* «Միշտ հարկավոր է պատրաստ լինել երկակի վարքի: Առաջին՝ անել միայն այն, ինչը հօգուտ մարդկանց ներշնչում է քեզ քո հոգում եղած բանականությունը: Երկրորդ՝ փոխել սեփական կարծիքդ, եթե որեւէ մեկը կուղղի քեզ կամ կհամոզի ինչ-որ բանում: Բայց փոխել կարծիքը հարկավոր է՝ լոկ ենթարկվելով այնպիսի մի հզոր հիմնավորման, ինչպիսին արդարությունն է կամ ընդհանուրի բարօրությունը, այլ ոչ թե այն պատճառով, թե նման փոփոխությունը հաճելի է թվում կամ էլ փառք է խոստանում» (Մարկոս Ավրելիոս):
* «Եթե ֆիման իր աշխատանքում կողմնորոշվում է դեպի որակը, ապա դա վերջիվերջո ապահովելու է նրան նաեւ բարձր շահույթ: Իսկ եթե ֆիրման կողմնորոշվում է այսրոպեական շահույթի ստացմանը, ապա նրա արտադրանքը համաշխարհային շուկայի մրցակցությանը չի դիմանա, եւ ֆիրման կկորցնի նաեւ շահույթը: Այն ֆիրման, որ կողմնորոշված է «որակ՝ ամենից առաջ» կարգախոսին, աստիճանաբար կնվաճի սպառողի վստահությունը: Այդկերպ նա աստիճանաբար բարձր շահույթ կստանա իր արտադրանքի իրացումից…. Սա ավելի հեշտ է ասելը, քան անելը: Իրականում շատ ֆիրմաներ շարունակում են նախկինի պես առավելապես կողմնորոշված լինել դեպի շահույթը» (Քաորու Իշիկավա):
* «Ամեն մեկիս բնավորության մեջ կան բնածին թուլություններ, թերություններ, խոցելի կետեր: Հնարավոր է՝ ամաչկոտ ենք կամ գերզգայուն կամ էլ ուշադրության կարիք ենք զգում. ինչպիսին էլ լինի մեր թուլությունը, դա մի բան է, որը մենք ի վիճակի չենք կառավարելու: Կարող ենք քողարկել, բայց դա, որպես կանոն, սխալ ճանապարհ է. շրջապատի մարդիկ, միեւնույն է, զգալու են ձեր բռնազբոսիկ վիճակը: Հիշեք, բնականն է առավել գրավիչը՝ մեր բնավորության որ կողմն էլ լինի, եւ երբեմն խոցելի կողմերն են հատկապես գրավում: Մյուս կողմից՝ ամեն ինչում հաջողակները, թերություն չունեցողները հաճախ են առաջացնում նախանձ, վախ, նույնիսկ՝ զայրույթ: Շրջապատի մարդիկ ակամա, անգիտակցաբար ձգտում են վնասել նրանց, տեսնել ստորացված» (Ռոբերտ Գրին):
* «Այն հանգամանքը, որ եզակի անհատը մարդկային սովորական կյանքի ըն-թացքում կարողացել է բոլոր առումներով նորություն արարել, պետք է որ առաջացներ բոլոր նրանց դժգոհությունը, ովքեր դավանում են ամեն տեսակի զարգացման աստիճանականություն՝ որպես յուրատեսակ բարոյական օրենք: Իրենք դանդաղկոտ են եւ պահանջում են դանդաղկոտություն, իսկ ահավասիկ իրենց առջեւ արտասովոր բեղմնավորության տեր մեկն է. չհասկանալով, թե ինչպես է դա նրան հաջողվում, նրանք զայրույթով են լցվում նրա դեմ» (Ֆրիդրիխ Նիցշե):
* «Կասկածից վեր է, որ առողջ ձեռնարկությունը չի կարող բնականոն ձեւով գործառել քաղաքացիական պատերազմների, ապստամբությունների, նենգադուլի, սպանությունների, դասակարգային եւ կաստային ատելության պայմաններում: Նույն այդ պատճառով էլ պիտի առողջ լինի նաեւ հասարակության մշակույթը (զերծ շահածախվածությունից, քաղաքական կոռուպցիայից, կրոնական քայքայումից կամ կրոնական դիկտատից): Ձեռնարկությունն էլ պիտի հնարավորություն ունենա անկաշկանդ զարգանալու, որի պարագայում, սակայն, չպետք է գոյանա վտանգ հասարակության բարեկեցության կամ առողջության համար: Դա նշանակում է, որ հասարակությունը պետք է ազատ լինի նաեւ քաղաքական դիկտատից» (Աբրահամ Մասլոու):
* «Հաջող գործունեությունը, որքան էլ այն լարված լինի, համեմատաբար քիչ սպիներ է թողնում: Այն հարուցելով սթրես, գրեթե (կամ երբեք) չի հանգեցնում դիստրեսի: Ընդհակառակը, նույնիսկ ծեր հասակում այն երիտասարդության եւ ուժի կայտառացնող զգացում է առաջացնում: Աշխատանքը մարդուն հյուծում է գլխավորապես անհաջողություններով: Շատ ականավոր աշխատավորներ, գործունեության գրեթե բոլոր բնագավառներում, ապրել են երկար» (Հանս Սելյե):
Պատրաստել է Վ. ՄԻՐԶՈՅԱՆԸ
