Նոյեմբերի 8-ին օկուպացված Շուշիում Ալիեւի ունեցած ելույթից հետո ադրբեջանական կողմն արդեն ամենօրյա ռեժիմով հրադադար է խախտում եւ ապատեղեկատվություն տարածում, թե դա արել է հայկական կողմը: Ադրբեջանի զինուժն սկսել է սադրանքներ կազմակերպել ոչ միայն հայ-ադրբեջանական սահմանին, այլեւ Արցախի հետ շփման գծի ողջ երկայնքով:
Բաքվի նման գործողություններն այնպիսի ծավալների եւ հանդգնության են հասել, որ հրադադարի խախտման փաստերն արձանագրվում են նաեւ Արցախում տեղակայված ՌԴ խաղաղապահ զորակազմի պատասխանատվության գոտում: Ադրբեջանի ԶՈւ-ն կրակում է Արցախի Հանրապետության Ասկերանի շրջանի եւ Ամարաս վանական համալիրի ուղղությամբ: Վերջին տեղանքը Բաքուն պատահական չի ընտրել. դրանով նա լրացուցիչ հնչեղություն է տալիս իր գործողություններին՝ լավ իմանալով, որ այդ վայրը հանրային հետաքրքրություն ունի ոչ միայն արցախցիների, այլեւ միջազգային հանրության համար: Նման քայլով Ադրբեջանն ավելորդ անգամ իր արհամարհական վերաբերմունքն է դրսեւորում ոչ միայն համաշխարհային հանրության կարծիքի, այլեւ հայ-ադրբեջանական հարաբերությունների կարգավորման գործընթացում ներգրավված միջնորդ գերտերությունների կողմից ներդրվող ջանքերի հանդեպ:
Հատկապես ռուս խաղաղապահների պատասխանատվության գոտում հրադադարի խախտումներն ուղիղ կապ ունեն Ուկրաինայում ՌԴ զինված ուժերի վարքի հետ: Վերջիններս զորքերի վերախմբավորում են իրականացրել Խերսոն քաղաքից՝ տեղափոխվելով Դնեպրի աջ ափ: Սրան անմիջապես հետեւեց Արցախի շփման գծում ադրբեջանական զինուժի կողմից հրադադարի խախտման դեպքերի ավելացումը: Հիշեցնենք, որ պաշտոնական Բաքվի սադրանքներն Արցախում կտրուկ ավելացել էին նաեւ Խարկովի շրջանից ռուսական զորքերի դուրս բերման ժամանակ: Վերոնշյալ երկու փաստը ՌԴ իշխանություններին լուրջ մտորելու հիմքեր պետք է տան իր նորաթուխ ռազմավարական գործընկերոջ պահվածքի վերաբերյալ, եւ հետեւությունները չպետք է ուշանան, քանի որ նման հրադադարների խախտումներն ուղիղ հարված են Արցախում կանգնած ռուսական առաքելության հեղինակությանը:
Արցախի շուրջ ստեղծված վերջին իրադարձությունների մյուս առանձնահատկությունն այն է, որ Ադրբեջանը կրակում է հիմնականում գյուղատնտեսական աշխատանքներ կատարող քաղաքացիական անձանց ուղղությամբ կամ էլ անկանոն կրակահերթեր է արձակում, ինչն արցախցիների շրջանում վախի մթնոլորտ սերմանելու նպատակ է հետապնդում: Այլ կերպ ասած՝ Ադրբեջանը քայլեր է անում իր հայրենիքում արցախցու ապրելու պայմաններն ավելի վտանգավոր դարձնելու ուղղությամբ, ինչն ավելորդ անգամ փաստում է այն հանրահայտ իրողությունը, որ Արցախի Հանրապետությունը չի կարող լինել Ադրբեջանի կազմում: Այդ մասին է խոսում նաեւ այն փաստը, որ 44-օրյա պատերազմում հրադադարից հետո ադրբեջանական զինուժը գրեթե 2 տասնյակ արցախցու է սպանել շփման գծի երկայնքով:
Հրադադարի ռեժիմի ամենօրյա խախտում է արձանագրվում նաեւ հայ-ադրբեջանական սահմանի երկայնքով, հատկապես Հայաստանի օկուպացված տարածքներից: Սա խոսում է այն մասին, որ պաշտոնական Բաքուն նպատակային քայլեր է անում տարածաշրջանում լարվածությունը բարձրացնելու ուղղությամբ՝ այն դեպքում, երբ բանակցային գործընթացում Ալիեւը տրամագծորն հակառակ պարտավորություններն էր ստանձնել:
Մյուս կողմից էլ Ադրբեջանի այս պահվածքը խոսում է այն մասին, որ բանակցային գործընթացում ձեռք բերվող պայմանավորվածությունները գործուն լծակներ չեն Ադրբեջանի ղեկավարության վրա ազդելու համար, եւ միջնորդ պետությունները պետք է ավելի ազդեցիկ գործիքակազմ կիրառեն Ադրբեջանին կառուցողականության դաշտ բերելու համար: Վերջին հաշվով՝ Բաքվին կարգի հրավիրելն արդեն միջնորդ պետությունների հեղինակության եւ պատվի հարցի է վերածվել, հաշվի առնելով այդ երկրի իշխանությունների ապակայունացնող քայլերի տրամաբանությունը եւ ենթատեքստը:
