Վերջին երկու ամիսներին ՀՀ ԶՈՒ-ն սահմանին ադրբեջանական զինուժի սադրանքների հետեւանքով ունի 7 զոհ եւ մեկ տասնյակը գերազանցող վիրավորներ: Ադրբեջանական կողմի կորուստներն անհամեմատ ավելի շատ են, որոնք, ավանդական գործելաոճին համապատասխան, թաքցվում են: Պաշտոնական Բաքվի նման գործողությունները համապատասխան արձագանք չեն ստանում միջազգային որեւէ կենտրոնից, ինչը վերջինիս ավելի ագրեսիվ է դարձնում:
Երեկ հրավիրած մամուլի ասուլիսում էլ Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարեց, որ Ադրբեջանը շարունակում է վարել ռազմական ճնշման քաղաքականություն՝ փորձելով դրա միջոցով ավելի նպաստավոր պայմաններ ստանալ բանակցություններում: Այստեղ դժվար է հասկանալ, թե վերջինս ինչ է ցանկանում, քանի որ բոլոր բանակցությունների արդյունքներով հայտարարվում է, որ կողմերը համաձայնել են կարգավորումները եւ սահմանազատումն իրականացնել 1975 թ. Խորհրդային Միության քարտեզներով: Այստեղ կարելի է ենթադրել, որ բանակցությունների ժամանակ Բաքուն փորձում է նման ճնշումների միջոցով ավելիին հասնել, ինչի մասին հայտարարվում է դրանց արդյունքներով: Սա նշանակում է ձեռք բերված պայմանավորությունների անտեսում:
Պարբերաբար սահմանին ռազմական գործողություններ վարելով՝ ադրբեջանական կողմը ոտնահարում է նաեւ վերջին երկու տարիներին կայացած բանակցություններում ձեռք բերված հիմնարար պայմանավորվածություններից մեկը՝ ուժի կիրառման եւ նրա սպառնալիքի բացառումը: Ստացվում է, որ Բաքուն բանակցությունների ժամանակ ձեռք բերված պայմանավորվածությունները իր հետագա գործողութուններով փորձում է չեղարկել: Այլ կերպ ասած, Ադրբեջանն իր «ավագ եղբոր» հորդորով փորձում է ծավալապաշտական քաղաքականություն վարել՝ փորձելով, մասնավորապես, օրակարգ բերել «միջանցքի» գաղափարը:
Ադրբեջանական քարոզչության անհեթեթությունն այն աստիճանի է հասել, որ Հայաստանում Ֆրանսիայի դեսպանատան զինվորական կցորդի նշանակման մասին չհաստատված լուրերը ներկայացնում է որպես «միջանցքի» վրա վերահսկողություն հաստատելու Ֆրանսիայի ձգտում: Ադրբեջանական պետական քարոզչության նման մակարդակը տեղափոխվում է նաեւ բարձր մակարդակով բանակցությունների սեղան, ինչն անլրջացնում է բանակցային գործընթացը եւ հարցականի տակ դնում տարածաշրջանում խաղաղության հաստատումը:
Բաքվի նման պահվածքն անհարգալից վերաբերմունք է հայ-ադրբեջանական հարաբերությունները կարգավորելու հարցում միջնորդի առաքելություն ստանձնած բոլոր պետությունների եւ միջազգային կառույցների հանդեպ: Վերջիններս նվազագույնը պետք է Բաքվին հասկացնեն, որ դիվանագիտական էթիկայի տարրական նորմերին պետք է հետեւել եւ պահպանել այն պայմանավորվածությունները, որոնք ձեռք են բերվում բարձր մակարդակի բանակցությունների արդյունքում: Եթե չհաջողվի պաշտոնական Բաքվին կառուցողականության դաշտ բերել, ապա կստացվի, որ վերջինիս թույլ են տալիս անարդյունք բանակցություններով ձգձգել կարգավորման գործընթացը, իսկ այդ դեպքում կտրուկ մեծանում է ռազմական նոր էսկալացիայի եւ տարածաշրջանում նոր ապակայունացման հավանականությունը:
