Մեր գործընկերոջ՝ ճանաչված լրագրող Աշոտ Գարեգինյանի անսպասելի մահը շատ ցավալի էր բոլորիս համար։ 1980-ականների սկզբից մինչեւ իր անժամանակ մահվան օրը` հուլիսի 10-ը, նա մնում էր ակտիվ լրագրության մեջ` լուսաբանելով օրվա թեմաներ ու խնդիրներ։
ԵՊՀ-ի ռուս բանասիրության ֆակուլտետն ավարտելուց հետո` 1982-ին, նա ընդունվել էր «Արմենպրես» պետական լրատվական գործակալություն, որտեղ աշխատել էր մինչեւ 1990 թ.։ Այնուհետեւ աշխատանքի էր հրավիրվել նորաստեղծ «Ինտերֆաքս» լրատվական գործակալություն։ Հետագայում համագործակցել է այնպիսի հեղինակավոր ԶԼՄ-ների հետ, ինչպիսին են ТАСС գործակալությունը, «Огонек» ամսագիրը, МИР հեռուստառադիոընկերությունը։ Համագործակցում էր նաեւ մի շարք անգլալեզու պարբերականների հետ, ինչպես նաեւ տիրապետում էր լեհերենին։ 2007-09 թթ. ղեկավարել է լրագրության մագիստրատուրան Վ. Բրյուսովի անվան պետական լեզվաբանական համալսարանում։
Համագործակցում էր Ռուսաստանի, ինչպես նաեւ Հայաստանի մի շարք ռուսալեզու պարբերականների հետ («Наша среда», «Russia-armenia.info», «Еркрамас», «Голос Армении», «Новое время»)։ Հեղինակել է նաեւ հայերեն հոդվածներ, մասնավորապես` «Հայաստանի Հանրապետություն» պաշտոնաթերթի համար։
Լրագրողական հանրույթի իր սերնդակիցների համար Աշոտ Գարեգինյանը սիրված գործընկեր էր, իսկ երիտասարդները հնարավորություն էին ստանում նրանից ուսանելու։ Նա չէր սիրում սովորեցնել (հիշենք ռուսական հայտնի ասացվածքը` «Խելացին սիրում է սովորել, տգետը` սովորեցնել»), սակայն նրա հետ շփումն օգնում էր նորովի բացահայտել կարծես թե «ծեծված» ու «սպառված» թեմաները։ Ուսուցողական կեցվածքից հեռու էր նաեւ իր ընթերցողի հետ. չէր սիրում բարձրագոչ հռետորաբանություն ու ճոռոմ վերնագրեր` համարելով, որ դրանք կարժեզրկեին նրա արտահայտած միտքը։
Շուտով` օգոստոսի 5-ին, Աշոտ Գարեգինյանը պիտի բոլորեր իր 62 տարին։ Նրա անսպասելի մահն անդառնալի կորուստ է նրա գործընկերների, մտերիմների, ընտանիքի անդամների համար։ Որդու՝ Արամի խոստովանությամբ, իր համար էլ հայրը վարպետության անգերազանցելի օրինակ էր։
