1973-ին «Արարատ» ֆուտբոլային թիմը Նիկիտա Սիմոնյանի գլխավորությամբ հրա՜շք գործեց` դառնալով հսկա Խորհրդային Միության եւ՛ չեմպոն, եւ՛ գավաթակիր։ Հիրավի, ոսկե էջ, աննախադեպ սխրանք։
Հաճելի այս վերհուշը, անգամ տասնամյակներ անց, ջերմացնում է մեր սրտերը։ Այս իրադարձության հիշատակման արժանի մի իրողություն կա, որը մեր հանրությանը գրեթե հայտնի չէ…
Դրանից մեկ տարի առաջ, երբ «Արարատը» նվաճել էր ԽՍՀՄ առաջնության արծաթե մեդալները, այդ առիթով Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնի վեհարանում մեր ֆուտբոլիստներին պատվո ընդունելության է արժանացնում Նորին Սուրբ Օծություն Տեր¬Տեր Ամենայն հայոց կաթողիկոս Վազգեն Առաջինը։
Տոնական, հավուր պատշաճի հանդիսավորության մթնոլորտում, իմաստախոս Վեհափառն իր ընտրագույն բառուբանով եւ հայրապետական օրհնանքով մեծարում, քաջալերում է մարզական վերելքի ուղիով ընթացող մեր ֆուտբոլիստներին, նրանց հանձնում թանկարժեք նվերներ։
Հրաժեշտի պահին արարատցիները, թեպետեւ քաշվելով պատկառազդու Վեհափառ հայրապետից, այնուամենայնիվ, «կիսաբերան» գանգատվում են, թե` «մենք հնարավորություն չունենք ձեռք բերելու ֆուտբոլիստի ֆիրմային բարձրորակ կոշիկներ` բուտսիներ, այլապես…»։
-Կջանամ օգտակար ըլլալ, զավակներս,¬ համեստորեն խոստանում է հայրական հոգատարության ու վեհանձնության մարմնացում Վազգեն Վեհափառը։
Շուտով ամբողջ թիմի համար արտասահմանից բերվում են ժամանակի ամենաորակյալ, ամենահամբավավոր ֆիրմայի մարզակոշիկները եւ Վեհափառ հայրապետի օրհնությամբ հանձնվում մեր ֆուտբոլիստներին։
Այնպես որ` «Արարատ-73»-ի ԽՍՀՄ չեմպիոն եւ գավաթակիր դառնալու գործում իր համեստ վաստակն ունի նաեւ Ամենայն հայոց հայրապետ Վազգեն Առաջինը։
Սերժ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ
