Քողաղոտ, Ամֆիբրաքոս՝ եռավանկ բանաստեղծական ոտքի տեսակ։
Անտիկ տաղաչափության մեջ բաղկացած էր արտասանությամբ մեկ երկար եւ երկու կարճ վանկերից, ընդ որում երկար վանկը կարճ վանկերի միջեւ էր։ Վանկաշեշտային ոտանավորում քողաղոտն ունի երկու անշեշտ եւ նրանց միջեւ մեկ շեշտված վանկ (‿ ـʼ‿)։ Հետեւաբար, շեշտերն ընկնում են 2, 5, 8, 11-րդ վանկերի վրա, եւ բանատողն ունի այսպիսի սխեմա.
‿ ـʼ‿ /‿ ـʼ‿ /‿ ـʼ‿ /‿ ـʼ‿ /…
Այս չափն օգտագործվում է շատ լեզուներում (օրինակ՝ ռուսերեն), իսկ հայերենում այն հազվադեպ է պատահում, քանի որ նրանում մեծ մասամբ բառի վերջին վանկն է շեշտ կրում։ Օրինակներ ունեն Վահան Տերյանը եւ Եղիշե Չարենցը։
Աշո՛ւն է. օրե՛րը ցրտո՛ւմ են…
Գիշե՛րը սուզվո՛ւմ է միգո՛ւմ.
Այնքա՛ն քնքշությո՛ւն կա սրտո՛ւմ իմ,
Այնքա՛ն մեղմությո՛ւն իմ հոգո՛ւմ…
Վ. Տերյան
Դոփո՛ւմ են, դոփո՛ւմ են, դոփո՛ւմ են ձիե՛րը,
Մթի՛ մեջ դոփո՛ւմ են, խփո՛ւմ են պայտե՛րը,
Պայտե՛րը խփո՛ւմ են, խփո՛ւմ են հողի՛ն.-
Անծա՛յր է գիշե՛րը, անհա՛յտ է ուղի՛ն։
Ե. Չարենց
