Ջուր է՝ պիտի խշշա, բայց նայած որտեղ, նայած՝ երբ: Լեռնային աղբյուրները թող խոխոջեն գիշեր ու ցերեկ՝ դա նրանց բնական միջավայրն է, իսկ իրենք՝ բնության անուշ մի մասնիկը: Եվ թող ծաղկեցնեն շուրջբոլորը, կոտրեն վայրի կենդանիների, գազանների ու թռչունների ծարավը ամառվա տապին ու նաեւ… ձմռանը: Մենք այդ աղբյուրների հետ ի՞նչ գործ ունենք: Բայց ուրիշ բան է, երբ ցրտաշունչ այս օրերին տեսնում ես ամենուր հանդիպող երեւանյան ցայտաղբյուրները, որոնց մոտեցող մարդիկ հատուկենտ են կամ էլ չկան…
Մինչդեռ աշխարհում գրեթե նմանը չունեցող մեր ջուրը՝ սկսած մայրաքաղաքի կենտրոնից, վերջացրած ամենախուլ թաղերով ու բակերով, շարունակում է շատրվանել ու շատրվանել: Նայում ես, ու սիրտդ ցավում է: Նայում ես ու հիշում ամառվա տապը, երբ մանավանդ սակավաջուր շեներում մարդիկ դույլերով են ջուրը տուն հասցնում, երբ ցիստեռներով ջուր են ծախում, երբ «ջրի մարդիկ» «ջրագողերի» են որսում, «գիտական հետազոտությունների» ենթարկում բնակարանների ջրաչափերը, երբ ամբողջ օրվա ընթացքում «ջուր են տալիս» ընդամենը մեկ-երկու ժամով, երբ աչքիդ դեմ խեղճանում են ու չորանում գյուղացու դառը քրտինքով աճեցրած բանջարանոցներն ու բերքը վրան ծառերը: Գյուղացու համար դա կատարյալ ողբերգություն է՝ մարդը զրկվում է ապրուստի միակ միջոցից:
Ոմանք հիմա կարող են ասել՝ ի՞նչ կապ ունի գյուղացու բոստանը երեւանյան ցայտաղբյուրների հետ: Ես էլ կհամաձայնեմ՝ իհարկե, կապ չունի: Բայց չէ՞ որ ջուրը, որ աստվածային պարգեւ է՝ թանկ է անգամ ոսկուց, ո՞ւր ենք այդ ոսկու հետ այսպես անխղճորեն վարվում… Աֆրիկյան երկրներում հարստության չափանիշը ջուրն է. երբ ուզում են իմանալ մեկի կարողության մասին, հարցնում են՝ «Որքա՞ն ջուր ունես…»: Իսկ մեր ջուրը մի՞թե այդքան շատ է: Եթե այո, ապա ինչո՞ւ Երեւանի տարբեր հատվածներում չի կիրառվում շուրջօրյա ջրամատակարարում:
Ինչեւէ: Եթե ուրիշ հարցնողներ չկան՝ ինքս մոտենամ ցայտաղբյուրներից մեկին ու հարցնեմ. «Ջո՛ւր, հորի՞ կխշշաս ձմռան այս ցրտին…»:
