Շուրջ երեք տասնամյակ առաջ էր, երբ առիթ ունեցա ծանոթանալու Կարո Առաքելյան սկսնակ բանաստեղծին, բայց երբ սկսեցի խորանալ նրա ստեղծագործությունների մեջ, տպավորությունս հեղինակի հանդեպ բոլորովին էլ որպես սկսնակի չէր՝ խորը, հասուն, ժամանակի շնչով տրոփող լուրջ արարումներ էին դրանք, որոնցից մի փունջ էլ՝ ուղեկցող համառոտ խոսքով, ներկայացրի մամուլում: Տասնամյակներ են անցել այդ ժամանակներից, Սիսական լեռնաշխարհի Սեւաքար գյուղում ծնված բանաստեղծն առաջին՝ «Մենախոսություն» գրքից հետո ընթերցողին է ներկայացել երկու տասնյակ գրքերով, որոնցից հինգը՝ մանկական: Եվ ահա իմ գրասեղանին է հերթական՝ «Վստահեք ինձ» ընդգրկուն ու բազմաթեմատիկ ժողովածուն.
Եվ բազում անգամ, եւ ոչ միայն դու,
Միտե՞լ ես հարց մի, որ տեղին տրվի,
Թե այս շղթայի ո՞ր օղակն է, որ
Ինչ-որ ժամանակ պիտի կտրվի…
Ծանր ու դժվարին նոր ժամանակների հեւքն ապրող ու արհավիրքների ականատես բանաստեղծը, որ իր բաժին կռիվն է տվել Արցախյան առաջին պատերազմում, խրամատներում զգացել վառոդի հոտը, այսօր էլ տագնապի ձայն է հնչեցնում՝ դիմելով հայոց զորավոր ոգու խորհրդանիշ-ապավեններին.
Ձենս քեզ հասնի, Սասունցի Դավիթ,
Ձենս քեզ հասնի, հայոց Անդրանիկ,
Ձենս քեզ հասնի, Նժդեհ հայորդի,
Զոհված հայորդիք, ձենս ձեզ հասնի…
Ու թեեւ տարիներ առաջ բանաստեղծը հեղինակել է «Պատերազմ է» խորագրով ամբողջական մի գիրք, այդուհանդերձ, նաեւ այս ժողովածուն անմասն չէ նշյալ թեմայից: Որդեկորույս հայ մորը ձոնված նրբակերտ տողեր կան, որոնցով ասես կամենում է ամոքիչ սպեղանի դնել մայրական կարեվեր սրտերին.
Գիշերալամպդ միշտ վառ թող բարի հոգիների համար,
Որ գան, եւ դու մենակ չես լինի,
Գան ու ձայնակցեն քեզ,
Քնքուշ շոյեն ալեխառն մազերդ,
Խաղաղ նինջը իջնի աչքերիդ,
Եվ երազիդ որդիդ կգա,
Լույսով կիջնի հոգուդ տանիքին՝ որպես խաղաղ մի առավոտ…
Ներանձնական խորը ապրումներ, մահվան հետ մշտապես առճակատող հերոսական ժողովրդի անընկճելի ոգի ու ճակատագիր, խոհափիլիսոփայական մտորումներ կյանքի ու անդենականի առեղծվածի շուրջ, սիրերգություն, հեռավոր հայրենի եզերքի անանց կարոտ, չարի խարանում, որդիական խնկելի սեր՝ առ աստվածային մայրն ու մայր բնությունը. այսպիսին է Կարո Առաքելյանի բանաստեղծական ոգորումների շրջանակը հերթական իր գրքում: Բազմալար մի քնար, որ հնչեցնում է Սյունյաց լեռներից իջած բանաստեղծը եւ դեռ երկար կհնչեցնի, զի լիքն է հոգին ներաշխարհի ոգեղեն զանգերի ղողանջներով… Իսկ իմ այս սեղմ խոսքը թող չընկալվի որպես գրախոսություն: Դա արդեն գրականագետների անելիքն է:
