Վարդան Արմենի Ավետյանը (ծնվ.՝ 1998 թ.) զոհվեց 2020-ի հոկտեմբերի 8-ին Հադրութում։ Երբ ստացանք պատերազմի բոթը, ուսումնասիրում էի թշնամու հարձակման ուղղությունները. Ջրական (Ջաբրայիլ), Հադրութ, եւ այդպես շարունակ։ Ջաբրայիլ անունը կարդալիս արդեն անհանգստություն մտավ մեջս. ինչպե՞ս կապվել Վարդանի հետ, վտանգի չե՞մ ենթարկի նրան, եթե հաղորդագրություն ուղարկեմ…
Վարդանի հետ պատերազմի նախորդ օրն էինք խոսել, պարզ ու հասարակ զրույց էր՝ առավոտյան դիրքերից էին իջել, հանգստանում էին։ Զրույցի ընթացքում Վարդանի ձայնի մեջ մտահոգություն կար։ Խոսակցության վերջում, այլեւս չկարողանալով դիմադրել «ինչո՞ւ ես մտահոգ կամ տխուր» հարցի ճնշմանը, ասաց, որ թշնամու կուտակումներն են անհանգստացնում, դրանք հասարակ կուտակումներ չեն, վատ բան է կանխազգում։ Փորձեցինք հանգստացնել իրեն, սակայն արդեն մենք էլ էինք մտահոգ։ Եվ վաղ առավոտյան սկսվեց կռիվը…
Վարդանի մտածողությունը տարբերվում էր շատերիս մտածողությունից։ Ավելորդ զգացմունքային, պաթետիկ զեղումներ չուներ, այդ պատճառով սկսեցի ավելի լուրջ անհանգստանալ, երբ ասաց, որ մտահոգված է։ Ուրեմն իրավիճակը չափազանց լուրջ է։ Ի՞նչ կարող էինք իմանալ, որ սկսվում է չարաբաստիկ, աղետաբեր մի պատերազմ։
Հոկտեմբերի 6-ին ենք վերջին անգամ խոսել Վարդանի հետ, հավաստիացնում էր, որ անվտանգ են, եւ զգուշացրեց, որ հաջորդ օրերին գուցե չկարողանա զանգել։ Մենք ավելորդ հարցեր չտվեցինք։ Հոկտեմբերի 8-ի առավոտյան հեռուստացույցի էկրանին զոհվածների անունների մեջ հայտնվեց Վարդանի անունը, չէի ուզում հավատալ, որ մեր Վարդանի մասին է խոսքը։ Ընկերներով անմիջապես զանգահարեցինք իրար. բոլորս էինք տեսել։ Այո՛, փաստորեն, մեր Վարդանն էր… անմահացել։
Անցել է 2 տարի, եւ ամեն անգամ այդ օրը հիշելիս կրկին վերապրում եմ մղձավանջը. մղձավանջ, որ գուցե էլ երբեք չանհետանա։ Այսօր գնալու ենք իր հարազատ ծննդավայր՝ Վանաձոր, Վարդանի մոտ…
Կարոտել ենք…
