Ադրբեջանն իր տխրահռչակ առաջնորդի անմիջական մասնակցությամբ Արցախի բռնազավթված բնակավայրերում ոչնչացնում է հայկական հազարամյակների հոգեւոր-մշակութային ժառանգությունը, իսկ Եվրոպայում կարծես թե համոզված են, որ այդ երկրի քաղաքական ղեկավարությունը պատրաստ է արցախցիների հետ քննարկել վերջիններիս իրավունքներին վերաբերող հարցերը, էլ չենք խոսում ինքնորոշման կայացված ակտի դիտարկման մասին: Օրերս Ալիեւը բռնազավթված Հադրությում իր ներկայությամբ արձանագրել է եւս մեկ աղաղակող վանդալիզմի եւ հայատյացության դրսեւորման փաստ՝ 1932 թ. կառուցված Ավ. Իսահակյանի անվան գրադարանի ոչնչացումը: Հիշեցնենք, որ գրադարանում պահվում էր մոտ 37 հազար օրինակ գիրք, եւ այն հադրութցիների կրթամշակութային հիմնական կենտրոնն էր: Հողին հավասարեցված գրադարանի շենքի եւ հայերի հարակից տների տեղում Ադրբեջանը կառուցում է վարչական կենտրոն:
Այդ նույն օրերին Բրյուսելից Եվրոպական խորհրդի նախագահ Շառլ Միշելը ազդարարում է, որ եռակողմ հանդիպման ժամանակ Ադրբեջանի առաջնորդը համաձայնել է միջազգային հանրության համար թափանցիկ կերպով երկխոսություն վարել արցախցիների հետ՝ նրանց իրավունքների եւ անվտանգության խնդիրները լուծելու նպատակով: Այստեղ ավելորդ չէ ամրագրելը, որ նման դրական կարծիք եւ սպասումներ է արտահայտվում արցախյան հակամարտության բուն պատճառի՝ ազգերի ինքնորոշման կայացած ակտի խնդրի քննարկման վերաբերյալ, այն դեպքում, երբ պաշտոնական Բաքուն այդ պահին իրականացնում է Արցախի ժողովրդի տարրական իրավունքների ոտնահարման աղաղակող գործողություններ՝ հենց հողի վրա, նաեւ շրջափակման միջոցով:
Բաքվի ղեկավարությունը տասնամյակներ շարունակ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի ձեւաչափի շրջանակներում բանակցային սեղանի շուրջ զիջումների չէր գնում Արցախի կարգավիճակի հարցում, հետեւաբար, այսօր միամտություն կլինի սպասելը, որ Ստեփանակերտ-Բաքու ուղիղ երկխոսության ժամանակ նա հաշվի կնստի արցախցիների կարծիքի հետ: Այս առումով որոշակի դրական ակնկալիքներ ունենալու համար առաջնային անհրաժեշտություն է միջազգային որեւէ մեխանիզմի ներքո դրանց անցկացումը:
Թերեւս, սա էր այն հիմնական մտահոգությունը, որն արտահայտվում էր բրյուսելյան հանդիպման արդյունքներով Շառլ Միշելի կատարած գրառման վերաբերյալ Արցախի Հանրապետության արտաքին գործերի նախարարության տարածած հայտարարության մեջ: Եվրոպական խորհրդի նախագահի գրառման մեջ արցախցիները տեսան իրենց իրավունքների ստորադասման փաստ եւ արձանագրում են, որ այն չի բխում եվրոպական՝ ժողովրդավարության եւ մարդու իրավունքների հիմնարար արժեքներից: ԱԳՆ-ի հայտարարությունում նշվում է, որ հանդիպման արդյունքներով ոչ մի խոսք չկա Լաչինի միջանցքի բացման եւ այդ հարցով ՄԱԿ-ի Արդարադատության միջազգային դատարանի կայացրած որոշման՝ Ադրբեջանին կատարել պարտադրելու վերաբերյալ: Բաքուն նույնիսկ ցինիկաբար է արտահայտվում միջազգային բարձրագույն դատարանի որոշումները կատարելու՝ իրեն ուղղված հորդորների մասին: Օրերս նման կոչով հանդես եկավ Հայաստանում Եվրամիության պատվիրակության ղեկավար Անդրեա Վիկտորինը, իսկ Ադրբեջանի ԱԳ նախարարությունը, անցնելով դիվանագիտական եւ բարոյական բոլոր նորմերը, հայտարարեց, թե ԵՄ բարձրաստիճան պաշտոնյան խառնվում է իր երկրի ներքին գործերին: Հետեւաբար, տարակուսելի է, թե Բաքուն ինչպես է հաշվի նստելու Արցախի ժողովրդի հետ հնարավոր բանակցությունների ժամանակ իրավունքի միջազգային հիմնարար նորմերի պահպանման վերաբերյալ աշխարհից, մեծ հավանականությամբ, հնչելիք կոչերին:
Արցախցին արդեն այսօր իր մտահոգությունն է հայտնում Ադրբեջանի հետ սպասվելիք քննարկումների վերաբերյալ՝ հայտարարելով, որ եթե Բաքուն չի կատարում միջազգային ամենաբարձր ատյաններում կայացված որոշումները, ապա ինչ երաշխիքներ կան, որ ուղիղ բանակցություններում կառուցողականություն կցուցաբերի եւ թեկուզ կես քայլ կանի դեպի Արցախի ժողովրդի դիրքորոշումը: ԵԽ պաշտոնյայի գրառման մեջ Արցախը տեսավ միջազգային կառույցների կողմից համամարդկային արժեքների եւ նորմերի ստորադասման միտում, որն անմիջականորեն կապվում է Արցախի այսօրվա խնդրի հետ, ինչը նշանակում է, որ 120 հազար արցախահայությունը կրկին պետք է ապավինի իր ուժերին՝ հիմնվելով աշխարհասփյուռ հայության աջակցության վրա: Այդ արձագանքով արցախցին ի լուր աշխարհի հայտարարում է, որ իր շուրջն ստեղծված իրականությունը եւ միջազգային կենտրոններում ընթացող բանակցությունների արդյունքներում ձեւավորվող լուծումներն անհամատեղելի են, քանի որ ամբողջովին հիմնված են Բաքվի իմիտացրած իրավիճակի վրա, իսկ վերջինիս գործողությունների տրամաբանությունում ոչինչ չի փոխվել նախորդ դարի 90-ականների սկզբի իրավիճակի համեմատ:
Արցախից հայտարարում են, որ իրականության անտեսումը հղի է տարածաշրջանի նոր ապակայունացումներով՝ անխուսափելի աղետալի հետեւանքներով:
