Էռնեստ Բեգլարյանն այն սերնդի ներկայացուցիչներից է, ում մանկությունը խաթարվել է աշխարհակործան պատերազմի արհավիրքներից, եւ շատերի թվում նրա հայրը եւս չի վերադարձել Մեծ հայրենականից: Ապա տարիներ անց, «երբ մոտեցել էր իր կյանքի մայրամուտին», բանաստեղծին «վիճակվեց» արցախյան պատերազմի դառնություններն ու զրկանքները կրել, սգալ հարազատների եւ մտերիմների կորուստը: Եվ զուգահեռներ անցկացնելով երկու պատերազմի միջեւ՝ Է. Բեգլարյանն իր ստեղծագործություններում յուրովի ընկալեց այդ ողբերգական իրադարձությունները, ցավի եւ վշտի միջից «բարձրաձայնեց» կրած տառապանքների, ժողովրդին բաժին հասած դառը ճակատագրի մասին: Պատահական չէ, որ այնքան թախծոտ, հուզառատ, զգացմունքային, միաժամանակ լավատեսություն ներշնչող են նրա ստեղծագործությունները:
Դեռ ուսանողական տարիներին էր, երբ անվանի բանաստեղծ Բոգդան Ջանյանը, ողջունելով Է. Բեգլարյանի մուտքը գրական աշխարհ, «բարի ճանապարհի» խոսք գրեց երիտասարդ գրչընկերոջ մասին՝ ընդգծելով նրա ինքնատիպ նկարագիրն ու ձեռագիրը. «Էռնեստը միշտ ճանապարհի վրա է, հողի եւ դաշտի վրա, դրա համար էլ նրա երգերը հողաբույր են, դաշտաբույր: Հակառակ մեր մյուս երիտասարդ բանաստեղծների՝ Բեգլարյանը քչախոս է իր երգերում: Հաճախ այդ երգ կոչվածը մի քանի տող է, բայց ամբողջական է, խորք ու խորություն ունի եւ կարդալուց էլ մտածել է տալիս: Խորհող բանաստեղծ է նա, եւ խոհն է նրա երգերի մեջ ամենից շատ հնչողը, սակայն այդ խոհը սոսկ մտքի պտուղ չէ, խոհը ծնվել է սրտի ու մտքի դաշնությունից»… Իսկ գրչի վարպետներից Համո Սահյանը, ընթերցելով Է. Բեգլարյանի «Արեւ եւ նարինջ» ժողովածուն, ոգեւորված նրա պատկերային գունեղ, երեւակայական աշխարհով, երանի տվեց երիտասարդ պոետին, ով «արեւծագին նարինջ է քաղում արեւից» ու այն մենակ չի վայելում…
Էռնեստ Բեգլարյանի ստեղծագործությունների թեման ավանդական է՝ հայրենիք, մայրական ու հայրական սեր, մարդասիրություն… Գովերգում է հայրենի հողը, որի գրկում հասակ է առել, ստացել մոր օրհնանքը, լցվել բարությամբ: Գալիքի հանդեպ պայծառ հավատով է լի Է. Բեգլարյանի քնարական հերոսը: Մաքուր եւ ազնիվ են նրա երազները, ջերմ, արեւոտ եւ լուսավոր: Եվ ուշագրավ է այն հանգամանքը, որ բանաստեղծը փիլիսոփայական խոր ընդհանրացումներ է կատարում, «խփում ճիշտ նշանակետին»…
Էռնեստ Բեգլարյանի «Քնարական խոհեր» շարքի կապակցությամբ Արցախի գրողների միության նախագահ Վարդան Հակոբյանը ժամանակին այսպես է բնութագրել նրա բանարվեստը. «Կաթիլ-կաթիլ է գալիս Էռնեստ Բեգլարյանի երգը, անմիջական է նրա երգը, բանաստեղծական տողը, անկեղծ, առանց ձեւականության ու ձեւի՝ ծնված տառապանքից եւ զրկանքներից»…
Է. Բեգլարյանի պոեզիան արցախյան քնարերգության զուլալ, մաքրամաքուր աղբյուրներից է սնվում եւ ուժ առնում:
Լույսը տանս մեջ
Միշտ վառ եմ պահում,
Չէ՞ որ երգերս լույսից եմ քամում…
Իրոք, պայծառ եւ լուսավոր է Է. Բեգլարյանի քնարերգությունը: Ահա թե ինչու մինչեւ կյանքի վերջին հանգրվանը համեստ ու անխաթար մնաց նրա պոետական ու մարդկային նկարագիրը:
Երկար տարիներ դասավանդելով Ստեփանակերտի գյուղատնտեսական քոլեջում՝ Էռնեստ Բեգլարյանը ոչ միայն խոր ու կայուն գիտելիքներ էր հաղորդում ուսանողներին, այլեւ սովորեցնում էր նրանց սիրել հայրենիքը, լինել հողի անխոնջ մշակներ, իսկական նվիրյալներ: Էռնեստ Բեգլարյանն արցախյան պոեզիայում իր անփոխարինելի տեղն ու դերն ունի: Եվ չնայած նա հեռացել է կյանքից, բայց իր անարատ ստեղծագործություններով հավերժ մնացել է գրչակից ընկերների, պոեզիայի իր երկրպագուների սրտերում:
Շուրջ մեկ տասնյակ ժողովածուների հեղինակ է Էռնեստ Բեգլարյանը, ում գրական ժառանգությունը բարձր է գնահատվել գրականագետների կողմից: Բանասիրական գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր Սոկրատ Խանյանի համոզմամբ՝ «Է. Բեգլարյանը լույս աշխարհ է եկել որպես բանաստեղծ: Նրա մտածողությունն ինքնատիպ է, արցախյան համ ու հոտով, կենսափիլիսոփայական լայն շերտերով, մեղմ, քնարական: Նրա տողը, բառը հոգեհարազատ են ընթերցողին, որոնք գալիս են դասական պոեզիայի ակունքներից եւ «հողոտ են, հողածին»»:
