Երաժշտադրամատիկ ստեղծագործության տեսակ՝ հիմնված խոսքի, բեմական շարժման եւ երաժշտության սինթեզի վրա։ Ի տարբերություն դրամատիկական թատրոնի, որտեղ երաժշտությունն իրականացնում է օժանդակ գործառույթ, օպերայում այն գործողության հիմնական կրողն է։ Օպերայի գրական հիմքը լիբրետոն է, ինքնօրինակ կամ հիմնված գրական ստեղծագործության վրա։ «Օպերա» պայմանական տերմինն ի հայտ է եկել ավելի ուշ, քան այն նշանակող ստեղծագործության տեսակը։ Առաջին անգամ այդ նշանակությամբ կիրառվել է 1639 թ., իսկ համընդհանուր կիրառման մեջ մտել է միայն 18-րդ եւ 19-րդ դարերի սահմանագծին։
Օպերայի հեռավոր նախորդը համարվում է հին հունական ողբերգությունը, որում երկխոսություններին հետեւում էին մեներգերն ու խմբերգերը եւ ավլոսի կամ կիֆարայի ուղեկցությամբ երգեցիկ ընթերցանությունը։ Էսքիլեսը, Սոփոկլեսը եւ Եվրիպիդեսը եղել են ոչ միայն պոետներ, այլեւ երաժիշտներ, սակայն Վերածննդի դարաշրջանի գիտնականներին նրանց ստեղծագործությունները հասել են միայն տեքստերի տեսքով, բացառությամբ Եվրիպիդեսի «Օրեստես» եւ «Իփիգենյան Ավլիսում» ողբերգությունների, որոնցից պահպանվել են երաժշտական ուղեկցության փոքր նմուշներ։ Սակայն տեքստերից եւս պարզ է դառնում, որ արդեն Եվրիպիդեսը, ի համեմատ խմբային համարների, ավելի մեծ նշանակություն է տալիս մենակատարների համարներին։
Պատմության մեջ առաջին օպերայի հեղինակը Ա. Հ. Յակոպո Պերին է:
