Ռոկոկո (ֆր.՝ rococo, rocaille)՝ ոճ արվեստում, որը ծագել է Ֆրանսիայում 18-րդ դարի առաջին կեսին բարոկկո ոճի զարգացման արդյունքում։ Ռոկոկոյի բնորոշ գծերն են շքեղությունը, ինտերիերի դեկորատիվ ծանրաբեռնվածությունը, ռիթմը, դիցաբանության նկատմամբ մեծ հետաքրքրությունը, հարմարավետությունը։ Ճարտարապետության մեջ ամենաբարձր զարգացումն է ունեցել Բավարիայում։
«Ռոկոկո» (կամ ռոկայլ) եզրույթը գործածության մեջ է մտել 19-րդ դարում։ «Ռոկայլը» ինտերիերի, շատրվանային բաժակների եւ նման կառույցների՝ տարբեր քարերով ձեւավորումն է այնպես, որ բնականի տպավորություն է թողնում։ Այն, ինչը մենք այժմ անվանում ենք ռոկոկո, իր ժամանակին կոչվում էր «գեղեցիկ ճաշակ», բայց 1750-ական թթ. ուժեղացավ քննադատությունը, եւ գրականության մեջ սկսեց հանդիպել «փչացած ճաշակ» արտահայտությունը։ Իրենց որակումներում հատկապես խիստ էին էնցիկլոպեդիստները, որոնց կարծիքով՝ «փչացած ճաշակում» բացակայում էր խելամիտ սկիզբը։
Ոճի հիմնական տարրերն են խոպոպիկները եւ կարտելը՝ այժմ մոռացված մի եզրույթ, որոնցով բնութագրվում է կարծես կտրված եզրերով թղթերի կլորավուն փաթեթը, որում կարող է տեղադրվել խորհրդանիշ, զինանշան կամ մակագրություն։ Չնայած նոր «անտիկ ձեւերը» հանրաճանաչ էին եւ նորաձեւ 1750-ական թթ. (այդ ուղղությունը ստացավ «հունական ճաշակ» անվանումը), ռոկոկոն իր դիրքերը պահեց մինչեւ հարյուրամյակի վերջը։ Ֆրանսիայում ռոկոկոյի շրջանը կոչվեց Կուպիդոնի եւ Վեներայի շրջան։
