Մանավանդ մամուլի, գրահրատարակչական գործի բնագավառում սակավաթիվ մարդիկ կլինեն, ովքեր չճանաչեին «Տիգրան Մեծ» հրատարակչության հիմնադիր տնօրեն Վրեժ Մարկոսյանին, իսկ նրա հետ առնչված լինելու դեպքում՝ ակամայից լցված չլինեին վեհանձն այս մարդու հանդեպ ակնածալից հարգանքով:
Ինչո՞ւ էր այդպես. պատասխանը մեկն է՝ օժտված էր մարդկային բաղձալի որակներով եւ նույնն էր պահանջում դիմացինից, արհեստավարժ էր ու խորիմաց իր գործում, հոգատար՝ իր աշխատակիցների, իրեն շրջապատող յուրաքանչյուրի նկատմամբ: Նրա նվիրումի ու նախանձելի աշխատասիրության մասին է վկայում եւ այն փաստը, որ մեր երկրի համար ամենածանր տարիներին, երբ համապարփակ շրջապատման մեջ էր հայտնվել աշխարհից գրեթե լիովին կտրված ու տարատեսակ մարտահրավերներին մաքառման գնով դիմակայող նորանկախ Հայաստանը, նրա ղեկավարած ընկերությունը երբեւէ չդադարեց գործել, տպարանային աշխույժ աղմուկը չլռեց երբեւէ, իսկ բազմանդամ կոլեկտիվը չմնաց անգործ, անհաց ու ձեռնունայն:
Տասնյակ ու տասնյակ թերթեր, ամսագրեր, պարբերականներ բախտ ունեցան չընդհատել իրենց գործունեությունը՝ տպագրական թղթի, հրատարակչական գործում անհրաժեշտ այլեւայլ նյութերի ու պարագաների բացակայության պատճառով: Իսկ ժամանակի ընթացքում, շնորհիվ Վրեժ Մարկոսյան եռանդուն ու դժվարություններից չխուսանավող կառավարչի, նրա ղեկավարած հրատարակչությունն ու տպարանը կարողացան վերազինվել անհրաժեշտ ամենակատարյալ ու բարձրակարգ տեխնիկական միջոցներով՝ այս բնագավառում դառնալով ամենաճանաչվածն ու առաջատարը:
Նրան չկոտրեց անգամ ծանրագույն անձնական կորուստն ու ի մահ անփարատելի վիշտը՝ տակավին ընտանիք չկազմած, գարնանահասակ սիրասուն զավակի եղերական մահը: Համաձայնեք՝ մեզանից յուրաքանչյուրը չէ, որ կկարողանար չբեկվել շանթահարող նման հարվածից: Որդեկորույս շատ ծնողներ «մահանում են» ոտքի վրա, եւ քչերին է հաջողվում ժայռի հանգույն տոկալ ու դիմակայել նման կործանարար հարվածներին: Դրա համար անբեկանելի կամք, անկոտրում ոգի պետք է ունենալ: Ու նաեւ մտերիմներին, մերձավորներին ապրեցնելու համար՝ մեռնելով անգամ՝ ապրելու տենչ ու գործելու ծարավ: Այս ամենով էր զորեղ նաեւ մեր ու մեր թերթի անշահախնդիր բարեկամ Վրեժ Մարկոսյանը՝ մեկն այն քչերից, ում բացակայության հետ նրան մոտիկից ճանաչողներիս համար դժվար է համակերպվել:
Մխիթարանքի խոսքեր էլ չկան: Միակը, թերեւս, որ տեղին կլինի հիշատակել՝ մեծն Լոռեցու իմաստնախոս տողերն են.
Անց ենք կենում… Միայն անմահ
Գործն է խոսվում լավ ու վատ,
Ախ, երանի՝ ով մարդ կըգա
Ու մարդ կերթա անարատ…
Նա աշխարհ էր եկել ապարանյան կապտաջինջ երկնի ներքո ու հիմա անմեռ հոգու թեւերով վեր ճախրեց դեպի այնտեղ՝ դեպի երկինք՝ ողջագուրվելու իր թանկ կորուստների հետ…
