Կառնակաշ-Ղալալու-Զինգանակապ. այժմ այս անուններով են գիտնականները կոչում ծովի մակերեւույթից 875 մ բարձրությամբ քարաժայռին ժամանակին գոյություն ունեցած ամրոցը։ Արցախի Քաշաթաղի շրջանում է՝ Հակարի գետի ավազանի միջին հատվածում՝ ներկայիս Հակարի գյուղից մոտ 4 կմ դեպի արեւելք:
Մակար Բարխուդարյանը «Զինգյանակապ», իսկ Ղ. Ալիշանը «Զանքանակեան» անուններով են հիշատակում Դիզափայտի արեւմտյան կողմից սկիզբ առնող գետակը՝ Հակարիի ձախակողմյան վտակը, որի ձախ կողմում է ամրոցը պահող ժայռը: Շրջկենտրոն Բերձորից մոտ 35 կմ հարավ է ընկած Հակարին, որի տարածքում պահպանվել են պատմական բազում հուշարձաններ՝ նախաքրիստոնեական ժամանակի դամբարաններ, բնակատեղիներ, կիկլոպյան 2 ամրոցատեղիներ, ավերակ կամուրջ՝ Հակարի գետի վրա, Քրոնքի «Քրօնից» վանքը՝ ժայռափոր եկեղեցի եւ այլն: Արցախի Գտչավանքի հյուսիսային պատին 1246 թ. Վրթանես եպիսկոպոսի թողած վիմափոր 14 տողանոց արձանագրության 8-րդ տողում գրված է. «ՀԱԿԱՐԻ ԻՒՐ ԿԵՐՈՎՆ»: Սակայն Հակարի բնակավայրի մասին առաջին անգամ հիշատակվում է Մովսես Դասխուրանցու «Պատմութիւն Աղուանից աշխարհի» գրքում՝ կապված 829-30 թթ. տեղի ունեցած ապստամբության, ավելի ճիշտ՝ դավաճանության հետ, երբ տվյալ տարածքը դեռեւս արաբական տիրապետության տակ էր: Գետակը 3 կողմից պտտվում է ամրոցը պահող ժայռի մոտով: Մոտ 200 մ երկարությամբ ժայռաբլրի արեւմտյան կողմում է ամրոցի հիմնական պարսպապատը։ Պարսպի մի հատվածը ժամանակի ընթացքում քանդվել է, հնարավոր է՝ երկրաշարժից: Քարերը թափված են բլրի ստորոտում՝ գետակի ափին: Ամրոցն ունեցել է հիմնական մուտք, որն անցել է գետակի ափով, բարձրացել պարսպից ներս, շարունակվել հյուսիս: Այս մասում ժայռը ճեղք ունի, որտեղով եւ բարձրացել է ճանապարհը: Բավականին նեղ, սակայն հարմար ճանապարհ է եղել, որի վրա 2 ջրամբար են կառուցել: Այսպիսով լուծել են 2 հարց՝ զինվորները հսկել են եւ՛ ջրամբարները, եւ՛ ճանապարհը՝ 50-52 մ բարձրությամբ ճեղքում:
Կլոր հատակագծով կիսաժայռափոր ջրամբարներից ներքեւինի չափերն են՝ 5 x 4,8 մ, իսկ նրանից 8-9 մ բարձրում տեղակայվածինը՝ 3,8 x 3,5 մ: Վերեւինն ունեցել է ծածկ, որը նաեւ աշտարակ-դիտակետի դեր է ունեցել: Երկարավուն ժայռը 2 կողմից հիմքից սկսում է նեղանալ եւ վերեւում շատ նեղ է. որոշ մասերում 1-2 մ տարածք է ընդամենը: Հարավարեւելյան կողմում են տեղակայված հիմնական շինությունները: Հնարավոր է միջնաբերդն է, որի արեւմտյան կողմում մի շինության պատ է պահպանվել: Նշված շինությունից մոտ 35-40 մ հյուսիս-արեւելք, ժայռի պռնկին՝ համեմատաբար հարթ մի փոքր տափարակի վրա, հիմնական աշտարակ-դիտակետն է եղել, որից այժմ կլորավում մակերեսով հիմքն է պաշտպանվել: Ըստ ամրոցագետ Սլավա Սարգսյանի՝ «…տեղում իրականացված նախնական ուսումնասիրությունների (դատելով պատահականորեն ի հայտ բերված խեցեղենի եւ այլ նյութերի մնացորդներից), ներկայիս համակառույցը վերաբերում է XI-XIV դարերին»:
Ամրոցի արեւմտյան ստորոտում՝ գետի ափին, բնակավայր է եղել, որի տների հետքերը պահպանվել են: Ամրոցն ունեցել է նաեւ գաղտնուղի, որն իջել է գետի վրա: Ժայռի հյուսիսային կողմում մի մեծ քարանձավ կա, որի մուտքն սկսվում է գետափից: Այս մասում ամրոցը պահող եւ նրա հյուսիսում գտնվող բլուրների արանքում ընդամենը 6-7 մ լայնութուն է, որտեղով գետն է անցնում: Ժամանակին երեւի այս հատվածում դարպասներ են եղել, որոնք փակել են նաեւ քարանձավի մուտքը, որի դիմացի պատի տակ ցածր տարածք կա: Այն երկրորդ ու վեր բարձրացող քարանձավի մուտքն է: Մեզ ուղեկցող երիտասարդները եւ մի պատանի, ով այս կողմում անասուններ է պահում, ասացին՝ քարանձավը շարունակվում է դեպի վեր: Սակայն շատ չեն կարող բարձրանալ. շնչահեղձ են լինում: Այս անգամ էլ սողալով մտան ներս, քիչ անց հետ եկան: Միգուցե ժամանակին այն եղել է գաղտնուղի կամ թաքստարան: Նույն քարանձավի ձախ կողմից նեղ արահետ է բարձրանում վեր՝ բավականին թեք լանջով եւ մոտենում հիմնական ճանապարհին, որտեղ ջրամբարներն են:
