* «Դիտարկել բանակցությունները որպես խաղի տեսակ, որում հնարավոր է հաղթել, նշանակում է մշտապես բանակցությունները վարել զուտ մրցակցային ոգով: Նման պարագայում պայքար է մղվում որոշակի նպատակի համար, որին բանակցությունների մասնակիցը հույս ունի միայնակ հասնելու: Եթե նույնիսկ նրան հաջողվի համոզել հակառակ կողմին «խաղալու» նման խաղ, ապա նա ինքն իրեն ռիսկի է ենթարկում ոչ թե հաղթել, այլ լիակատար պարտություն կրել…. Նպատակը պետք է լինի համաձայնությունը, այլ ոչ թե լիակատար հաղթանակը: Երկու կողմն էլ պետք է զգան, որ ինչ-որ բան շահեցին» (Ջերալդ Նիրենբերգ):
* «Եթե ձեռնարկատերը ստիպում է աշխատակիցներին առավելագույն լարվածությամբ գործել, իսկ նրանք որոշ ժամանակ անց համոզվում են, որ դրան համարժեք վարձատրություն չեն ստանում, ապա միանգամայն բնական է, որ նրանք սկսում են գլուխ պահել: Մինչդեռ երբ նրանք իրենց աշխատանքի արգասիքը տեսնում են հաշվեմատյանում, տեսնում են այն բանի ապացույցը, որ արտադրողականության բարձրացումը նշանակում է նաեւ վարձատրության աճ, ապա նրանք սկսում են ըմբռնել, որ իրենք ներառված են կազմակերպության մեջ, եւ գործի հաջողությունը կախված է իրենցից, իսկ իրենց բարեկեցությունը՝ գործի հաջողությունից» (Հենրի Ֆորդ):
* «Արդյոք ես դժբա՞խտ եմ, քանի որ ինձ ինչ-որ բան է պատահել. բնավ ո՛չ: Ընդհակառակը, ես երջանիկ եմ, քանի որ թեպետ դա ինձ պատահել է, բայց ես, այդուհանդերձ, չեմ տրվել թախիծին, ո՛չ կոտրվել եմ, ո՛չ էլ սարսափում եմ գալիքից: Չէ՞ որ դա կարող էր պատահել մեկ ուրիշին, բայց ամեն մեկը չէ, որ չէր տրվի թախիծի: Ուրեմն, ինչո՞ւ է առաջինն ավելի շատ դժբախտություն ընկալվում, քան երկրորդը՝ երջանկություն» (Մարկոս Ավրելիոս):
* «Մարդիկ պետք է համաքայլ ընթանան ժամանակակից տեխնոլոգիաներին, բայց երբեք չպետք է կորցնեն իրենց գլխավոր արժեքները: Գիտությունը եւ տեխնիկան վճռորոշ դեր են խաղում առաջընթացի հեռանկարի մեջ: Բայց չպետք է թույլ տալ, որ դրանք քայքայեն ընտանիքները, որտեղ պիտի դաստիարակվեն հասարակության առջեւ պատասխանատվության զգացումով եւ լավն ու վատը տարբերող երեխաներ (Լի Կուան Յու)»:
* «Մարդկանց եւ իրադարձությունների վրա մեր իշխանության բացակայության զգացողությունը մեզ համար սովորաբար անտանելի է, եւ անզորությունը ստիպում է մեզ դժբախտ զգալ: Ոչ ոք չի ձգտում այն բանին, որ ավելի քիչ իշխանություն ունենա. ամեն ոք ձգտում է ավելի մեծ իշխանության: Բայց չափազանց իշխանատենչությունը, իշխանության բացահայտ ձգտումը ժամանակակից աշխարհում այնքան էլ անվտանգ չեն: Մենք հարկադրված ենք ձեւանալու օրինավոր, ազնիվ ու համեստ» (Ռոբերտ Գրին):
* «Ես միշտ ասում եմ, որ չի կարելի գործն սկսել առանց նախապատրաստվելու: Համարձակության եւ հիմարության միջեւ սահմանը շատ բարակ է: Մինչեւ գլխիվայր ջուրը նետվելը՝ պարզեք մակընթացության եւ տեղատվության ժամերը: Նույնիսկ ծանծաղ գետախորշի մեջ միշտ վտանգ կա, կամ եթե ուզում եք, անհայտություն: Հորձանուտներ կան, լինում են եւ շնաձկներ: Երբեմն դրանք նկատում ես, երբ արդեն շատ ուշ է: Հիշեցեք այս մասին, որքան էլ արտակարգ կամ հուսալի թվա ձեզ ձեր գաղափարը» (Դոնալդ Թրամպ):
* «Ինքներդ ձեզ հարց տվեք, թե կարելի՞ է արդյոք ասել, որ դուք կարողանում եք կառավարել մարդկանց: Դուք եք բաշխում նրանց աշխատանքային ժամանակը, ամեն ինչ գիտեք ձեր ենթակաների տված արտադրանքի մասին եւ այլն: Բայց կարողանո՞ւմ եք արդյոք հասկանալ ուրիշին, տեղեկանալ նրա ցանկությունների մասին, դրանք ագուցել ձեր սեփականին, որպեսզի օգնեք նրան հասնելու իր նպատակներին՝ միաժամանակ հասնելով ձեր նպատակներին: Հրաշալի է, եթե դա ձեզ հաջողվում է» (Ջոն Չեստարա):
Պատրաստել է Վ. ՄԻՐԶՈՅԱՆԸ
