Նոտա (լատ.՝ nōta-«նշան»)՝ նշագրման նիշը, որի միջոցով գրառվում է երաժշտությունը։ Նոտաների ձեւափոխությունը եւ պատկերները, նաեւ մյուս նշանների հետ համադրումը թույլ են տալիս բնութագրել երաժշտության բարձրությունը, տեւողությունը, ինչպես նաեւ մյուս ձայների հետ նրանց կատարման հերթականությունը։
Նոտաները յոթն են՝ դո, ռե, մի, ֆա, սոլ, լյա, սի:
Նոտաների անունները 11-րդ դարում գործածության մեջ է մտցրել եկեղեցական Գվիդո դ, Արեցցոն` վերցնելով Հովհաննես Մկրտչին ուղղված աղոթքի առաջին վանկերը։ Աղոթքը վերաբերում է ձայնին, հայերեն թարգմանությամբ՝ «Տո՛ւր մեզ մաքուր շուրթեր, սո՛ւրբ Հովհաննես, որպեսզի կարողանանք մեր ձայնի ամբողջ ուժգնությամբ վկայել քո կատարած հրաշքների մասին»։
Բնօրինակ տեքստը հետեւյալն է՝
UTqueant laxis
REsonare fibris
MIra gestorum
FAmuli tuorum
SOLve polluti
LAbii reatum
Sancte Ioannes
17-րդ դարում առաջին «ուտ» նոտան փոխարինվել է ավելի բարեհնչուն «դո» նոտայով` վերանվանվելով Աստծո Dominus լատիներեն անվան առաջին հնչյուններից, իսկ «սի» նոտան աղոթքի վերջին երկու բառերի սկզբնատառերով է։
Գվիդո դ,Արեցցոն նոտայի բարձրության համար օգտագործում էր ձախ ձեռքը։ Յուրաքանչյուր մատի ծայրն ու հոդերը համապատասխանում էին որոշակի հնչյունների։ Դա թույլ էր տալիս, որ ցույց տա երգչախմբին, թե որ նոտան է հարկավոր երգել։ «Նոտա» տերմինն օգտագործվում է մատնանշելու համար ձայնով պայմանավորված նշանը եւ վերաբերում է միայն մի գրաֆիկական նշանի։ «Դո ձայնն» ընկալվում է` լսելով ձայնը կոնկրետ հաճախականությամբ, իսկ «դո նոտան» նշան է, որն արտահայտում է դրա բարձրությունն ու երկարությունը։
