Հայ ժողովրդի պետականության երկրորդ վերածննդի 32-րդ տարին ոտք ենք դնում այն բացարձակ ճշմարտության գիտակցումով, որ անկախություն հռչակելը նվազագույնն է պետականաշինության ճանապարհին, գերնպատակը պետության հզորացումն է՝ մեր սերունդների համար նրա հարատեւությունն ապահովելու համար: Երկրորդ Հանրապետության հռչակմանը հաջորդած տարիները, ինչպես եւ բոլոր նախորդ հայկական պետականությունների դեպքում, առաջին հերթին արմատավորում են այն գիտակցումը, որ ամենօրյա, ամենժամյա աշխատանք է անհրաժեշտ պետությունը հզորացնելու համար: 44-օրյա եւ սեպտեմբերի 13-14-ի պատերազմները նորովի արժեւորեցին մեր անկախ պետականության գիտակցումը:
Վերջին իրադարձությունները փաստեցին, որ բաժակաճառերով պետություն չեն կառուցում, առավել եւս՝ ուժեղացնում ու հզորացնում: Քաղաքակրթությունների եւ աշխարհաքաղաքականության խաչմերուկում գտնվող Հայաստանի երկրորդ հանրապետությունը վերածնվեց գոյապայքարով, այն չդադարեց 31 տարիների ընթացքում ու հաստատապես շարունակվելու է ապագայում: Մենք չենք այդ գոյապայքարի նախաձեռնողը, հայ ժողովուրդն ապրում է իր հազարամյակների բնօրրանում, այդ ժամանակի քաղաքակրթություններն ու համաշխարհային քաղաքականությունն են պարբերաբար բախում Հայոց աշխարհի դռները:
21-րդ դարում աշխարհում մոտեցումներն ու գործողությունները փոխվել են, նպատակները՝ ոչ: Մեր օրերում ուժեղ պետություն ունենալու համար առաջին հերթին անհրաժեշտ է ունենալ մարդկային հզոր կապիտալ, այն իրացնելու արդյունավետ համակարգ, որն էլ, իր հերթին, ապահովելու է պետության հիմքը՝ ուժեղ տնտեսությունը: Տեխնոլոգիական նոր դարաշրջանի փոխկապակցված աշխարհում տնտեսությունն ու աշխարհաքաղաքականությունը միաձուլվել են, եւ պետությունների տնտեսական զարգացումն ու ուժեղությունը մեծապես կախված են իրենց վարած արտաքին քաղաքականությունից: Հետեւաբար, ուժեղ պետություն ունենալու համար քաղաքականության բոլոր ուղղությունները՝ տնտեսականը, քաղաքականը եւ պետական գաղափարախոսությունը պետք է հավասարապես ու փոխլրացմամբ զարգանան համապատասխանելով գերարագ փոփոխվող աշխարհի օրվա պահանջներին:
Հայաստանն անկախության 32-րդ տարին թեւակոխում է նոր իրողություններում՝ տարածաշրջանային եւ աշխարհաքաղաքական առումներով, ինչը պահանջում է գործընթացների, երեւույթների նորովի գնահատում ու արժեւորում, պետականաշինության ժամանակակից մեթոդաբանություն եւ արտաքին ճկուն քաղաքականություն: Ավելորդ չէ կրկնելը, որ վերջինս հատկապես կարեւոր է ժամանակի աշխարհաքաղաքական, հաճախ դասական տրամաբանության կանոններով դժվար բացատրվող, գերարագ ընթացող իրադարձություններով եւ զարգացումներով աշխարհում:
Վերջին երկու տարիներին Հայաստանի Հանրապետության անկախության օրը մեր ժողովուրդը նշում է պատերազմներում հերոսացածների ոգեկոչումով: Մեկ բան աներկբա է՝ բոլոր պատերազմներում հայորդիները եւ մեր կողքին ապրող բարեկամ ժողովուրդների զավակները պայքարել, նահատակվել եւ շարունակում են կռվել Հայկական պետականության հարատեւման, հազարամյակների սեփական բնօրրանում ապրելու իրավունքի համար: Այդ սուրբ պայքարում ամեն հերոսացած նոր պարտավորության բեռ է դրել մեր ու ապագա սերունդների ուսերին: Մեր օրերի հերոսապատումները մեր ժողովրդին պատգամ են թողնում մեկ բացարձակ ճշմարտություն՝ հարատեւման համար մեր պետականության հզորացումն այլընտրանք չունի: Հերոսների պատգամը կյանքի կոչելը ծանր ու պատվաբեր եւ, առաջին հերթին, պարտադրող առաքելություն է, որն այս բախտորոշ պահին դրված է հենց մեր սերնդի վրա եւ սխալվելու թույլատրելի քանակն էլ՝ սպառված:
Հայոց պետականության հզորացումն այլընտրանք չունի, այդ ընթացքն անկասելի է, այն չի կարող կանգնել որեւէ խոչընդոտի առաջ, որոնք բազմաթիվ են եղել մեր հազարամյակների պատմության ընթացքում եւ դեռ հանդիպելու են ապագայում: Մեր ողջ պատմությունը հագեցած է դրանց դեմ պայքարով եւ դրանք հաղթահարելով, բացառություններ չկան, խնդիրը միայն ժամանակի մեջ է:
