Քաշաթաղի շրջանի Ծաղկաբերդ գյուղը փռված է Հակարի գետի աջ ափին: Ադրբեջանական բռնատիրության տարիներին բնակավայրը կոչվում էր Գյուլիբերդ եւ Լաչինի շրջանի հարավային վերջին գյուղն էր՝ սահմանակից Գորիսի շրջանին: Գյուղից մոտ 2-3 կմ հարավ, բարձրաբերձ ժայռերով պատված ձորակում պահպանվել է հայոց միջնադարյան մի սրբավայր՝ ժայռափոր եկեղեցի:
13-րդ դարի պատմիչ Ստեփանոս Օրբելյանի «Սյունիքի պատմություն» (Երեւան, 1986 թ.) գրքում «Այս աշխարհում եղած վանքերը, եկեղեցական միաբանությունները եւ նրանց քանակը» գլխում հեղինակը հիշատակում է նաեւ Քրօնից վանքի մասին: Իսկ «Սյունիքի տասներկու գավառների եկեղեցու հարկացուցակը՝ ըստ հին սահմանվածի» գլխում Հաբանդ 7-րդ գավառում հիշատակվում է Քրվանք գյուղը՝ 20 մասնաբաժին հարկաչափով (Տաթեւի վանքին տրվող)։ Կարելի է ենթադրել, որ Քրօնից վանքը գտնվել է Քրվանք գյուղում: Նույն գավառում հիշատակվում են նաեւ Խնձորեսկ, Տեղ, Վանոցա գյուղերը: Վերջինս հայտնի է նաեւ Ջիջիմլի անվամբ եւ գտնվում է Ծաղկաբերդից արեւմուտք:
Այստեղ պահպանվել է 14-15-րդ դարերի 2 մահմեդական դամբարան, որոնցից մեկն իր հորինվածքով ավելի շատ հայոց եկեղեցի է հիշեցնում: Ելնելով բնակավայրերի ցուցակից՝ կարելի է ենթադրել, որ մեր նշած ժայռափոր եկեղեցին Քրոնից վանքն է։ Ժայռակերտ մի ձորակում դարեր առաջ մեր պապերն Աստծո տուն-եկեղեցի են կերտել քարանձավում, որից միայն մի մասն է պահպանվել՝ Սուրբ խորանի կեսը, հարակից եւ դիմացի պատերը, որոնք բլրի շարունակությունն են: Սրբավայրը ժամանակին, բացի պահպանվածից, ունեցել է երկրորդ սենյակ: Այդ են վկայում արդեն փայտե ծածկի գերանների համար նախատեսված փոսերը: Բացի դրանից, պահպանվել է նաեւ նկուղային հարկը, որի մուտքը կիսով չափ փակվել է, եւ ցած մտնելը դժվարացել:
Սրբատեղին, ըստ պահպանվող բանավոր տեղեկությունների, խորհրդային տարիներին, միգուցե նաեւ դրանից առաջ, երբ տարածքը հայաթափվեց ու բնակեցվեց մահմեդականներով, անվանվել է Գյավուրլու: Սա եւս վկայում է, որ ժայռափորը հայկական-քրիստոնեական է: Հուշարձանագետ Սամվել Կարապետյանի «Հայ մշակույթի հուշարձանները Խորհրդային Ադրբեջանին բռնակցված շրջաններում» գրքում (Երեւան, 1999 թ.) Անապատիկ գյուղի եւ Սուրբ Աստվածածին եկեղեցու մասին է գրված, ըստ որի՝ այն հիշատակվում է 1361 թ. ստեղծված «Մեկնութիւն պատարագիս» ձեռագրում. «…Արդ գրեցավ պատարագի մեկնիչս ձեռամբ Զաքարէ աբեղայի ի Ձորս Հայքարա ի գեաւղս, որ կոչի Անապատիկ, ընդ հովանա Սուրբ Աստուածածնիս ի հայրապետութեանն տէր Ստեփանոսի, ի ղանութեանն Յոիսի, ի դառնութեան ժամանակի, որ հալածումն էր քրիստոնեից… Թվ. ՊԺ-1361 գրեցավ…»:
Կարելի է նաեւ երկրորդ վարկածն առաջ քաշել՝ որ սրբավայրը կարող է լինել հենց նշված Անապատիկը: Ժայռափոր եկեղեցիներն են հիմնականում ծառայել որպես անապատներ: Եկեղեցու դիմաց՝ 30-40 մետր հեռավորությամբ, բարձրաբերձ ժայռեր են, որոնք ունեն քարանձավներ: Կարեւոր է նաեւ «Ձորս Հայքարա» անվանումը: Ժամանակին այս քարանձավները եղել են ապաստարաններ: Այդ են վկայում ներսում գոյություն ունեցող փոսերը, որոնք, հավանաբար, շտեմարանի դեր են կատարել: Բացի այդ, մեկի միջով կարելի է մտնել մյուսը, բարձրանալ վեր: Այսօր այդ քարայրներից որոշները դարձել են արծվաբույն: Պահպանված եկեղեցին վթարային վիճակում է. ամեն պահի հնարավոր է՝ պատը փուլ գա: Արդեն փլվել են մուտքը եւ 2 պատուհաններից մեկը հյուսիսարեւելյան կողմում: Շինությունն ունի 12 մ երկարություն, 8 մ լայնություն, 5 մ բարձրություն: Մուտքի պատն ունի 1,5 մետրից ավելի հաստություն, սակայն արդեն մի քանի տեղից ճաք է տվել, իսկ հենարան չունի: Սուրբ խորանի հյուսիսային մասը քանդված է, փլված է նաեւ բեմը, միայն պահպանված պատի կողմում մնացել են աստիճանների հետքերը: Պահպանված պատի վրա կան 2 խորշեր, հավանաբար, խաչեր են եղել, որոնք ոչնչացվել են:
