Մեծավերջ, Յամբ՝ երկու վանկանի բանաստեղծական ոտքի տեսակ։ Անտիկ տաղաչափության (չափական) մեջ յամբը բաղկացած էր սկզբում մեկ կարճ եւ ապա մեկ երկար վանկերից (U—), իսկ ժամանակակից (վանկաշեշտային տաղաչափություն) պոեզիայում՝ մեկ անշեշտ եւ մեկ շեշտված վանկերից (‿ ـʼ)։ Յամբական տողի մեջ շեշտերն ընկնում են զույգ վանկերի վրա, թեեւ շեշտերից մեկը կամ մի քանիսը կարող են բացակայել։
Յամբական չափը ոտանավորի ամենատարածված տեսակներից է։ Օրինակ՝ ռուսական պոեզիայում երկերի ճնշող մեծամասնությունը գրված է յամբերով (մանավանդ քառոտնյա տողերով)։
Мой дя́дя са́мых че́стных пра́вил…
Ա. Պուշկին
Հայկական բանաստեղծության մեջ միայն առանձին դեպքերում կարելի է հանդիպել զուտ յամբական տողերի, ինչպես՝
Տեսա՛ երա՛զ մի վա՛ռ,
Ոսկի՛ մի դո՛ւռ տեսա՛,
Վըրա՛ն փերո՛ւզ կամա՛ր.
Սյունե՛րը հո՛ւր տեսա՛…
Վ. Տերյան
Նայե՛ց-նայե՛ց Սայաթ-Նովե՛ն, ամպի՛ նմա՛ն տխո՛ւր մնա՛ց.
Ասա՛վ՝ Չարե՛նց, էս գոզալի՛ց սրտի՛ս մե հի՛ն մրմո՛ւռ մնա՛ց…
Ե. Չարենց
