Հաղթանակ ասվածը մեկանգամյա գործողություն չէ, այն մշտական պայքար եւ անմնացորդ նվիրում է հանուն զարգացման ու հարատեւման։ Երբեմն հաղթանակը ճանապարհ է դեպի անկում, եթե նախանշված չէ հաջորդ քայլը։ Եվ հակառակը՝ հաղթանակի գրավականն է դառնում պարտությունը, երբ կատարվում են ճիշտ հետեւություններ, եւ դրվում են սեփական ուժերն ու հնարավորություններն առաջին հայացքից գերազանցող նպատակներ։
Սովորաբար ընդունված է յուրաքանչյուր տարեվերջին կամ տարեսկզբին ամփոփել անցած ճանապարհը, արված գործերն ու նախանշել առնվազն մեկ տարվա կտրվածքով ծրագրեր եւ դրանց հասնելու քայլերի հաջորդականությունը։ Ինչպես 2020 թվականը, այնպես էլ 2021-ը ծանր ու ցնցումներով լի տարիներ էին մեր երկրի եւ ժողովրդի համար, սակայն ամենածանր եւ դեռեւս չհաղթահարված ցնցումը բարոյահոգեբանականն է, որով սովորաբար պայմանավորված է հետագա վերելքը կամ անկումը։ Հանրային տրամադրությունները ցույց են տալիս, որ դեռեւս չենք գիտակցում, չենք տեսնում, չենք ձեւակերպել ապագայի մեր տեսլականը այս ծանր պարտությունից հետո, իսկ այդ տեսլականն ունենալու համար պետք է ինքներս մեզ հարց տանք՝ ունե՞նք արդյոք հայրենիք եւ պետականություն ունենալու կարեւորության ընկալումը, ինչպիսի՞ն ենք տեսնում մեր պետությունը եւ մեզ այդ միավորի մեջ։ Արդյոք ամբողջակա՞ն է, թե՞ մասնատված ու տրոհված ընկալում ունենք։ Սրանք ուղենիշներ են, որոնք որոշելու են մեր ապագան։ Այսօր առավել քան երբեւէ մեզ պետք է Միացյալ եւ ազատ, անկախ Հայաստանի տեսլականը։ Երբ նշաձողը շարունակաբար չես բարձրացնում, ապա գալիս է մի իրավիճակ, երբ այն անցնում ես անգամ առանց ցատկելու։
Մենք՝ որպես բոլոր ժամանակների խաղաղասեր ազգերից մեկը, եւ մեր հզոր անհատները՝ որպես մեր հավաքական գիտակցության եւ արժեհամակարգի խտացում, գիտակցում ենք, որ խաղաղությունը պահվում է ուժեղ բանակով եւ կուռ ազգային գաղափարախոսությամբ։ Հանուն այդպիսի խաղաղության կարելի է եւ անհրաժեշտ է զիջել այժմեական հանգիստը, հանուն խաղաղության կարող է կոշտուկներ առաջանան։ Աքսիոմատիկ է, որ խաղաղություն հաստատելու համար պետք է լավագույնս պատարստվել պատերազմի։
Ուժեղ բանակ ունենալու համար միայն սպառազինությունը բավարար չի եղել եւ բավարար չէ նաեւ ներկայում, զինվորի բարոյահոգեբանական վիճակը եւ ժողովրդի հավատը նրա նկատմամբ ամենազորեղ «վահանը» կարող են դառնալ։ Դրա համար հայոց ռազմարվեստի պատմության վերաբերյալ հանրության իրազեկումն անխուսափելիորեն կարող է նպաստել հաղթանակի պատրաստ, հոգեբանական բարդույթներից զերծ ինքնության վերաձեւավորմանը: Այս ուղղությամբ մշտական աշխատանքը պետք է դառնա մեր հիմնական քայլերից մեկն այս տարվա համար։
