Իջեւանատուն՝ հյուրանոցային տիպի հաստատությունների ընդհանուր անվանումը միջնադարյան Հայաստանում։ Պատմական ակնարկներում, վիմագիր արձանագրություններում պահպանվել են բազմաթիվ հոմանիշ բառեր՝ իջեւան, հոգետուն, քարավանատուն, պանդոկ, հյուրատուն, օտարանոց, ասպնջականոց, խան, կայան։
Սակայն, որպես կառույցներ, դրանք մեծ մասամբ առանձնահատկություններով եւ տարբեր ֆունկցիոնալ լուծումներով որոշակի ճարտապետական տիպեր են։ Իջեւանատներ կառուցում էին մայրուղիների, առեւտրական ճանապարհների վրա, մեծ քաղաքներում, վանքերում։ Ծառայում էին հասարակությանը, քարավաններին, օտարական ճանապարհորդներին, աղքատ անցորդներին (վերջիններիս հանգստի տեղ եւ անվճար սնունդ էին տալիս)։ Կառուցվել են վաղ ժամանակներից, պահպանված տիպերի մի մասը 12-14-րդ դարերի է։ Հայաստանի որոշ գյուղեր մինչեւ օրս անվանվում են իջեւան, որը վկայում է հնում այդ տեղում իջեւանատուն լինելու մասին։
Իջեւանատները կառուցվում էին ոչ միայն քաղաքներում ու գյուղերում, որոնց միջով անցնում էր ճանապարհը, այլեւ այդ երկու բնակավայրերի արանքում եղած բաց դաշտերում, երբեմն էլ՝ լեռնանցքների վրա, երբ ճանապարհն անցնում էր լեռնային անմարդաբնակ վայրերով։
