* «Արտադրանքը շուկա մտցնելու ձեւը նույնքան կարեւոր է, որքան շուկա մտնող ապրանքն ինքնին: Տասը գործարար պլաններից ինը կա՛մ մակերեսորեն անցնում են այս հարցի վրայով («մենք կայցելենք տարբեր տոնավաճառներ, կգովազդենք համապատասխան լրատվական աղբյուրներում, առեւտրական ներկայացուցիչներ կվարձենք հեռավոր առեւտրի կետերում»), կա՛մ էլ չափազանցնում են իրենց կարողություններն ու ուժերը: Շուկայագիտությունը բարդ բան է: Նոր ընկերության կամ արտադրանքի լավ շուկայագիտական պլանը, ըստ էության, պարզ է ու հեշտ իրագործելի: Ի լրումն, թեեւ հարուստ է անկանխատեսելի հանգամանքներով, յուրահատուկ, բայց իրագործելի նպատակներ ունի եւ իր առաջ չափազանց բարդ խնդիրներ չի դնում: Կատարյալ պլանը մեծածավալ ծախսեր եւ սկզբնական խոշոր դրամագլուխ չի պահանջում, փոխարենը՝ ընդամենը մի քանի մարդկանց համաձայնեցված ջանքերի, պատկերազարդ փաթեթավորման, ներկայացման կամ գովազդային միջոցառումների եւ սպառողների ճշգրիտ հասցեագրման կարիքն ունի: Այդքանը բավական է, անկախ նրանից, թե ինչ եք ստեղծում՝ ավիացիոն ընկերություն, թե երեխաների խնամքի կենտրոն» (Փոլ Հոքեն):
* «Հարկավոր է հաշվի առնել հետեւյալը. որքան ավելի շատ տեղեկություններ եք դուք ցանկանում զետեղել մեկ գովազդային հայտարարության մեջ, այնքան քիչ են դրանք մնում ընթերցողների հիշողության մեջ: Մեկ կետ ներառող գովազդային հայտարարությունը հաջորդ օրը հիշել կկարողանա գնորդների 70 տոկոսը, երկու կետի դեպքում՝ 50 տոկոսը, չորսի՝ 40 տոկոսը, վեցի՝ 30 տոկոսը, իսկ տասի դեպքում՝ ընդամենը 10 տոկոսը» (Բոդո Շեֆեր):
* «Անկախ նրանից, թե որքանով է ճիշտ եւ ժամանակին կա¬յացվել որոշումը, վերջինս բառացիորեն ոչինչ չարժե առանց այն կենսագործելու պատրաստակամության եւ վճռականության: Մինչդեռ համարձակության եւ համառության պարագայում ան¬գամ սոսկ վաթսուն տոկոս վստահության վրա հիմնված որոշումը կարող է ապահովել հարյուր տոկոսանոց հաջողություն» (Քոնոսքե Մացուսիտա):
* «Աշխատակիցները բարոյական իրավունք ունեն իրենց անձնական կյանքի գաղտնիության: Նրանք ձեռնարկատիրոջ համար աշխատում են օրվա որոշակի մասը, իսկ մնացած ժամանակը պատկանում է ոչ թե ձեռնարկությանը, այլ անձամբ իրենց: Երբ նրանց վարձում են, ապա նրանք բնավ չեն օտարում իրենց անձնական կյանքի իրավունքը. նրանց մասնավոր կյանքը չի դադարում, երբ մուտք են գործում ձեռնարկության տարածք: Նրանց կյանքի որոշ կողմերը չեն ազդում ծառայողական պարտականությունները կատարելու վրա: Հետեւաբար, կորպորացիան իրավունք չունի ո՛չ հետաքրքրվելու աշխատակիցների անձնական կյանքի այդ կողմերով, ո՛չ էլ նրանց մասին համապատասխան տեղեկություններ կուտակելու: Աշխատակիցները նաեւ իրավունք ունեն հերքելու նման տեղեկությունները, եթե կհամարեն դրանք ոչ հավաստի» (Ռիչարդ դը Ջորջ):
* «Վարձատրության համակարգը հզոր ազդեցություն ունի աշխատանքի հանդեպ վերաբերմունքի եւ աշխատանքային վարքի ձեւավորման վրա: Ուստի եւ ոչ իրատեսական մոտեցում կլինեին այս հիմնարար փաստի անտեսումը, վարձատրության համակարգի հանդեպ աշխատողների հուզական վերաբերմունքի դրսեւորումներից խուսափելու հույսերը: Ահա թե ինչու կարեւոր է, որ մենեջմենթը, ձգտելով վերակառուցել աշխատանքը հանուն աշխատողների ջանքերի ավելի լրիվ օգտագործման, ամենայն ուշադրություն դարձնի այն բանին, թե որքանով է կազմակերպության վարձահատույցի համակարգը զորավիգ լինում իր այդ ճիգերին» (Լայլ Յորքս):
Պատրաստել է Վ. ՄԻՐԶՈՅԱՆԸ
