Հաց՝ առաջին անհրաժեշտության սննդամթերք, որը պատրաստվում է հացահատիկների ալյուրից ստացված խմորից եւ, երբեմն նաեւ, այլ հավելյալ բաղադրիչներից։ Հաց ստանալու համար պատրաստի խմորը թխում են, սակայն կան հացի տարբեր տեսակներ, որոնք պատրաստման այլ տեխնոլոգիա ունեն. օրինակ՝ պուրիների խմորը տապակում են, մանթուների խմորը՝ շոգեխաշում, տորտիլաներինը՝ անձեթ թավայի վրա օդ թռցնելով տապակում եւ այլն։
Մարդիկ սկսել են հաց պատրաստել դեռեւս 30 000 տարի առաջ։ Հայաստանում տարածված հացատեսակներից են կրկենին, լոշը, լիպոշը, բոքոնը, մատնաքաշը, բաղարջը, լավաշը, խորիս հացը։
Հացը հնագույն սննդամթերքներից է, որը հայտնվել է նեոլիթյան դարաշրջանում։ Առաջին հացը մի տեսակ տապակած խառնուրդ էր՝ պատրաստված հացահատիկներից ու ջրից, եւ կարող էր հանգեցնել նաեւ պատահական ճաշ պատրաստելու կամ ջրի ու ալյուրի հետ փորձարկված փորձերի։
Շումերացիները գարու հաց էին ուտում Ք. ա. 12-րդ դարում։ Թոխարների հուղարկավորության մեջ (Ք. ա. 1800 թ. Լուանդի գեղեցկուհին) հայտնաբերվել է հացահատիկով տոպրակ եւ մաղ, ինչը, անշուշտ, վկայում է հացի օգտագործման փաստի մասին։
