Արցախի Հանրապետության Քաշաթաղի մայր գետի՝ Հակարիի միջին մասում, թե՛ աջ եւ թե՛ ձախ կողմերում կան ժայռակերտ ձորակներ, որոնցում շատ են բնական քարանձավները: Դրանք բազում դարեր առաջ ծառայել են հայ մարդուն՝ որպես բնակարան ու որպես հոգեւոր շինություն: Շրջանում ավեր ու կիսավեր, ամբողջությամբ պահպանվել են մի քանի տասնյակ եկեղեցիներ, որոնց մի մասը ժայռափոր է:
Ծաղկաբերդ համայնքի տարածքում՝ գյուղից մոտ 3 կմ հարավ, պահպանվել է Քրոնքի վանք-ժայռափոր եկեղեցին: Իսկ 8,2 կմ հյուսիս-արեւմուտք՝ նախկին Ներքին Ջիջիմլի գյուղից 1 կմ հյուսիս-արեւելք, ՀՀ Սյունիքի մարզի Կոռնիձոր գյուղից 2.3 կմ հարավ-արեւելք՝ կտրտված ռելիեֆով անմարդաբնակ, անջրդի ու անօգտագործելի ձորում, որին կոռնիձորցիները ,Եղեգնու ձորե (Ղամիշ դարա) անունն են տալիս, կա մեկ այլ ժայռափոր եկեղեցի: Այն փորված է ձորի հարավահայաց լանջի հրաբխային բռեկչայի, հատակապատում տակ նստած մանրահատիկ կավահողի հաստ շերտի մեջ եւ ամբողջովին ձեռակերտ է: Հուշարձանի կոորդինատներն են՝ 39 32 08,5 N. 46 33 10,2 E. Alt.1000 մ: Եկեղեցու դիմաց բացվում է մոտ 3 մ լայնությամբ փոքր հրապարակ, որից հետո կտրուկ զառիթափ է: Եկեղեցու արեւմտյան եւ արեւելյան կողմերի բռեկչայի ուղղահայաց մերկացումների եւ նրա կրնկի շփման գծի մեջ բացված են բնական, ձեռակերտ ոչ խորը անձավներ ու ժայռածածկեր: Շրջակայքում բնակավայրի, գյուղատեղիի հետքեր չեն նկատվում: Այսօր ձորում նաեւ աղբյուր եւ առվակ չկա:
Եկեղեցին հորինվածքում միանավ բազիլիկ է՝ ուղղանկյուն խորանով: Հարավային ճակատից բացված միակ մուտքի եզրագծերը փլուզված են: Ուղղանկյուն սրահը պսակված է երկկենտրոն թաղ հիշեցնող, մինչեւ 3.28 մ բարձրությամբ առաստաղով: Ուղղանկյունուն մոտեցող սեղանաձեւ խորանն առանձնանում էր սրահից նեղ, ելուստավոր, ժամանակին կամարակիր մույթերով: Խորանն ունի բարձր (0.8 մ) բեմ եւ այնտեղ տանող մեկ աստիճան՝ հյուսիսային մույթի տակ: Այն, ի տարբերություն սրահի, պսակվում է կտրած կիսագնդի նմանվող ցածր գմբեթարդով: Խորանի բեմի ճակատային գիծը քայքայված է եւ այսօր ներկայացնում է կոր բացվածք: Խորանի հյուսիսային պատին պահպանվել է նեղ, կամարակապ որմնախորշ: Սակայն չկա մկրտության ավազան, որը հուշում է՝ մատուռ-եկեղեցին եղել է աղոթարան տարածքի ճգնավորների համար: Այդ է վկայում նաեւ այն, որ տարածքում գերեզմանոցի հետք չկա, այսինքն՝ ժայռափորը որեւէ բնակավայրի չի պատկանել: Սրահի ու խորանի հատակները հողածածկ են: Եկեղեցու պատերն ու առաստաղը ներքուստ սվաղված են եղել հունցած կավի սեւացած սվաղով, որը հիմնականում պահպանվել է: Ուշագրավ է եկեղեցու լուսավորության կազմակերպումը: Ամենայն հավանականությամբ, մուտքի վրա՝ հարավային ճակատից, բացված է եղել հիմնական լուսավորությունն ապահովող պատուհանը, որը ներկայումս փլուզված է:
Եկեղեցաշինության կանոնիկ պահանջներից են արեւմտյան ճակատի լուսամուտը եւ խորանի արեւելահայաց պատուհանի առկայությունը: Այս պարագայում, երբ եկեղեցին արեւելքից եւ արեւմուտքից, առանցքով ամբողջ ծավալով ընկղմված է կավաշերտի մեջ, խորանին արեւելքից պատուհան բացելը գործնականում անհնարին է: Ուստի խորանի հարավային պատի վերնամասից փորված-բացված է 3 մ երկարությամբ, 0,7 մ տրամագծով կլոր օդանցք-պատուհան, որը, մասամբ ուղղված լինելով դեպի արեւելք, կրում էր արեւելյան պատուհանի իմաստը: Մոտավորապես նման սկզբունքով լուծված է նաեւ արեւմտյան պատուհանի խնդիրը: Արեւմտյան պատի կենտրոնի վերնամասից մի կոր, դեպի դուրս լայնացող սողանցք-պատուհանը՝ մոտավորապես Զ շրջագծով, շրջանցելով մուտքի եզրագիծը, դուրս է գալիս հարավային ճակատ: Այսպիսով՝ լուծվում է երկու պարտադիր պատուհանների խնդիրը, որոնք, ճիշտ է, բավարար լուսավորություն չեն տալիս, բայց ելքը դեպի արեւելք ու արեւմուտք ապահովում են:
Եկեղեցում որեւէ արձանագրություն կամ զարդարանք չկա: Նրա կառուցման ու գոյատեւման մասին լռում են նաեւ սկզբնաղբյուրները: Դատելով կառուցվածքից ու շինարարական տեխնիկայից՝ եկեղեցին կարելի է թվագրել 14-15-րդ դարերով: Ըստ ամենայնի՝ այն կառուցել ու օգտագործել են այս ձորերի անձավներում ծվարած ճգնավոր հոգեւորականները: Հուշարձանը հայտնաբերել է ԵՊՀ հնագիտության եւ ազգագրության ամբիոնի եւ հայագիտական ինստիտուտի հնագիտական հետազոտությունների լաբորատորիայի համատեղ արշավախումբը՝ Կոռնիձորի բնակիչ Անդրանիկ Հայրապետյանի տեղեկատվությամբ:
