Հերթական անգամ համայն հայությունը, բարեկամ ժողովուրդները եւ առաջադեմ մարդկությունը Ապրիլի 24-ին ոգեկոչում են Հայոց ցեղասպանության անմեղ զոհերի հիշատակը: 108 տարի առաջ մերօրյա Թուրքիայի իրավանախորդ երկիրը պետական համակարգման մակարդակի հասցրեց իր հազարամյակների բնօրրանում հայերին բնաջնջելու եւ այնտեղից դուրս մղելու քաղաքականությունը, որը նոր թափով սկսվել էր դեռ դրանից 20 տարի առաջ՝ 19-րդ դարի վերջին: 20-րդ դարի առաջին ոճրագործությանը զոհ գնաց 1.5 մլն անմեղ հայ՝ ծեր, կին, երեխա… Միլիոնավոր հայեր սփռվեցին ողջ աշխարհով՝ միակ սփոփանքը գտնելով սերունդներին դաստիարակելով մարդկության մեծագույն հանցանքի դատապարտման եւ դրա դեմ պայքարի ոգով:
Հայոց ցեղասպանության ճանաչումը միայն հայի կռիվը չէ, այլ քաղաքակիրթ աշխարհի, քանզի քաղաքակրթության որերորդ հազարամյակի մեկնարկին մարդկության դեմ հանցագործություն էր իրականացվել երկրի պետական բարձր մակարդակով, համակարգված ձեւով: Հայոց ցեղասպանությանը համարժեք գնահատական չտալու եւ պատասխանատուների համար արժանի պատիժ չսահմանելու հետեւանքը եղավ 20-րդ դարում մարդկության դեմ կատարված հանցագործության երկրորդ օրինակը՝ Հոլոքոստը, որի հեղինակ նացիստ պարագլուխն իր գործողությունները հիմնավորեց Հայոց ցեղասպանությունը մոռացության տալու փաստով:
Հայոց եղեռնի անմեղ զոհերի հիշատակի ամենամյա ոգեկոչումը եւ դրա ճանաչման ուղղությամբ անդադար պայքարն անցյալով ապրել չէ, առավել եւս զոհի հոգեբանությամբ տառապելը, այլ մարդկության նկատմամբ հանցագործությունների դեմ պայքար է՝ ապագայում դրանք բացառելու ցանկությամբ, քանզի դրա դատապարտումն է միակ միջոցը, առավելագույնը՝ նման հակամարդկային հանցագործությունները կանխարգելելու համար, նվազագույնը` ապագայում նման գործողությունների դիմելու՝ Թուրքիայի գործողությունները բացառելու նպատակով:
Խորհրդային Միության փլուզմանը հաջորդած յուրաքանչյուր տարին փաստեց, որ հայ ժողովրդի պայքարն այսօր, առավել քան երբեւէ, արդիական է: Նախորդ դարի 90-ականները սկսվեցին հայ ժողովրդի դեմ հերթական ցեղասպանական ոտնձգության փորձով, իսկ 2020 թ. 44-օրյա պատերազմն այդ գործընթացի գագաթնակետը դարձավ: Ցեղասպանություն գործած պետության իրավահաջորդը՝ Թուրքիան, ուսերին ունենալով մարդկության դեմ կատարած մեծագույն հանցագործության բեռը եւ չճանաչելով իր իրավանախորդի ոճրագործությունը՝ շարունակեց սեւ գործը: Այս պետության անմիջական մասնակցությամբ Ադրբեջանը փորձեց արցախյան հիմնահարցի ռազմական լուծման գնալ, որը հերթական անգամ պատճառ դարձավ հազարավոր հայորդիների, ծերերի, երեխաների եւ կանանց մահվան: 44-օրյա պատերազմը եկավ փաստելու, որ Հայոց ցեղասպանության ճանաչման եւ դատապարտման ուղղությամբ պայքարը նաեւ այսօրվան է վերաբերում եւ առավել քան արդիական է: Ոճրագործությունը համարժեք գնահատականի չարժանացնելու հետեւանք են այսօրվա Թուրքիայի ռազմական ագրեսիաները ոչ միայն Արցախում, այլեւ Լիբիայում, Սիրիայում, Իրաքում…
Ապրիլի 24-ին հայ ժողովուրդն իր բարեկամների հետ հերթական անգամ Ծիծեռնակաբերդի բարձունքից կրկին ուղերձ կհղի համայն մարդկությանը՝ ճանաչելու հայ ժողովրդի դեմ կատարված ոճրագործությունը, որպեսզի բացառվեն ապագա ցեղասպանությունները: Ծիծեռնակաբերդի հուշահամալիրից աշխարհին կասվի, որ ցեղասպանությունը չդատապարտելու հետեւանք է 2020 թ. սեպտեմբերի 27-ը, մարդկության դեմ կատարված նման հանցագործությունների հանդեպ անտարբերությունն է պատճառը, որ այսօր նույն՝ Արցախի ժողովրդի նկատմամբ Ադրբեջանը շարունակում է սողացող ցեղասպանությունը՝ հայկական հազարամյա բնօրրանի հայաթափման նպատակադրումով: Ապրիլի 24-ին հայ ժողովուրդը բարձրաձայնելու է առաջին հերթին համամարդկային արժեքներին պաշտպան կանգնելու հրամայականի մասին:
Խարխլվող աշխարհակարգի այս ժամանակներում ցեղասպանությունների հավանականությունը միշտ էլ բարձր է, եւ Ծիծեռնակաբերդն Ապրիլի 24-ին մերօրյա ցեղասպանությունները կանխելու պայքարի խորհրդանիշն է լինելու:
