսվելու մասին։ Հերոսը ծնվել է ՀՀ Արմավիրի մարզի Էջմիածնի տարածաշրջանի Առատաշեն գյուղում, 1996 թ. հոկտեմբերի 30-ին, եղբայրների՝ Նորայրի, Սեւակի ու Արամիկի հետ հասակ առել հարազատ գյուղում։ 2003-2011 թթ. ընդունվել եւ ավարտել է Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնի հովանու ներքո գործող «Էօրնեկեան հանրակրթական դպրոց» հանրակրթական ուսումնական հաստատություն-հիմնարկը։ Այնուհետեւ ուսումը շարունակել է Վաղարշապատի թիվ 5 ավագ դպրոցում եւ ավարտել 2014-ին։ Նույն թվականին ընդունվել եւ 2018-ին ավարտել է Վազգեն Սարգսյանի անվ. ռազմական համալսարանը։ Ստանալով զինվորական կոչում՝ ցանկություն է հայտնել ծառայել Արցախի զորամասերից մեկում։
Եվ 8 ամիս անց Սեւանին հանդիպեցինք Արցախի հարավարեւելյան զորամասի թիվ 1 հենակետում՝ որպես պատասխանատու եւ քաջ սպա։ Մայրը տխրությամբ է ասում՝ պատերազմր սկսվելուց օրեր առաջ էր ստացել ավագ լեյտենանտի կոչումը, բայց չհասցրեցինք շնորհավորել, չհասցրեցինք նաեւ ամուսնացնել։ Պատերազմի առաջին օրվանից Ջրականի զորամասի շատ սպաներ կռվեցին թշնամու դեմ եւ օրեր շարունակ պահում էին դիրքերը։ Բայց շատերը նաեւ նահատակվեցին։ Սեւանի մայրն ասում է, որ որդու հետ վերջին անգամ խոսել են հոկտեմբերի 15-ին, հնարավոր է՝ Հադրութի տարածքում են եղել ավագ լեյտենանտն ու իր զինվորները։ Հերոսի մասին պատմել են նաեւ, որ վերջին օրը ոտքից վիրավորվել է, սակայն իր զինվորներին, ովքեր եղել են նորակոչիկներ, մենակ չի թողել։ Երկար ժամանակ ծնողները տեղեկություն չունեին իրենց որդուց։ 2021 թ. մարտի 26-ին ճանաչվել է դին։ Հուղարկավորված է հայրենի գյուղի գերեզմանոցում։ Հերոսին նվիրված հուշարձան են կանգնեցրել Առատաշենում։
