Սուրճ՝ սրճենու բոված սերմերից պատրաստվող ըմպելիք։ Շնորհիվ սուրճի բաղադրության մեջ գտնվող կոֆեին անունով ալկալոիդի՝ սուրճն ունի օրգանիզմը խթանող ազդեցություն։
Սուրճի բացահայտումը տեղի է ունեցել Ք. ա. մոտ 850 թ., սակայն ամբողջական ճանաչում այն ստացավ շատ դարեր անց։ Սկզբնական շրջանում որպես թարմացնող միջոց օգտագործվում էր ոչ թե բոված հատիկների լուծույթը, այլ անմիջապես հում սուրճի հատիկները։ Շատ չանցած՝ Եմենում սկսեցին պատրաստել խմիչք՝ սուրճի բերքի հասունացած չորացած միջուկից, խմիչք-«գեշիր» (նույնը՝ «կեշր»), այսպես կոչված՝ սպիտակ եմենյան սուրճ։ Միայն 12-րդ դարում սուրճի հում սերմերից սկսեցին պատրաստել խմիչք, իսկ հարյուրամյակներ անց սկսեցին քաղել բերքը սրճենուց, չորացնել սերմերը, բովել եւ մանրացնել, իսկ ստացված փոշին լուծել տաք ջրում։ Արաբները դրա մեջ ավելացնում էին զանազան հավելումներ՝ կոճապղպեղ, դարչին։ Նաեւ խառնում էին խմիչքը կաթի հետ։
1706 թ. հոլանդացի գաղութարարներն ուղարկեցին սուրճի ծառի տնկի Ամստերդամի բուսաբանական այգի։ Մի քանի տարի անց ծառի տնկին նվիրվեց Ֆրանսիայի թագավորին։ Ֆրանսիացի նավաստի Գաբրիել Մատյե դե Կլյոն գողացավ սուրճի ծառի սերմերը, ցողունները թագավորական ջերմոցից եւ բերեց դրանք Մարտինիկա կղզի, որտեղ ստեղծեց առաջին սուրճի պլանտացիան: Սուրճի բույսերը բարեհաջող հարմարվեցին տաք կլիմային, եւ պլանտացիաները արագ տարածվեցին ամբողջ Հարավային Ամերիկայում։ 1727-ին հիմնվում են պլանտացիաներ Բրազիլիայում, 1730-ին՝ Ճամայկայում (հանրահայտ «Blue Mountain» տեսակի սուրճի սկիզբը), 1748-ին՝ Կուբայում, 1760-ին՝ Գվատեմալայում, 1779-ին՝ Կոստա Ռիկայում։
