Հասարակությունը ցանկացած երկրում, այդ թվում՝ տրամաբանորեն նաեւ Հայաստանում ունենում է իր պահանջները։ Դրանք բխում են առկա իրականությունից եւ իրավիճակից՝ որոշակի ելքեր ու լուծումներ ակնկալելով։
Այդ պահանջները, որոնք, օբյեկտիվ գիտակցման դեպքում, կարծես թե նույնանման ընկալում են ենթադրում, քաղաքական տարբեր՝ միտումնավոր կամ ոչ միտումնավոր դիտանկյունների հետեւանքով, գիտակցաբար կամ անգիտակցաբար, նպատակադրված կամ աննպատակ տարբեր ձեւակերպումներ են ստանում։ Ըստ այդմ էլ՝ հասարակությանը ներկայացվում են բազմաթիվ «փրկօղակներ»՝ ամենաճոխ փաթեթավորումներով։
Դրանց հիմքում կարծես հայտնի բանաձեւը լինի՝ լավատեսը կիսով չափ լցված բաժակը տեսնում է կիսով չափ լիքը, հոռետեսը՝ կիսով չափ դատարկ։ Սա մոտավորապես ինչ-որ տեղ նման է նաեւ հայտնի պատմությանը, որի հերոսը, եթե չեմ սխալվում, Մարկ Տվենն է։ Չնայած այս պատմության մեջ կարեւորը, թերեւս, հերոսի ինքնությունը չէ, այլ՝ մնացածը: Մարկ Տվենը թերթում գրում է, թե դատավորների 50 տոկոսը սրիկա է: Երբ վերջիններս աղմուկ են բարձրացնում եւ հերքում պահանջում, Տվենը հաջորդ օրն արդեն գրում է, թե դատավորների 50 տոկոսը սրիկա չէ…
Հասարակության պահանջը/պահանջները մի քաղաքական ուժի կամ գործչի մոտ ձեւակերպվում են հանուն Հայաստանի, մյուսի մոտ՝ հանուն Նոր Հայաստանի, երրորդի մոտ՝ հանուն Նորացվող Հայաստանի, չորրորդի մոտ՝ հանուն Վաղվա Հայաստանի, հինգերորդի մոտ՝ հանուն Բարեկեցիկ Հայաստանի, վեցերորդի մոտ՝ հանուն Ապագայի Հայաստանի, յոթերորդի մոտ՝ հանուն Արդար Հայաստանի, ութերորդի մոտ՝ հանուն Արդարացի Հայաստանի, իններորդի մոտ՝ հանուն Միացյալ Հայաստանի, տասներորդի մոտ՝ հանուն…
Սրանից ելնելով էլ ձեւավորվում են այդ քաղաքական ուժերի կամ գործիչների «համամարդկային» ելակետներն ու թիրախները: Եվ նրանցից մեկի գործողությունները հանուն Ազատ քաղաքացու են, մյուսինը՝ հանուն Ազատագրվող քաղաքացու, երրորդինը՝ հանուն Ազատազուրկ քաղաքացու, չորրորդինը՝ հանուն Ազատարար քաղաքացու, հինգերորդինը՝ հանուն Վճռական քաղաքացու, վեցերորդինը՝ հանուն Քաղաքացու ձայնի, յոթերորդինը՝ հանուն Քաղաքացու որոշման, ութերորդինը՝ հանուն Քաղաքացու բարեկեցության, իններորդինը՝ հանուն Գիտակից քաղաքացու, տասներորդինը՝ հանուն… Մի խոսքով՝ հանուն Յուրաքանչյուր քաղաքացու եւ այսպես շարունակ։
Երկրի ու քաղաքացու հանդեպ այս «բուռն» սիրո արդյունքում Այսօրվա Հայաստանը մնում է մի կողմում, քաղաքացին՝ մյուս կողմում, իսկ նրանց վերաբերող կարգախոսները, դրանք ազդարարարողների հետ միասին, երրորդ կողմում։
Գագիկ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ
