Ջրային անվտանգության խնդիրը շարունակում է մտահոգիչ մնալ ինչպես Հայաստանի, այնպես էլ Արցախի համար: Առանձնապես հիմա, երբ հակառակորդը խախտել է սահմանը եւ «անարգել» հայտնվել Սյունիքի մարզում՝ փորձելով իր սադրիչ գործունեությամբ վտանգել տարածաշրջանի անվտանգությունը եւ Սեւ լճի շրջակայքում լարվածություն ստեղծել, ավելի է կարեւորվում ջրային պաշարների անվտանգ ապահովման անհրաժեշտությունը, ինչին ուղղված պետք է լինեն իշխանությունների եւ հանրությունների ջանքերը: Այդ կապակցությամբ «ՀՀ»-ի թղթակիցը Ստեփանակերտում հանդիպել է ԱՀ արտգործնախարար Դավիթ Բաբայանին, ով երկար տարիներ ուսումնասիրել է Արցախում գտնվող ջրային ավազանների անվտանգության հարցերը՝ լինելով գիտական ու ռազմավարական թեզի մշակողը: Հիշյալ թեմայով նա աշխատություն է հրապարակել, Մոսկվայում հաջողությամբ թեզ պաշտպանել եւ արժանացել պատմական գիտությունների դոկտորի կոչման:
-Պարոն Բաբայան, ի՞նչն է առիթ դարձել անդրադառնալու ջրային պաշարների օգտագործման եւ անվտանգության ապահովման խնդրին:
-Հաշվի առնելով այն հանգամանքը, որ Հայաստանի եւ Արցախի ջրային պաշարների զգալի մասը Քարվաճառի տարածքում են, որտեղից սկիզբ են առնում մեր գետերն ու գետակները, եւ դրանց անվտանգության բաղադրիչները պատշաճ կերպով չեն ընդգրկված ազգային անվտանգության հայեցակարգում, փորձեցի հետազոտել ու փորձագիտական ուսումնասիրությունների ենթարկել տարածքի ավազանները եւ կառավարության ուշադրությունը հրավիրել խնդրո առարկայի վրա: Դա 1988 թվականին էր: Դժբախտաբար, անակնկալ էին Ադրբեջանի նկրտումները Արցախում գտնվող ջրային պաշարների նկատմամբ, սկսած հիդրոահաբեկչությունից մինչեւ ջրային ակունքներին տիրանալու քաղաքականություն: Հակառակորդն իր նպատակին հասնելու համար ինչպիսի հնարքներ ասես չէր օգտագործում՝ դիմելով հանցավոր, սադրիչ գործողությունների: Հիշյալ աշխատությամբ ես փորձում էի ահազանգել եւ իշխանություններին տեղյակ պահել ակնկալվող վտանգի մասին: Ցավոք, այն արտերկրում ավելի մեծ արձագանք գտավ, քան Արցախում ու Հայաստանում: 44-օրյա պատերազմի հետեւանքով մեր ջրային պաշարները հայտնվելով թշնամու վերահսկողության տակ, այսօր ավելի են օրակարգային, հրատապ դարձրել արծարծվող թեման:
-Ադրբեջանի կողմից հետեւողականորեն վարվող ջրային աշխարհաքաղաքականությունը որքանո՞վ է սպառնում մեր տարածաշրջանին:
-Թշնամական այդ քաղաքականությունը նա հմտորեն վարում է տարիներ շարունակ, իսկ վերջին պատերազմից հետո ակնհայտ է, որ կորցրել ենք մեր ջրային անվտանգության կարեւորագույն բաղադրիչները: Քարվաճառի շրջանը, որ ջրի գլխավոր դոնորներից մեկն է Հայաստանի եւ Արցախի համար, որտեղից սկիզբ է առնում ջրային պաշարների 85 տոկոսը, ներկայումս ամբողջովին վտանգված է: Ընդամենը 5-10 կիլոմետր խորությամբ են Հայաստանից դեպի Քարվաճառ «ձգվում» Արփա եւ Որոտան գետերը: Մեղմ ասած, այդ ջրերը հիմա թշնամու ձեռքի տակ են, Սեւանա լիճը, ամբողջ Հայաստանը փաստացի ջրային ահաբեկչության թիրախ են: Դա նշանակում է, որ հակառակորդը ցանկացած պահի կարող է թունավորել: Սիսիանի պարագայում այդ կասկածներն անհիմն չեն… Պատկերացնո՞ւմ եք իրավիճակը, եթե թշնամին թունավորի Սեւանա լիճը, որը Հայաստանի ջրային պաշարների 80 տոկոսն է կազմում: Չմոռանանք, որ Սեւանի ջուրը Հրազդան գետի միջոցով հասնում է մայրաքաղաք Երեւան, Գեղարքունիք, Վայոց ձոր… Կարծում եմ, ճիշտ կլիներ, եթե միջազգային դիտորդներ կամ խաղաղապահներ տեղակայվեն այդ ջրերի ակունքներում: Հարցն ավելի մտահոգիչ է, քան մենք պատկերացնում ենք եւ, համարժեք քայլեր չձեռնարկելու դեպքում՝ կհայտնվենք անելանելի վիճակում:
