Հայաստանի քաղաքական ղեկավարությունը բազմիցս հայտարարել է, որ շահագրգռված է տարածաշրջանային տրանսպորտային եւ տնտեսական ապաշրջափակմամբ: Այստեղ ավելորդ չէ հիշեցնելը, որ Թուրքիան է 1993 թ. միակողմանի փակել հայ-թուրքական սահմանը, որով նորանկախ Հայաստանը կարճ ժամանակով կապ էր հաստատել այդ երկրի հետ, նույնիսկ Գյումրուց գնացքներ էին աշխատում երկու երկրների միջեւ:
Վերջին անգամ հոկտեմբերի 6-ին Պրահայում Նիկոլ Փաշինյանը Ալիեւին առաջարկել էր բացել երկու երկրների միջեւ հաղորդակցության ուղիները: Այդ մասին նա հայտնեց իր «Թելեգրամ-ալիքում»՝ շեշտելով, որ այդ առաջարկության հիմքում ընկած է ճանապարհների՝ տվյալ երկրների օրենսդրության շրջանակներում գործելու սկզբունքը: ՀՀ վարչապետի գրառման մեջ ներկայացված առաջարկը լիովին համապատասխանում է միջազգային հարաբերությունների իրավանորմատիվային կարգավորումներին: Հատկանշական է, որ Ալիեւն այդ հանդիպմանը դրական չէր արձագանքել Փաշինյանի առաջարկին: Մյուս կողմից էլ՝ Հայաստանի եւ Թուրքիայի հատուկ ներկայացուցիչներ Ռուբեն Ռուբինյանի ու Սերդար Քըլըչի չորրորդ հանդիպման ժամանակ որոշվել էր Հայաստան-Թուրքիա ցամաքային սահմանը հատելու հնարավորություն ապահովել երրորդ երկրների քաղաքացիների համար:
Տարածաշրջանային հաղորդակցության ուղիներն ապաշրջափակելու, տնտեսական համագործակցություն սկսելու վերաբերյալ ՀՀ ղեկավարության հայտարարությունների եւ այդ ուղղությամբ գործնական քայլերի ֆոնին Թուրքիայի բարձրագույն ղեկավարության կողմից հնչում է հայտարարություն, որը տարատեսակ մեկնաբանությունների եւ ենթադրությունների տեղիք է տալիս: Թուրքիայի արտգործնախարար Մեւլութ Չավուշօղլուն թուրքական «Անադոլու» լրատվական գործակալությանը տված հարցազրույցում օրերս հայտարարել էր, որ եթե Հայաստանը, Ադրբեջանի հետ ստորագրված պայմանագրերին համապատասխան, կատարի իր պարտավորությունները, կդառնա տարածաշրջանի կարեւոր դերակատարներից մեկը, եւ որ այն, ինչ կատարվում է տարածաշրջանում, օգուտ կբերի նաեւ Երեւանին։ Այս խոսքերից հետո Չավուշօղլուն կրկին օգտագործում է «միջանցք» եզրույթը՝ հայտարարելով, թե այն ձեռնտու է բոլորին:
Հայկական կողմը բազմիցս հայտարարել է, որ եռակողմ հայտարարության եւ դրան հաջորդած փաստաթղթերում միջանցքի գաղափարը հիշատակվում է միայն Բերձորի վերաբերյալ՝ որպես Արցախի ժողովրդի կենսագործունեության կենսական ուղու: Վերոնշյալ փաստաթղթերում որեւէ այլ միջանցքի մասին արձանագրում չկա, հետեւաբար հարց է ծագում, թե ինչու են թյուրքական զույգ պետությունները «միջանցք» եզրույթն օգտագործում եռակողմ հայտարարությունների համատեքստում: Չավուշօղլուն այստեղ իր դատողություններում ավելի առաջ է գնում՝ վերոհիշյալ եզրույթը կապելով տարածաշրջանում խաղաղություն հաստատելու գործընթացի հետ:
Ադրբեջանը եւ Թուրքիան ակնարկում են Մեղրիով Ադրբեջանը Նախիջեւանին կապող ավտոմոբիլային եւ երկաթուղային ուղիները: Ալիեւն էլ, իր դիրքորոշումը հիմնավորելիս, Նիկոլ Փաշինյանի հետ հանդիպումներոմ մտավախություն է հայտնում, թե իր քաղաքացիները ՀՀ սահմանը հատելիս կարող են խնդիրներ ունենալ ՀՀ սահմանային ծառայության հայ ներկայացուցիչների հետ: Սակայն այստեղ պետք է նկատել, որ ապագայում տարածաշրջանային հաղորդակցության ուղիների բացման դեպքում Հայաստանի եւ Ադրբեջանի միջեւ գործելու է առնվազն երեք հիմնական ճանապարհ, եւ այդ ենթադրյալ խնդիրը բոլոր ուղիներին է վերաբերում, հետեւաբար՝ տրամաբանական չէ այն միայն Մեղրիով անցնող ճանապարհին վերագրելը:
Պարզ է, որ այստեղ խնդիրը «միջանցք» եզրույթի մեկնաբանության մեջ է, եւ այդ հարցում պետք է բանակցությունների միջոցով ընդհանուր հայտարարի գալ: Հայաստանը մշտապես հայտարարել է, եւ դա պահանջում են միջպետական հարաբերությունները կարգավորող միջազգային նորմերը, որ ճանապարհները պետք է գործեն տվյալ պետությունների ինքնիշխանության տիրույթում: Սա նշանակում է, որ բանակցային գործընթացում պետք է գտնվեն այնպիսի լուծումներ, որոնք չխախտեն տարածաշրջանի պետությունների ինքնիշխանությունը եւ հաշվի առնեն նաեւ Բաքվի մտահոգություններն իր քաղաքացիների անվտանգության վերաբերյալ: Այստեղ չենք խոսում այն մասին, որ իր քաղաքացիների համար նման անվտանգային ենթադրյալ իրավիճակ ստեղծել է հենց Բաքուն՝ 44-օրյա պատերազմում եւ դրանից հետո Արցախում եւ ՀՀ ինքնիշխան տարածքում ռազմական հանցագործություններ հեղինակելով ու խրախուսելով:
Վերոշարադրյալ խնդրի միակ լուծումն այդ ճանապարհների բացումն է՝ երկու կողմերի դիրքորոշումների հիման վրա միջին տարբերակը գտնելով: Դա լիովին լուծելի խնդիր է տարածաշրջանում ձեւավորված իրավիճակում եւ ուժերի առկա հարաբերակցության պայմաններում:
