* «Մարդկանց դատապարտելու փոխարեն՝ եկեք փորձենք նրանց հասկանալ: Փորձենք պատկերացնել, թե ինչու են նրանք վարվում այդ կերպ, ոչ թե այլ: Դա շատ ավելի օգտակար ու հետաքրքրական է, քան քննադատությամբ զբաղվելը, բացի դրանից, մարդու մեջ զարգացնում է այլոց հանդեպ հանդուրժողություն, կարեկցանք եւ բարյացակամություն» (Դեյլ Քառնեգի):
* «Մարդը չի կարող միայնակ ապրել: Անհատն ապրում է որպես հասարակական էակ, որպես խմբի, ընտանիքի, ֆիրմայի, քաղաքի, ժողովրդի եւ աշխարհի ներկայացուցիչ: Ահա թե ինչու հասարակության մեջ ընդունված լինելն անհատի համար առաջնակարգ կարեւորության խնդիր է: Այլոց հետ համատեղ աշխատանքը եւ քո վաստակի ճանաչումը բերում են ուրախության եւ երջանկության զգացողություն: Կոլեկտիվում աշխատելու, այլոց հետ հաղորդակցվելու հնարավորությունն ամրապնդում է բարեկամության զգացումը…. Ինքնակատարելագործման ուրախությունը ծնում է բավարարության զգացում այն բանից, որ հնարավորություն կա դրսեւորելու սեփական ընդունակությունները, աճելու որպես անհատականություն: Մարդուն անհրաժեշտ են իր նկատմամբ վստահության զգացում, կամավոր հիմունքներով ստեղծագործական աշխատանք եւ ներդրում հասարակության զարգացման մեջ» (Կաուրո Իսիկավա):
* «Ղեկավարը պետք է իմանա, թե ո՛ր աստիճանի է հնարավոր պահանջկոտ լինել եւ մինչեւ ո՛ր սահմանն է հնարավոր ստուգել եւ վերահսկել ենթակաների աշխատանքը: Անտարակույս, հավելուրդային պահանջկոտությունը բացասաբար է անդրադառնում (Սիրլ Փակինսըն, Մինոու Ռաստամջի):
* «Փորձը ցույց է տալիս, որ լավ կրթված մարդկանց թվին հաճախ պատկանում են հենց նրանք, ովքեր ստիպված են եղել պարապելու իքնակրթությամբ եւ ինքնադաստիարակությամբ: Ոչ մի ուսումնական հաստատություն չի պատրաստի ձեզանից կրթված մարդ: Կրթված մարդ կարելի է համարել միայն նրան, ով ստանում է կյանքից ամեն ինչ, ինչ որ կուզենար ինքը ստանալ, առանց մյուս մարդկանց վրա բռնություն գործելու, նրանց հետ հավասար իրավունքների պայմաններում: Կրթությունը ենթադրում է ոչ այնքան գիտելիքներ, որքան դրանք ինչ-որ բանում ներդնելու հմտություն: Գնահատվում են ոչ թե գիտելիքներն ինքնին, այն այն, թե դրանք ինչպես կարող են գործածվել» (Նապոլեոն Հիլլ):
* «Հաջողությամբ կառավարելու համար ձեզ հարկավոր է մյուսներին հակել համագործակցության: Կառավարումը, ըստ էության, սեփական գաղափարներով հրապուրելու հմտությունն է: Առանց դրա դուք չեք կարող կառավարել: Հետեւաբար, եթե դուք ունակ չեք հաղորդակցվելու եւ համոզելու, ապա չեք կարող կառավարել: Իսկ մարդկանց ձեր գաղափարներով հրապուրելու համար դուք պետք է հասկանաք, թե ում եք պատրաստվում հրապուրել: Ամեն մի վաճառող ձեզ կասի, որ հաջողության հասնելու համար պետք է ճանաչել գնորդներին: Եթե ձեզ հայտնի չէ, թե ինչ է նրանց հարկավոր, եւ ինչ են նրանք ուզում, ինչպե՞ս կարող եք նրանց հրապուրել ձեր գաղափարներով: Մինչ մարդու հետ զրույցը՝ ինքներդ ձեզ հարց տվեք՝ «Ո՞ւմ հետ եմ ես խոսում»: Եթե որեւէ մեկը դիմում է ձեզ, ապա հարցրեք ինքներդ ձեզ՝ «Ո՞վ է ինձ հետ խոսողը»: Միայն այդ պարագայում դուք կկարողանաք ճիշտ մեկնաբանել ասվածը» (Իցհակ Ադիզես):
* Ամեն մի կառավարչի բնութագրի մեջ կա մի արտահայտություն, որը չեմ ընդունում, որքան էլ նա բազմաշնորհ լինի. ահավասիկ՝ «Նա մարդկանց հետ լեզու չի գտնում»: Ես սա համարում եմ մահացու. չէ՞ որ այստեղ է թաքնված կառավարման էությունը: Կառավարիչը գործ ունի ոչ թե շների, կապիկների, այլ մարդկանց հետ, միայն ու միայն մարդկանց հետ: Եթե նա անկարող է իր նմանների հետ հարաբերություններ հաստատել, ապա նրանից ի՞նչ օգուտ կստանա կազմակերպությունը (Լի Յակոկկա):
Պատրաստել է Վ. ՄԻՐԶՈՅԱՆԸ
