Հայատյաց հռետորաբանությունը շարունակում է առանցքային մնալ Ադրբեջանի իշխանությունների խոսքում՝ սկսած երկրի ղեկավարից, ինչն ավելի է խորացնում այդ հասարակության ներսում թշնամանքի եւ ատելության տարածումը։ Ալիեւը չի խուսափում նաեւ սպառնալիքներ հնչեցնել Հայաստանի դեմ. այս անգամ առիթ է դարձել Հայոց բանակի 30-ամյակի առթիվ Մոսկվայում Գարեգին Նժդեհի մասին ֆիլմի ցուցադրությունը։ Կիրակի օրը, գտնվելով Գանձակում, նա հայտարարել է, թե Գարեգին Նժդեհի հերոսացման հարցն առաջին անգամ ինքն է բերել քաղաքական հարթություն, նաեւ շեշտել է, թե «շարունակելու են փորձել աշխարհի երեսից ջնջել հայկական ֆաշիզմի բոլոր դրսեւորումները»։
Մեծ հայորդու հանդեպ ունեցած գենետիկ վախը բավականին խոսուն է, մահվանից հետո էլ Նժդեհի անվան հիշատակումն անգամ սարսափեցնում է Ադրբեջանին «հաղթանակ նվիրած առաջնորդին»։ Բնականաբար, Ալիեւը լավ է հասկանում, որ քանի դեռ հայերս հիշում ենք եւ մեծարում մեր հերոսներին, կհայտնվեն նաեւ նրանց արդար գործի հետեւորդները, որպեսզի վերահաստատվի պատմական արդարությունը։
Յուրաքանչյուր ազգ ինքն է ընտրում իր հերոսներին, ինչն էլ բնորոշում է տվյալ ժողովրդի ազգային նկարագիրը. հայերիս համար հերոսներ են Նժդեհն ու Անդրանիկը, Մոնթեն ու Ազգալդյանը (այս շարքում հայորդիների բազմաթիվ փառահեղ անուններ կան), մինչդեռ Ադրբեջանի հերոսը Ռամիլ Սաֆարովն է, որին հետեւելով արցախյան երկրորդ պատերազմի ժամանակ բազմաթիվ ռամիլսաֆարովներ ինքնադրսեւորվեցին։ Եվ, իհարկե, չենք կարող շրջանցել եւ չհիշատակել ԽՍՀՄ-ի դեմ կռվող «ադրբեջանական լեգեոնի» ստեղծման ակունքներում կանգնած Մամեդ Էմին Ռասուլզադեին։ 1918-1920 թթ. Ադրբեջանի Հանրապետության խորհրդարանի նախագահն էր։ Ադրբեջանում նրան ընկալում են որպես «ազգայնականության հայր», Ռասուլզադեին քաղաքական հայր ու գաղափարախոս են համարում մասնավորապես Ադրբեջանի Մուսավաթական ու «Ազգային ճակատ» կուսակցությունները:
Տեղյա՞կ է արդյոք Ալիեւը, որ Ադրբեջանում խորհրդային կարգերի հաստատումից հետո Թուրքիա տեղափոխված Ռասուլզադեն Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի տարիներին համագործակցել է ֆաշիստների հետ։ Ադրբեջանական էմիգրացիայի մի շարք անդամների հետ նրան հրավիրում են Բեռլին՝ Գերմանիայի նացիստական կառավարության հետ բանակցություններ վարելու համար։ Այդ բանակցությունների արդյունքում որոշվում է, որ Ռասուլզադեն գլխավորելու է Գերմանիայում ադրբեջանական ներկայացուցչությունը՝ անձամբ մասնակցելով «Ադրբեջանական լեգեոնի» ստեղծմանը։ Ի դեպ, ըստ տարբեր աղբյուրների՝ «Ադրբեջանական լեգեոնն» աչքի էր ընկնում Խորհրդային Միության եւ Կարմիր բանակի դեմ իրականացրած գործողություններով, նրան էին վստահված նաեւ 1944 թ. Լեհաստանի դեմ զինված գործողությունները։ Այսքանից հետո կարող ենք ենթադրել, որ Ալիեւը կամ տեղյակ չէ անգամ մեկդարյա պատմական անցքերին, կամ հիշողության մասնակի կորուստներ ունի։
Ալիեւը նաեւ հայտարարել է, թե ի տարբերություն մեզ՝ հայերիս, «իրենք երբեք պատերազմական հանցագործություններ չեն անի»։ Այս հայտարարությունները մերկապարանոց են այնքանով, որ թե համացանցում, թե միջազգային եւ հայկական մամուլում բազմաթիվ արձանագրումներ կան Ադրբեջանի զինված ուժերի կողմից Արցախի խաղաղ բնակչության, ինչպես նաեւ գերեվարված անձանց նկատմամբ առանձնակի դաժանությամբ իրականացրած խոշտանգումների ու սպանությունների վերաբերյալ, որոնք տեղի են ունեցել 2020 թ. սեպտեմբերին իրենց իսկ սանձազերծած լայնամասշտաբ պատերազմի օրերին։ Մի շարք պետությունների համապատասխան կառույցներ եւ միջազգային տարբեր կազմակերպություններ եւս արձանագրել են Ադրբեջանի պատերազմական հանցագործությունների բազմաթիվ փաստեր։ Բավական է նշել միայն «Human Rights Watch» իրավապաշտպան հեղինակավոր կազմակերպության՝ պատերազմի օրերին հրապարակած զեկույցը, որտեղ նշված է, որ Ադրբեջանը կասետային արգելված ռումբեր է օգտագործել Արցախի բնակավայրերի դեմ, որոնց օգտագործումը քաղաքացիական բնակավայրում արգելվում է պատերազմի օրենքով։ Սեփական հանցագործությունները թաքցնելու նպատակով էլ Ադրբեջանի իշխանությունները կազմակերպությանը տեղում հետաքննություններ անցկացնելու թույլտվություն չեն տվել։
Գանձակում Ալիեւը հերթական անգամ բացահայտորեն սպառնացել է Հայաստանին նոր պատերազմով՝ ասելով, որ «մենք երբեք թույլ չենք տա, որ Հայաստանը կրկին պոտենցիալ սպառնալիք դառնա Ադրբեջանի համար։ Եթե սա տեսնենք, տեղում կվերացնենք»։ Այս ձեւակերպումները եւ ագրեսիվ հայտարարությունները մեկ անգամ եւս վկայում են, որ Ադրբեջանը պատրաստ չէ խաղաղ գործընթացին նույնիսկ «հաղթանակից» հետո:
