Ինչպես կանխատեսում էինք, Թուրքիան շատ արագ սկսեց մեծացնել իր ներկայությունն Արցախի օկուպացված տարածքներում, եւ հատկանշական է, որ այն ընդլայնվում է առաջին հերթին ռազմական առումով: Հունիսի 15-ին Շուշիում ստորագրված ադրբեջանաթուրքական համաձայնագրի առանցքային կետն Աղդամում թուրքական զորակազմի տեղակայումն է: Նախկինում գրել էինք, որ Արցախի ժողովրդի դեմ սանձազերծված պատերազմի ելքն ապահոված Թուրքիան առավելագույնն է կորզելու Ադրբեջանից: Հրադադարի հաստատումից արդեն ամիսներ անց Անկարան իրականացնում է փաստացի ներխուժում Արցախի տարածք:
Նկատենք, որ Թուրքիայի առաջնորդը վերջին անգամ 100 տարի առաջ էր ոտք դրել Արցախի սուրբ հողի վրա, մասնավորապես՝ Շուշի քաղաք: Այն, որ Արցախի հողը հայերիս համար այլեւս սուրբ է, փաստում է հարյուրամյակների ընթացքում այնտեղ հորդած տասնյակ հազարավոր նահատակների արյունը: Հունիսի 15-ին՝ Ադրբեջանի ազգային փրկության օրը, թյուրքական երկու պետությունների ղեկավարները համագործակցության փաստաթուղթ էին ստորագրում: Այն միայն մեկ բան է գուժում՝ հայերի բնօրրան թյուրքական ներխուժման հերթական եւ նոր փուլ: Հունիսի 15-ի միջոցառումն իրականում փաստում է բնիկ ազգերի կենսագործունեության միջավայրը զավթելու եւ էթնիկ զտումներ իրականացնելու թուրքական դարավոր ու անփոփոխ ձեռագրի մասին:
21-րդ դարում Էրդողանը վերսկսել է թուրքական ծավալապաշտական ավանդական քաղաքականությունը եւ, նենգ գործելաոճի համաձայն, այն համեմում է հարեւան ժողովուրդների հետ խաղաղ պայմաններում ապրելու կեղծ կարգախոսներով: Որպեսզի պատկերն ավելի ամբողջական լինի՝ հիշենք, որ ընդամենը մի քանի ամիս առաջ Թուրքիայի հրահրմամբ եւ անմիջական ներգրավմամբ ագրեսիա իրականացվեց Արցախի Հանրապետության ժողովրդի դեմ, որի հետեւանքով 4000-ից ավելի զոհեր եղան, եւ օկուպացվեցին Արցախի տարածքները՝ ներառյալ հին հայկական բերդաքաղաք Շուշին: Միջազգային կառույցների եւ խոշոր պետությունների արձագանքն ահաբեկիչների ներգրավմամբ Արցախում իրականացված պատերազմական հանցագործությանը համարժեք չէր, ինչի հետեւանքով էլ այսօր, արհամարհելով ողջ աշխարհին, Էրդողանը շարունակում է սողացող ներխուժում իրականացնել հայկական բնօրրաններ:
Իր հազարամյա բնօրրանում ապրելու իրավունքի ոտնահարման եւ միջազգային ընդունված նորմերի վրա հռչակված հայերի ինքնորոշման իրավունքների վրա հարձակմանը զուգահեռ թյուրքական երկու պետություններն իրենց այս քայլով ուղղակիորեն հարվածում են տարածաշրջանում Ռուսաստանի ավանդական շահերին: Շուշիում Անկարան եւ Բաքուն, օգտագործելով բլիթի ու մտրակի քաղաքականության տրամաբանությունը եւ հայտարարելով, որ սատարում են ռուս խաղաղապահների գործողություններին, միաժամանակ այդ ամենի համատեքստում օրինականացնում են Աղդամում թուրքական ռազմական զորախմբի գոյությունը եւ, համոզված ենք, նաեւ հետագայում դրա թվակազմի ավելացումն ու զինտեխնիկայով հագեցումը: Արցախի Հանրապետության շուրջ խաղաղություն պահպանելու քողի տակ Անկարան ապահովում է իր ռազմական ներկայությունը Հարավային Կովկասում՝ Ռուսաստանի ու Իրանի սահմանների մոտ եւ միջեւ, լուծելով երկու հիմնական խնդիր. որպես ՆԱՏՕ-ի անդամ պետություն, ռազմական դիրքավորում է ապահովում դաշինքի հետ ակնհայտ բարիդրացիական հարաբերություններ չունեցող վերոնշյալ երկու պետությունների միջեւ:
Ստեղծված իրավիճակում թուրքական ներխուժմանը Հայաստանի հակազդումն արդյունավետ կարող է արվել Ռուսաստանի եւ Իրանի հետ ռազմական համագործակցության զարգացման միջոցով՝ զուգահեռ սերտացնելով հարաբերությունները նաեւ Անկարայի հետ լուրջ աշխարհաքաղաքական խնդիրներ ունեցող մյուս խոշոր պետությունների հետ:
