Աշխարհաքաղաքականությունն օրեցօր ավելի ամուր է իր ոտնահետքը դաջում ժողովուրդների եւ երկրների ճակատագրերի վրա: Իսկ վերջիններիս, այդ թվում եւ մեր ճակատագիրը մշտապես սերտորեն կապված է եղել արդարության պահանջի հետ, եւ կապ չունի, թե զարգացածության կամ ժողովրդավարության ինչպիսի մակարդակ ունի տվյալ երկիրը: Հակառակ դեպքում աշխարհի ամենազարգացած երկրներում արդարության խնդիր չպետք է լիներ, արդարության վերաբերյալ որեւէ բողոքի ակցիա չպետք է լիներ: Մինչդեռ ընդամենը պետք է նայել աշխարհի քարտեզին ու պարզապես գոնե արձանագրել, թե ինչպես են այդպիսի երկրներում մարդիկ դժգոհում արդարության պակասից, որը կարող է առնչվել ինչպես աղբահանությանն ու ժողովրդավարությանը, այնպես էլ կենսաթոշակային տարիքին ու, իհարկե, պատերազմին եւ խաղաղությանը:
Աշխարհաքաղաքական ներկա իրավիճակում արդարությունը պետք է ակնկալե՞լ, թե՞ պետք է հասնել արդարության: Աշխարհն այնքան է փոխվել եւ այնքան արագ է շարունակում փոխվել, որ արդարությունն ավելի ու ավելի է պատրանքային դառնում: Արդարությունը վերածվում է պատրանքի, ավելի ճիշտ՝ այսօր ամեն ինչ արվում է, որ այդպես լինի: Եվ ամենաշատը դա արվում է ժողովրդավարության կարգախոսների կամ դրանց պատրանքի ներքո: Բայց սա զարմանալի չէ, որովհետեւ, ինչպես ասում են, հիմա այն թիվն է, որ ծիտը բռնում հետույքախառն կտրում են դմակի ակնկալությամբ…
Ժամանակակից արդարությունը պահանջում է ոչ թե ակնկալել, այլ հասնել իրեն: Բալզակն ասում էր, թե ամեն ինչ ճիշտ ժամանակին գալիս է նրանց համար, ովքեր գիտեն սպասել: Սակայն արդարության պարագայում, թերեւս, վիճարկենք մեծ ֆրանսիացու այս աֆորիզմը, որովհետեւ երկար սպասելու հետեւանքով հնարավոր է, որ մի օր էլ արդարությունը դադարի ընկալվել որպես այդպիսին եւ պարզապես դադարի գոյություն ունենալ:
Գագիկ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ
