«Գայանե Խաչատրյանի գեղանկարչությունը սոսկ գեղանկարչություն չի, այլ պոեզիա է եւ երաժշտություն: Բարձր, արհեստավարժ, զուտ բարձր մասնագիտական շնորհների հետ մեկտեղ, նրա գեղանկարչությունը ինքնատիպ գեղեցիկ եւ ոգեղեն համադրություն է՝ բնաշխարհի եւ մարդկային հոգու նրբին տեսողություն: Նրա շատ կտավներ, ի թիվս «Զարթոնք», «Սպիտակ քարեր», «Երփներանգ երեկո Շորժայում», «Սարալանջ», «Ժայռեր», «Մասրենի», իրապես բանաստեղծություն են՝ արտահայտված գույնի եւ գծի ինքնօրինակ ոճով: Իսկ «Ջրհեղեղից հետո» կտավը խորիմաստ մի պատում է, որում ամեն մի դիտորդ կարող է գտնել իր հոգեմտային աշխարհին հարազատ ենթաիմաստ: Սրանով է մեծապես հարուստ եւ արժեքավոր նրա արվեստը…»:
Թամար ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ, արվեստագիտության թեկնածու
Արվեստագետի գնահատման առաջին չափանիշը սեփական ոճ, առանձնացող ասելիք ու չնմանակվող ձեռագիր ունենալն է: Այս բոլոր առումներով Գայանե Խաչատրյանի վրձնակերտումները երաշխավորում են իր տեղը արդի հայ գեղանկարչության խտաբնակ կենսադաշտում:
2000-ից Հայաստանի նկարիչների միության անդամ արվեստագետը մասնակցել է բազմաթիվ հանրապետական եւ միջազգային ցուցահանդեսների, ունեցել մի շարք անհատական ցուցահանդեսներ. 2011-ին՝ մշակութային հարազատ օջախում՝ նկարիչների միությունում, Կոմիտասի անվան կամերային երաժշտության տանը, «ՀայԱրտ» կենտրոնում, Արամ Խաչատրյանի տուն-թանգարանում: 1999-ին մասնակցել է ՄԱԿ-ի հայաստանյան գրասենյակում միության կազմակերպած մեկական աշխատանքների ցուցահանդեսին, 2004-ին՝ Ֆրանսիայի Բրիսոնյե եւ Կլամար քաղաքներում կայացած խմբակային ցուցահանդեսներին:
«Գունեղ ձայն ունի Գայանեն՝ հնչուն երանգներով, նոր բացվող վարդի նման, արբած բնության հրաշքով: Եվ այդ հայտնությունները երազներից փոխակերպվում են իրականության, կերպավորվում, դառնում շոշափելի՝ մնալով, սակայն, միշտ զգայականի դաշտում: Նրա նկարչությունը լինելիության խորհուրդ ունի իր մեջ եւ դրանից բխող խնդություն: Ակամայից հիշում ես Փոքրիկ իշխանին…». այսպես է բնութագրում գեղանկարիչ Հովհաննես Հարությունյանը նկարչուհու արվեստը, որի հերթական՝ հոբելյանական ցուցահանդեսին բախտ էր վիճակված բացվելու սեպտեմբերի 21-ին՝ Հայոց անկախ պետականության հռչակման օրը: Հերթական անհատականը՝ նկարիչների միությունում: Օրվա խորհրդի, Գայանե Խաչատրյանի «գունեղ, մեղմ, նուրբ ու հանդարտ» արվեստի մասին խոսք ասաց ՆՄ նախագահ Սուրեն Սաֆարյանը: «Մեր ժողովրդի համար դժվարին ու խառնակ այս ժամանակներում եւ հենց մեր անկախության օրն է բացվում Գայանեի ցուցահանդեսը,- ասաց նա,- ես ցանկանում եմ, որ այն խաղաղությունը, որ կա նրա կտավներում, փոխանցվի ամենքիս…»:
Իսկ ցուցասրահում հիրավի հեքիաթային գունեղությամբ ու գեղեցիկի սիրահարներով լեցուն մթնոլորտ էր, կտավներում՝ կանացի քնքշությանը զուգահեռվող նրբին վրձնումներ: Պատահական չէր գեղանկարիչ Խաչիկ Աբրահամյանի սեղմ բնութագրումը. «Նրա արվեստը նման է իրեն՝ մաքուր, ազնիվ, երազային եւ այնքա՜ն համահունչ իր կերպարին…»:
Երիցս ճիշտ բնութագրում, որը հավաստում են դիտողին անմիջապես հարազատացող ու հոգեպարար տասնյակ կտավներ. «Արեւոտ կեսօր», «Դեպի տուն», «Միակը», «Երգ», «Աշնան բույրը», «Երփներանգ երեկոն Շորժայում», «Հանդերում», «Լուսաբաց», «Լուսավոր մայրամուտ»…Հույզ ու խռովք մեղմող, ալեկոծ հոգիներ հանդարտության բերող կտավներ, բանաստեղծական հովվերգություն՝ գունային գամմաների վարպետ լուծումներով: Նաեւ հայրենի բնության չքնաղ պատկերներ՝ «Արագած», «Հրաշք Շորժա», «Ստվեր»: Դիմանկարներ, ծիսային շարքեր, կենսահաստատ արարումներ. լուսեղեն, գեղեցիկի ծարավով առլեցուն կարոտի, սեփական եսի խորանում մտապատկերվող, ապա նոր միայն մարմնավորում ստացած կտավներ են սրանք, որ զարդարում են հեղինակին, արժեւորում նրա վաստակը հայ գեղանկարչության համապատկերում:
«Գունային նրբերանգների հրաշալի հրամցնողն է Գայանե Խաչատրյանը, որի անհատականությունը որպես գեղանկարիչ՝ բացահայտ է եւ բնորոշ միայն իրեն: Գրեթե բոլոր գործերում հայոց զովաշունչ կամ արեւկող օդն է: Թեմատիկան՝ յուրօրինակ, ռոմանտիկ, լիրիկական զեղումներով, փիլիսոփայությամբ հագեցած: Պետք է խոստովանել, որ թեմատիկան բավականին բարդ է, սակայն պարզ հնարքներով բացահայտվող…». սա էլ Գայանե Խաչատրյանի վրձնընկերներից Ստեփան Մինասյանի անկեղծացումն ու գնահատականն է նաեւ երաժշտական տաղանդով օժտված հոբելյարի, որի կտավներն իրոք հմայք ու խաղաղություն են պարգեւում գեղեցիկի ծարավ մեր հոգիներին…
