Այնպիսի տպավորություն է, թե մենք ԼՕՌ բժշկի կարիք ունենք: Քիթ-կոկորդ-ականջի հիվանդությունների (ԼՕՌ) այդ մասնագետի լիարժեք աշխատանքի համար ստեղծվել են բոլոր անհրաժեշտ պայմանները:
Մենք քթի հետ կապված խնդիր ունենք, որովհետեւ կորցրել ենք հոտառությունը եւ չենք զգում, թե որտեղից է գալիս հոտը, ինչի հոտ է այն եւ ինչ հետեւանքներ կարող է ունենալ:
Մենք կոկորդի հետ կապված խնդիր ունենք, որովհետեւ կուլ ենք տալիս գրեթե ամեն ինչ՝ չգիտակցելով կամ չուզենալով գիտակցել, թե ինչպիսի վնաս կարող է այն հասցնել մեզ, թե ինչ է մեր կուլ տվածը, կարելի՞ է այն կուլ տալ, թե ոչ, եւ, ի վերջո, պե՞տք է այն կուլ տալ, այն էլ` այդ չափով:
Մենք լսողության հետ խնդիր ունենք, որովհետեւ չենք լսում միմյանց, չենք լսում կամ չենք ուզում, գուցե արդեն՝ նաեւ չենք կարողանում լսել սթափության ձայնը, չենք լսում խղճի ձայնը, չենք լսում մեր ներքին ձայնը, չենք լսում վտանգի ձայնը:
Այսքանով հանդերձ՝ մենք չենք ուզում, որ այս խնդիրները լուծվեն տեղի մասնագետների միջոցով եւ փնտրում ենք օտար բժիշկների: Ովքեր նախապատվությունը տալիս են անգլերենին ու ֆրանսերենին եւ այս կամ այն պատճառով համակրում են Արեւմուտքին, նախընտրում են եվրոպացի եւ ամերիկացի մասնագետներին: Նրանք, ովքեր սիրում են ռուսերենը եւ տարբեր հանգամանքների բերումով համակրում են Հյուսիսին, նախընտրում են ռուսաստանցի մասնագետներին: Ու աջ ու ահյակ քթի, կոկորդի, ականջի բժիշկ ենք որոնում, խնդրում, հրավիրում, թե՝ եկեք մեր հոտառության, կուլ տալու եւ լսելու խնդիրներն ու դրանց հետեւանքները կարգավորեք, կարճ ասած՝ բժշկեք մեզ:
Արդյոք մենք տեղացի մասնագետներ չունե՞նք: Բնականաբար, ունենք, բայց նրանց կարծես արդեն չենք վստահում կամ չենք նկատում, կամ էլ, ինչպես միշտ, մտածում ենք, որ դրսինը, ուրիշինն ավելի լավն է, իսկ տեղականը՝ վատը: Ու այսպես հոտառությունը, լսողությունը կորցրած, կոկորդի խնդիրները գրկած՝ սպասում ենք, թե ով, երբ եւ ինչպես պիտի մեր խնդիրները լուծի: Մինչդեռ սպասումն իր մեջ նաեւ հիասթափություն է բովանդակում…
Գագիկ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ
Հ.Գ. Հայաստանի ԼՕՌ բժիշկներն իսկապես շատ բարձրակարգ են, բայց, հուսով եմ, պարզ է, որ խոսքն այս դեպքում փոխաբերական իմաստով է վերաբերում ԼՕՌ մասնագետին:
