Սրինգ՝ երկայնական-ֆլեյտային տիպի նվագարանների ընդհանուր անվանումը, հոմանիշ է հունական սիրինգսին։
Հին Հունաստանում սիրինգս անվանել են ոչ միայն հովվական միափող նվագարանը, այլեւ բազմափող «Պանի ֆլեյտան» («Իլիական», 10-րդ, 13)։ Հայերենում «սրինգ» բառը լայնորեն գործածված է դեռեւս Աստվածաշնչի թարգմանություններում։ Կոմիտասն այդ անվանումը մասնավորեցրել է ժողովրդական բլուլ գործիքին։ Առաջին գրավոր վկայությունները հանդիպում են 5-րդ դարի պատմիչների աշխատություններում։ Կոմիտասի կարծիքով՝ սրինգը հայ ժողովրդի ազգային նվագարան է, ինքն էլ փայլուն տիրապետել է այդ նվագարանին։ 20-րդ դարում մոռացության վտանգից խուսափելու համար Հայաստանի մի շարք ուսումնական հաստատություններում բացվեցին սրինգի դասարաններ։
Շվի եւ սրինգ նվագարանները գյուղական-հովվական միջավայրից տարածվեցին դեպի քաղաքի միջավայր՝ երաժշտական դպրոցից մինչեւ կոնսերվատորիա։
