Ադրբեջանը շարունակում է իր ոչ կառուցողական գործելաոճը եւ ագրեսիվ հռետորաբանությունը: Վերջինս ակնհայտ հավակնություններ է դրսեւորում Հայաստանի Հանրապետության ինքնիշխան տարածքների նկատմամբ եւ այդ ամենն ուղեկցում տարածաշրջանի պատմությունը կեղծելու դատապարտելի քայլերով: Պաշտոնական Բաքուն իր հորինած պատմությունը փորձում է իրացնել միջազգային հարաբերություններում՝ տարբեր փաստաթղթերում զետեղելով 100-ամյա Ադրբեջանի հորինած տեղանունները: Մի կողմ թողնենք այն փաստը, որ Ադրբեջանի հետ հարաբերությունների մեջ գտնվող նույն այդ պետությունները լավ գիտեն փաստաթղթերում հիշատակվող տեղանունների իրական՝ հայկական անվանումները, իսկ չիմացողներն էլ ցանկության դեպքում համաշխարհային պատմության հայտնի էջերից կարող են տեղեկանալ տարածաշրջանի՝ հազարամյակներով հիշատակվող հայկական տարածքների տեղանուններին:
Ադրբեջանի նման հանդուգն պահվածքի պատճառն առաջին հերթին այն է, որ հայկական պետությունները, դիվանագիտական էթիկայի նորմերին հետեւելով, միջազգային հարաբերություններում չեն օգտագործում բուն հայկական տարածքներում ձեւավորված Ադրբեջանի բոլոր շրջանների իրական՝ հայկական տեղանունները: Հայկական կողմը չի շեշտում, որ ներկայիս Ադրբեջանը հայկական Փայտակարան, Ուտիք, Արցախ, Սյունիք, Վասպուրական նահանգների երեք տասնյակը գերազանցող գավառներում է արհեստականորեն ձեւավորվել: Ցանկության դեպքում՝ հայկական տեղանունների հիշատակումով կարելի է «ծածկել» այսօրվա Ադրբեջանի ամբողջ տարածքը:
Վերջերս Ադրբեջանն Իրանի հետ ստորագրել է «Ադրբեջանի կառավարության եւ Իրանի կառավարության միջեւ փոխըմբռնման հուշագիր Արեւելյան Զանգեզուրի տնտեսական շրջանի եւ Նախիջեւանի ինքնավար հանրապետության միջեւ Իրանի միջոցով հաղորդակցության նոր կապերի ստեղծման մասին» վերնագրով համաձայնագիրը, որն Ալիեւը վավերացրեց մարտի 5-ին: Համաձայնագիրը վերեւում քննարկված ադրբեջանական գործելաոճի վառ օրինակ է: Դրանով Ադրբեջանը փորձում է միջազգային հարաբերություններում շրջանառել «Զանգեզուր», ավելին՝ «արեւելյան Զանգեզուր» եզրույթը: «Զանգեզուր» անվանումը շրջանառվել է վերջին 200 տարվա ընթացքում, երբ Իրանի Ատրպատական նահանգից քոչելով՝ այդ վայրերում բնակություն հաստատեցին էթնիկ ադրբեջանցիները: Վերջիններիս Իրանի այդ տարածքներ էին տեղափոխել դրանից մոտավորապես կես դար առաջ՝ Միջին Ասիայից, որտեղ նրանք հասել էին Մոնղոլիայի տափաստաններից: Գրեթե 4 հազարամյակ անընդմեջ պետականություն ունեցող Պարսկաստանը լավ գիտի պայմանագրում հիշատակված վայրերի հայկական անունները, այնպես որ Ադրբեջանն ընդամենը փորձում է դրանք հնչեցնել տարածաշրջանից հեռու գտնվող պետությունների համար, որոնք տեղյակ չեն հայ Ժողովրդի պատմությանը:
Ադրբեջանը փորձ է անում շրջանառել նորագույն տեղանուններ՝ նպատակադրվելով դրանք կիրառել հազարամյա հայկական տեղանունների փոխարեն: Ընդ որում՝ այս դեպքում խոսքը ոչ միայն «Զանգեզուր» եզրույթի մասին է, այլեւ մասնակիորեն «Նախիջեւանին» է վերաբերում: Պաշտոնական Բաքվի տարածած, այսպես ասած, «արեւելյան Զանգեզուր»-ի տարածքն իրականում հազարամյակներ շարունակ համընկել եւ անվանվել է Մեծ Հայքի Արցախի նահանգի Հարճլանք, Մյուս Հաբանդ, Մուխանք, Մեծ Առանք, Սիսական-ի-Կոտակ գավառների անուններով:
Իսկ ներկայիս Նախիջեւանի տարածքի մի մասը հին ժամանակներից անվանվել է Վասպուրական նահանգի Նախճավան գավառ: Դեռեւս նոր քարե դարի շրջանից սկսած հայտնի է եղել Նախճավան-Նախիջեւան քաղաքը, որի անունով էլ կոչվել է գավառը: Ներկայիս Նախիջեւանի ինքնավար մարզի արեւմտյան հատվածը հայկական Գողթ գավառի մի մասն է: Այն Վասպուրական նահանգի հյուսիսարեւելյան կողմում է, որը հին ու միջին դարերում առանձին նախարարություն է եղել եւ ժամանակ առ ժամանակ մտնում էր նաեւ Սյունիքի կազմ։
Այսօրվա Ադրբեջանի տարածքի մեծ մասը համընկնում է Փայտակարան նահանգի հետ, որը կազմված էր 13 գավառից։ Նույնքան գավառ է ունեցել նաեւ Արցախի նահանգը, որն ընդգրկում է Դաշտային եւ Լեռնային Արցախը, ինչպես նաեւ 1993 թ. ազատագրված նրան հարակից հին հայկական գավառները՝ Քաշաթաղը, Քարվաճառը, Կովսականը եւ մյուս պատմական հողերը:
Հայկական տեղանունների պարբերական հիշատակումները ոչ միայն համաշխարհային պատմությունը կեղծելու Ադրբեջանի քաղաքականության դեմ կգործեն, այլեւ առարկայական եւ ամուր հիմք են ժամանակակից աշխարհաքաղաքական գործընթացներում դիվանագիտական պայքարի դաշտւմ:
