Հայրենասիրությունը գեղեցիկ փաթեթավորված հրուշակեղեն չէ, որ ուտես` բերանդ քաղցրանա, ոչ էլ ճառասացություն, որ զարմանալի տպավորություն թողնես միջավայրի վրա ու պարծենաս դրանով, ոչ էլ մոդայիկ թիկնոց, որ ճանապարհ հարթի դեպի բեմ… Հայրենասիրությունը մեր հոգու պարտքն է մեզ սնուցող հող ու ջրին, այն տարածքին, որի վրա արարված ենք ու ապրում ենք, որտեղ մեր գենետիկ արմատներն են եւ մեր սերունդների ներկան ու ապագան…
Մենք պետք է անկեղծ լինենք ինքներս մեզ հետ եւ մեր մասին մտածենք առանց գունազարդման, որպեսզի հասկանանք մեր իրական անելիքը, քանզի որքան էլ հաճելի է հիշել պատմության ոգեւորիչ էջերը, դրանք այսօրվա համար փրկության օղակ չեն, այլ սոսկ օրինակ, որով պետք է առաջնորդվել ու մեր ուսերին վերցնել այսօրվա ու ապագայի ողջ պատասխանատվությունը` հասկանալով, որ, ինչպես Րաֆֆին էր ասում «Ոչ ոք իր հոգու համար մեզ չի օգնի. նա պետք է 10 բան առնե, որ մեկը տա», եւ խոստովանենք` այն քաջությամբ, ինչպես Տերյանը, որ «Մեր Հոգեւոր Հայրենիքը նույնպես ավերված մի երկիր է…», եւ հենց այդ ավերվածության պատճառով է մաս-մաս փրթվում մարմինը, որի տերը մենք ենք եւ ոչ այլ ոք եւ, տեր լինելով, հենց մենք ենք պատասխանատու հողագնդի այն տարածքի կենսականությանը, որ կոչվում է Հայաստան, որտեղ բնակվում ենք անհիշելի ժամանակներից… Դրա համար շատ բան չի պահանջվում` սիրել ու պահպանել այն, ինչպես սեփական անձը, թեեւ անձը պահպանելն ավելի հեշտ է թվում, քանզի կարող ես վեր կենալ ու փախչել խնդիրներից, ապաստան գտնել մի ինչ-որ խաղաղ վայրում` դառնալով միշտ ուրիշի ձեռքին նայող բնից փախած գազանիկ, իսկ հայրենիքը հետդ տանել չես կարող, չես կարող աճեցնել այլ վայրում. աշխարհի վրա ամեն ինչ վաղուց բաժանված է, եւ ոչ ոք չի զիջի իր տարածքը եկվորին։
Մեր ազգը հարուստ է նվիրյալներով, մարդկանցով, ովքեր ապրել են հայրենիքի ցավով, ովքեր հասկացել են նրա առջեւ ծառացած խնդիրները ու դրանք լուծելու ընթացքում իրենց դերն ու նշանակությունը եւ պարտք են համարել այն, անգամ նրանք, ովքեր հայրենիքում չեն ապրել, սակայն հոգու ելեւէջումներով ճանաչել են այն, գիտակցել, որ իրենց գոյության եւ զորության երաշխիքը հայրենիքն է եւ այն ներկայացնող պետական միավորը, որի առջեւ պատասխանատու են բոլորը` աշխարհի ո՛ր ծագում էլ լինեն։ Նրանցից յուրաքանչյուրի մասին խոսելն առանձին թեմա է եւ առանձին մոտեցում։ Նրանց շնորհիվ կառուցվել են ճանապարհներ, գործարաններ ու արտադրամասեր, զանազան կառույցներ, հովանավորվել կրթական, գիտական, հոգեւոր ու մշակութային հաստատություններ, օգնել են բանակին ու պետությանը, անհատների… Իսկ այսօր` մեր պետության համար օրհասական օրերին, նկատվում է բարեգործական աշխատանքների զարմանալի վակուում… Ի՞նչն է պատճառը` արդյոք վաղվա հանդեպ անվստահությո՞ւնը, թե՞ անհասկանալի ներկան… Գուցե ինչից սկսելու հա՞րցն է անկռահելի հարցական, իսկ գուցե սեփական անձի ու գործունեության անկարեւորության, ավելորդության զգացո՞ւմն է կաշկանդում լուրջ, անհրաժեշտ քայլեր անել…
Բայց չէ որ մենք բոլորս` ո՛ր դիրքում էլ լինենք ու ինչով էլ զբաղվենք, մե՛ր չափով ենք պատասխանատու ստեղծված իրավիճակի համար, ու ինչ էլ լինի` պիտի անենք մեզանից յուրաքանչյուրին վերագրվածը, ի վերուստ տրվածը, մեր հոգու պարտքը, անկախ նրանից` ինչ-որ մեկը այն կհաստատի՞, թե՞ կժխտի։ Բարեգործությունը եւս մի տեսակ է, որ իր դերակատարությունն ունի պետականաշինության գործում, ու եթե այն հիմնականում եղել է անհատի նախասիրությունների շրջանակում, այսօր պետական ուղղորդման, համակարգման կարիք ունի, քանզի բացերը շատ են, խնդիրները` բարդ. անհրաժեշտ է պետության առջեւ ծառացած խնդիրների թեթեւացում, կոնկրետ ու ծրագրված մոտեցում. անհրաժեշտ է նպատակային օգտագործել բարեգործական ինստիտուտի պոտենցիալը. անհրաժեշտ է հասկանալ` եւ՞ս մի եկեղեցի կառուցել թե՞ պահպանել եղածը, մո՞մ արտադրել, թե՞ բանակի համար զենքուզինավառություն, հագուստ-կապուստ… Պետական մակարդակում չկան առաջնային ու երկրորդական խնդիրներ, բայց երբ երկիրը շրջապատված է թշնամի հարեւաններով ու նրանց կողմից ներքաշված է պատերազմի մեջ, ինքնին հասկանալի է, որ բոլոր գործողությունները պետք է միտված լինեն պետության ու հայրենիքի պաշտպանությանը… Այստեղ չի կարող լինել կասկածի կամ վարանումի պահ, չի կարող լինել որեւէ ակնկալիք, բացի միայն պետությանը սատար լինելու ակնկալիքից, եւ կարեւոր չէ` այդ գործընթացում որքան կլինեն սեփական կորուստները կամ որեւէ մեկից վիրավորվածության աստիճանը, քանզի չի կարող հայրենիքը, պետությունը լինել որեւէ մեկի սեփականություն…
Մեր հայրենիքը ցայսօր գոյատեւել է մեծ կորուստներով, ժողովրդի տառապանքի ու զրկանքների հաշվին, նվիրյալների անշահախնդիր գործունեության շնորհիվ… Շատերը չեն հավատում, թե այսօր մենք կարող ենք կորցնել մեր հայրենիքը. խորհրդային ժամանակների անպարտելիության շղարշը դեռ չի լքել զանազան քամիներին պարզած հուսո առագաստի դիմակայության առասպելը, անգամ այդ հզոր պետության կործանումից հետո էլ չենք հավատում, որ դարերով մասնատված մեր հայրենիքը կարող է ոչ միայն առավելս մասնատվել, այլեւ բոլորովին կորցնել ինքնությունը, դադարել գոյություն ունենալ, ու հենց դրանով էլ փոշիանալ մեր ունեցվածքը` վաղվա օրվա ապրուստն ու երաշխիքը։ Տարօրինակն այն է, որ սա դեռ պետք է բացատրել հանրությանը, բացատրել այնպիսի տարրական բաներ, ինչպես պետության ու հայրենիքի պաշպանության սրբազան գործի անհրաժեշտությունը, այն օրհասական վիճակը, որում հայտնվել ենք կամա-ակամա…
Պետք է ասել, որ ԽՍՀՄ տարիներին չէր խրախուսվում բարեգործությունը. ժողովրդի հարստությունը պետության ձեռքին էր եւ հավասարաչափ բաշխվում էր աշխատավորության միջեւ. չկային գերիշխող մեծահարուստներ եւ ծայր աղքատներ, գոյություն ուներ միջին խավ, եւ բոլոր խնդիրները կարծես լուծվում էին ինքնըստինքյան. մարդիկ աշխատում էին, բնակարան, կրթություն ստանում, անվճար բուժօգնություն, մեկնում առողջարաններ, ներկայի ու ապագայի միջեւ չկար անհայտություն եւ վաղվա օրվա տագնապ… Չարաբաստիկ մասնավորեցումից հետո ժողովրդի հարստությունը պետությունից անցավ ճարպիկ ու բախտախնդիր անհատների ձեռքը ու դրա հետ էլ` հիմնարկ-ձեռնարկությունների ողջ եկամուտը, որից չնչին մասն է բաժին հասնում աշխատավորին, այնքան, որ ողջ օրը աշխատելով` դարձյալ ինչ-որ տեղ աշխատելու կարիք է զգացվում, իսկ հանգստի կամ այլ բարիքների մասին երազելն իսկ անհնար է, էլ չասած` գործազուրկների ահռելի բանակը եւ մասնագիտությունից զրկվածների հոգեւոր տառապանքը… Պարզ է, որ գերշահույթը ինչ-որ կերպ «ջրելու» կարիքը հանգեցնում է, այսպես կոչված, «բարեգործության» մտքին, իսկ թե ո՞ւր ուղղորդել այն, ոչ բոլորն են գիտակցում կամ դա նույնպես ծառայեցնում ինքնահարստացմանը։
Մեր հայրենիքի ու պետության համար այս օրհասական ժամանակներում հարկ է, որ բարեգործները մեկտեղեն իրենց կարողություններն ու ջանքերը, ուղղորդեն պետության պաշտպանության անմիջական գործին` ուշադրության տակ առնելով բանակն ու նրա խնդիրները` բոլոր ուղղություններով, քանզի մեզ պաշտպանող բանակը նաեւ մե՛ր պաշտպանության, խնամքի ու հոգատարության կարիքն ունի… Հիշենք նաեւ, որ մեզանից յուրաքանչյուրը զինվոր է ի՛ր տեղում եւ պարտավոր է անել առավելագույնը, ինչ պահանջվում է իրենից հայրենիքի ու պետության պաշտպանության գործում…
