Երեւանի Պ. Յավորովի անվան հանրակրթական հիմնական դպրոցի երկարամյա, երախտաշատ տնօրեն Գրիգոր Սաֆարյանը կրթօջախի նորաստեղծ թանգարանում մեծահամբավ աստղագետ (նաեւ` գրող, գեղանկարիչ) Գրիգոր Գուրզադյանին նվիրված ուշագրավ բաժին է ստեղծում:
Շուտով նա Գառնիի «Գալակտիկա» հատուկ կոնստրուկտորական բյուրո»-ում այցելում է անվանի գիտնական-տնօրենին եւ հրավիրում նրան` մասնակցելու թանգարանի հանդիսավոր բացմանը: Ակադեմիկոսը, իհարկե, իր խորին երախտագիտությունն է հայտնում այս առթիվ, սակայն կտրուկ մերժում է հրավերը` փաստելով գերզբաղվածությունը:
-Լա՛վ,- բազմանշանակ ասում է Գր. Սաֆարյանը,- մեծահարգ պարոն Գուրզադյան, իսկ կարելի՞ է Ձեզ համար երգել ու վերադառնալ:
Եվ «Սայաթ-Նովա» գուսանական համույթի ճանաչված մեներգիչն իր անզուգական ձայնով եւ մեծ ներշնչանքով կատարում է Պաղտասար Դպիրի «Ի ննջմանեդ արքայական» միջնադարյան հոգեզմայլ տաղը: Գիտնականը ձեռքը ճակատին, մատները ալեխառն մազերի մեջ, խոհուն աչքերը կիսագոց` համակ ուշադրությամբ վայելում է երգը, ապա ոտքի ելնում, զգացված սեղմում երգչի ձեռքը եւ ասում.
-Երգդ զորավո՛ր էր… Երգը հաղթե՛ց ինձ…Գալի՛ս եմ…
Սերժ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ
