Արցախը երկու ամսից ավելի շրջափակման մեջ է։ Եվ սա միայն հումանիտար, էներգետիկ, տրանսպորտային ու սոցիալական կամ այլ ճգնաժամեր անվանելը բավարար չէ։ Իրականում սա թյուրքական կողմից ռազմական քայլ է՝ ուղղված ընդդեմ Արցախի եւ Հայաստանի՝ միտված հայկական երկու պետություններից պահանջների կորզմանը։ Միջազգային հանրության ճնշումներն առայժմ օգուտ չեն տալիս, որովհետեւ դրանք իրականում ճնշումներ չեն, այլ՝ տեսական-բարոյական կոչեր։ Որովհետեւ միջազգային գործնական ճնշումները հստակ պատժի ու պատասխանատվության մեխանիզմներ են ենթադրում, եւ, համենայնդեպս այսօրվա դրությամբ դրանք առաջադրված չեն ընդդեմ Ադրբեջանի։ Պատճառների մասին խոսել ենք, դրանք բազմաթիվ են՝ աշխարհաքաղաքական ու տնտեսաքաղաքական տիրույթներում։
Արցախի շրջափակման դեռ 9-րդ օրը «Կավկազսկի ուզել»-ում նյութ է տեղադրված Ադրբեջանի կողմից Արցախի «տեռորիստական բլոկադայի» մասին։ «Ընտրվել է խորամանկ պատրվակ՝ իբր, Ադրբեջանը մտահոգված է շրջակա միջավայրով, որպեսզի համապատասխանի համաշխարհային միտումներին եւ հեշտացնի իր գործողությունների ընկալումը։ Հասկանալի է, որ ոչ ոք լուրջ չի վերաբերվի այս փաստարկին, բայց գոնե պատասխանատվությունը չվերցնելու համար կարելի է վկայակոչել, եւ աշխարհի այլ երկրներում Բաքվի կողմից կաշառված/գայթակղված բոլոր քաղաքական գործիչները կարող են սլաքներ ուղղել նաեւ բնապահպանների վրա»,- նշվում է հրապարակումում: Խոսվում է նաեւ բնապահպան կոչվածների որակի մասին, երբ առաջին իսկ օրվանից պարզվել է, որ նրանց մեջ կան մարդիկ՝ Ռամիլ Սաֆարովի հետ համատեղ լուսանկարով, ով «հայտնի դարձավ միայն որպես քնած հայի մարդասպան»։ Այսինքն՝ նախ՝ նրանք «պրակտիկ նացիստներ» են, եւ երկրորդ՝ իշխանության հետ կապված մարդիկ, ամենայն հավանականությամբ, կամ հատուկ ծառայությունների միջոցով, կա՛մ ոստիկանության, կա՛մ ուժային այլ կառույցների միջոցով։ Այս «բնապահպաններն» իրենց դրսեւորեցին աղավնու սպանության «զվարճալի» դրվագով եւ իրենց հագուստով, օգտագործած վառելիքով»։
Ըստ էության, ոչ մեկի համար գաղտնիք չէ, որ Ադրբեջանը ճգնաժամը ստեղծել է եւ այն գործածում է իր նպատակների համար՝ սեփական քաղաքական դիրքերն էլ ավելի բարելավելու նկատառումով։ «Այսինքն՝ պետական մակարդակով օգտագործում է տեռորը որպես գործիք։ Բնականաբար, սա Իլհամ Ալիեւի, այլ ոչ թե որոշ ակտիվիստների որոշումն է»,- նշված է «Կավկազսկի ուզել»-ում տեղադրված հրապարակումում։
Միջազգային հարթակում գաղտնիք չէ, որ այս շրջափակումը նաեւ պայքար է ռեսուրսների համար։ Բաքուն ցանկանում է վերջնականապես զրկել Արցախին օգտակար հանածոների արդյունահանումից (այս պահի դրությամբ փաստացի հաջողել է)։ Այսինքն՝ ջարդել Արցախի՝ առանց այդ էլ 44-օրյայից հետո վատ վիճակում հայտնված տնտեսության ողնաշարը։ Կմնա գյուղատնտեսությունը, որն էլ սեզոնին կխանգարեն իրենց գործելաոճին համապատասխան։ Այն նույն ձեռագրով, ինչ անում են Հայաստանի հետ։ 2020 թ. նոյեմբերից Սոթքի հանքավայրի մեծ մասը բառացիորեն գրավել են ։ Չմոռանանք 2022 թ. սեպտեմբերյան դեպքերը եւ, ընդհանրապես, Հայաստանի եւ Ադրբեջանի շփման գծում բախումները (սրանք պետք է դիտարկել նաեւ մեկ այլ ռեսուրսին՝ ջրերին տիրանալու համապատկերում, այսինքն՝ ջրային ահաբեկչության տիրույթում)։ Այս տարածքներում դժվարացել է նաեւ գյուղատնտեսության վարումը։
Ադրբեջանն առայժմ հաջողում է, եւ դա պայմանավորված է նաեւ ռուս-ուկրաինական ծավալումներով եւ, ըստ այդմ, Արեւմուտքի հետ թյուրքական հաջողված խաղով։ Ինչքան կտեւի աշխարհաքաղաքական այս վիճակը, առայժմ դժվարանում են նշել նույնիսկ միջազգային փորձագետները։ Ինչքան կդիմանանք մենք (Հայաստան եւ Արցախ), նույնպես դժվար է ասել։ Բայց ձեռքներս ծալած նստելը ու միայն աշխարհաքաղաքական բարենպաստ իրավիճակային ելքերին սպասելը ճիշտ չէ։ Տնտեսական ու ռազմաքաղաքական հարթություններում չաշխատելը մեր վիճակը չի փոխի նույնիսկ միջազգային ձեռնտու վիճակներում։ Որովհետեւ միջազգային գործընկերները միշտ ուզում են սեղմել նրա ձեռքը, ով սուբյեկտ է կամ ցույց է տալիս, որ շատ արագ սուբյեկտ դառնալու ներուժ ունի։ Աշխարհը պիտի տեսնի իր շահը ու մեր ներուժը, բայց մենք կշահենք միայն այն պարագայում, եթե նրա շահը չհակասի մեր շահին ու չսպառի մեր ներուժը։
