Խաշխաշ կամ կակաչ (լատ.՝ Papaver)՝ կակաչազգիների ընտանիքի միամյա, երկամյա կամ բազմամյա բույսերի ցեղ։ Հայտնի է մոտ 100 տեսակ։
Հայաստանում հայտնի է կակաչի 14 (16) տեսակ՝ կակաչ արեւելյան, պարսկական, ավազասեր, ուրբանի, ծաղկակիցավոր, սակավատերեւ եւ այլն՝ տարածված գրեթե բոլոր մարզերում։ Աճում է ենթալպյան մարգագետիններում, միջին լեռնային գոտիներում, չոր կանաչապատ լանջերին, թփուտներում, ցանքերում եւ այլուր։ Ցողունը մազմզոտ է կամ մերկ, ճյուղավորվող։ Կտրելիս առաջանում է սպիտակ, դեղնավուն կամ նարնջագույն կաթնահյութ։ Ծաղկում է մայիս-հունիս ամիսներին։ Պտուղը երկարավուն բազմասերմ տուփիկ է։ Սերմերը մանր են, ցանցանման, տարբեր գույների։ Ծաղկակիցավոր եւ սակավատերեւ տեսակները գրանցված են Հայաստանի Կարմիր գրքում։ Ձիթատու խաշխաշի սերմերը պարունակում են 46-56 տոկոս ձեթ եւ մինչեւ 20 տոկոս սպիտակուցներ։ Ձեթն օգտագործվում է հրուշակեղենի եւ պահածոների արտադրությունում, օծանելիքի արդյունաբերության մեջ։ Քուսպն արժեքավոր կեր է, 1 կգ-ն համարժեք է 1.1 կերային միավորի։ Ափիոն-հումքը հավաքում են հասունության փուլում (ծաղկումից 20 օր անց), կանաչ տուփիկների վրա հատուկ գործիքով խազեր են առաջացնում, կաթնանման ափիոնը դուրս է հոսում, մածուցիկանում, եւ այդ վիճակում հավաքվում են։ Դեղատու սորտերի տուփիկներից (սերմերը հեռացնելուց եւ աղալուց հետո) ստանում են ալկալոիդներ (մորֆին, կոդեին, պապավերին), որոնք բժշկության մեջ օգտագործվում են որպես ցավազրկող միջոցներ։ Բայց քանի որ ափիոնը նաեւ շատ ուժեղ թմրանյութ է, դեղատու սորտերի ցանքերն ամենուրեք արգելված են։
