Ադրբեջանական իռացիոնալ հակահայկական քարոզչությունը պարբերաբար բարձրացվում է աբսուրդի մակարդակի, եւ, ինչպես միշտ, դա արվում է Բաքվի ղեկավարի բերանով: Բանը հասել է այնտեղ, որ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմում միակ ազգային հերոս ունենալով Ռասուլզադեին, որը կռվել է գերմանական Վերմախտի կազմում ընդդեմ Խորհրդային Միության ժողովուրդների, Ադրբեջանը ցինիկաբար Հայաստանին մեղադրում է նացիզմի մեջ: Ավելորդ չէ արձանագրելը, որ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ խորհրդային բանակ զորակոչված մոտ 300 հազար ադրբեջանցիների կեսը հանձնվեց ու անցավ նացիստական Գերմանիայի կողմը:
Դրա դիմաց՝ Երկրորդ աշխարհամարտին մասնակցել է 500 հազար հայ, որից միայն 300 հազարը՝ Խորհրդային Հայաստանից: 103 հայ արժանացավ հերոսի կոչման, 27-ը դարձել է փառքի շքանշանի լրիվ ասպետ: Հայ գեներալների թիվը կազմել է 64, որից 5-ը՝ մարշալ։
Այս պատմական իրողության պայմաններում օրերս Ադրբեջանի լսարանի առաջ Ալիեւը կրկին աքլորացել է՝ ասելով, որ երբեք թույլ չի տա, որ հայկական ֆաշիզմը գլուխ բարձրացնի տարածաշրջանում: Ալիեւի հիշողությունը պարբերաբար թարմացման կարիք ունի, եւ դրա համատեքստում նրան պետք է առերեսել իրականության հետ, որքան էլ այն դառը լինի իր համար: Տարածաշրջանում հակամարտությունը բռնկվել է նախորդ դարի 90-ականների սկզբում՝ ֆաշիստական ձեռագրով Բաքվում եւ Սումգայիթում՝ այդ քաղաքները կառուցած հայ բնակիչների կոտորածներով ու արտաքսումով: Նույն կոտորածները 1920 թ. Բաքվում եւ Շուշիում իրականացրել է թուրք-ադրբեջանական զույգը: Արցախյան առաջին պատերազմը սանձազերծել է պաշտոնական Բաքուն՝ անկախության հարցով կայացած ժողովրդավարական հանրաքվեին պատասխանելով ռազմական ագրեսիայով եւ Արցախի տարածքի 40 տոկոսի գրավմամբ ու հայաթափմամբ:
Ալիեւն իր ցնորամիտ համոզմունքների հորձանուտում փորձեր է անում գործողություններ իրականացնել նաեւ ՌԴ տարածքում: Օրերս ադրբեջանական լոբբին փորձել էր կանխել Ռուսաստանի հայերի միության երիտասարդական կենտրոնում «Գարեգին Նժդեհ» գեղարվեստական ֆիլմի ցուցադրությունը: Մինչ այդ մի շարք ռուսաստանյան լրատվամիջոցներ եւ պաշտոնյաներ ադրբեջանական ազդեցության ներքո համապատասխան քարոզչական ֆոն էին ստեղծել ֆիլմի ցուցադրության շուրջ: Ադրբեջանը ՌԴ-ում փորձել է հայ ժողովրդի մեծերից մեկին՝ ազգային գաղափարախոսության հենասյունը համարվող Ցեղակրոնի հիմնադրին ներկայացնել որպես ֆաշիստ, որը, իբր, գործել է Ռուսաստանի դեմ:
Աբսուրդի ամբողջ հմայքն այն է, որ նման մեղադրանք է հնչեցվում նախախորհրդային Ռուսաստանին ծառայելու համար երկու Ս. Գեորգիի խաչերի, Սուրբ Վլադիմիր եւ Սուրբ Աննա պատվո նշանի արժանացած Նժդեհի հասցեին, ում 1948 թ. դատապարտել են ՌԽՖՍՀ քրեական օրենսգրքի չորս հոդվածով, որոնցից որեւէ մեկը չի վերաբերում նացիստների հետ համագործակցությանը (մեղադրվել է հակահեղափոխական գործունեության մեջ)։ Ինչպես ֆիլմի ցուցադրման հետ կապված դեպքերի վերաբերյալ իր հայտարարության մեջ արձանագրել էր Ռուսաստանի հայերի միությունը, Նժդեհին դատապարտել էր ոչ թե ժողովրդական դատարանը, այլ ՊԱԿ-ի հատուկ ժողովը:
Վերոշարադրյալից ակնհայտ է դառնում, որ ֆաշիստական Գերմանիայի հետ համագործակցած, Հիտլերի դահիճ ազգային հերոս ունեցող Ադրբեջանը ֆաշիզմի մեջ է մեղադրում այդ չարիքի դեմ պայքարում առաջամարտիկ ժողովուրդներից մեկի պետությանը՝ Հայաստանին, եւ այդ սուտը փորձում է համաշխարհային հանրությանը մատուցել հենց գեբելսյան մեթոդով՝ պարբերաբար այն կրկնելով՝ մոռանալով, սակայն, որ ի տարբերություն նացիստական Գերմանիայի, այսօր աշխարհում կա տեղեկատվության ոչ թե մեկ աղբյուր, այլ՝ բյուր, եւ հասարակությունը սովորել է սուտը ճշմարտությունից տարբերել, իսկ Ալիեւի նման հայտարարությունները լավագույն դեպքում դասում է դեղին մամուլի հրապարակումների շարքին:
Նույն հայտարարության մեջ Բաքվի առաջնորդի արած մյուս արտահայտությունը բոլորովին այլ թեմայից է: Վերջինս հոխորտացել է, թե թույլ չի տա, որ Հայաստանը կրկին դառնա հնարավոր սպառնալիք Ադրբեջանի համար, եթե նման վտանգ տեսնի՝ «անմիջապես կոչնչացնեն», եւ դա պետք է «բոլորն իմանան»: Նման արտահայտությունները բացառապես ներքին լսարանի վրա ազդելու միջոց են, քանի որ այդ համատեքստում Ադրբեջանի գործնական ժեստերին Հայաստանը սահմանին պարբերաբար ցավոտ պատասխաններ է տալիս, որոնք Ադրբեջանը խնամքով թաքցնում է՝ չհրապարակելով իրական կորուստները: Ներքին լսարանից բացի, վերջին՝ արտաքին լսարանին ուղղված դատողությունը բացառապես ուղղված է Ռուսաստանին: Բանն այն է, որ Հայաստանը բազմիցս հայտարարել է, որ սկսում է բանակի վերափոխման գործընթաց հենց ՌԴ-ի հետ միասին եւ նրա աջակցությամբ, ինչը տեղավորվում է ՀԱՊԿ ռազմաքաղաքական դաշինքի կարողությունների մեծացման տրամաբանության մեջ: Հետեւաբար, նման ոչ դիվանագիտական կոշտ կիքսը հյուսիսից իր գլխին կախված Ռուսաստանի հանդեպ, մեղմ ասած, հեռատեսական քայլ չէ պաշտոնական Բաքվի կողմից: Ալիեւը նման պարբերական հայտարարությունների շրջանակում ողջ ուժով փորձում է ապացուցել անապացուցելին՝ թե, իբր, արցախյան վերջին պատերազմի ելքն ապահովել է առանց Թուրքիայի, նրա դաշնակից այլ պետությունների ու ջիհադիստ ծայրահեղականների, եւ այդ մոլուցքի մեջ արդեն կորցրել է ուղերձների հասցեների հարցում կողմնորոշվելու ունակությունը:
