* «Մի հանդուրժեք ձեր չնչին թերությունն իսկ. ահավասի՛կ կատարելության հատկանիշը: Հոգեւոր եւ մարմնական արատներից ոչ ոք գրեթե ազատ չէ, բայց հաճախ դրանք փայփայում են, նույնիսկ երբ դրանցից դյուրին է ազատվելը: Օտար լինելով հանդերձ՝ խելամիտ մարդու համար ցավալի է տեսնել, թե ինչպես չնչին մի թերություն հաճախ փչացնում է արժանիքների սքանչելի համատեղումը. բավական է մի չնչին ամպիկ, որ ծածկի արեւը: Բարի համբավի վրա մի բիծն անգամ մարդկանց չարությունը իսկույն նկատում է եւ համառորեն թիրախավորում: Ուստի բացառիկ արժեքավոր է սեփական թերության քողարկումը՝ առավելության մատուցելու ձեւով: Այդպես Կեսարն էր դափնեպսակով քողարկում իր ճաղատությունը» (Բալթազար Գրասիան):
* «Հաջողակների եւ անհաջողակների միջեւ տարբերությունը նրանում է, որ հաջողակ մարդիկ ձեռք են բերում այն գործերի կատարման ունակություն, որոնք անհաջողակները չեն սիրում կատարել: Եվ ի՞նչ գործեր են դրանք: Հավատացեք, որ ինչ չեն սիրում կատարել անհաջողակները, նույն չափով չեն սիրում կատարել եւ հաջողակները: Բայց նրանք, ովքեր բարգավաճման են հասնում, այսպես թե այնպես կատարում են նմանատիպ ոչ միշտ հաճելի գործեր, քանի որ հասկանում են, որ դա հենց այն գինն է, որն իրենք պետք է վճարեն իրենց համար նույնքան ցանկալի հաջողության համար: Հաջողակ մարդիկ ամենից շատ մտահոգվում են արդյունքի ընձեռած հաճույքով» (Բրայան Թրեյսի):
* «Ամէնէն արժանաւորը յաջողութեանց պիտի ըլլայ ամենաերկար համբերութեան գնով ձեռք բերուածը: Ամենահաճելի թեթեւութեան զգացումը կրնայ ըմբոշխնուիլ միայն ամենածանր բեռան տաժանքը կրելով: Բերկրանքը, որ կը յաջորդէ տխրութեան, ամենաոգեւորողն է, եւ ժպիտը, որ կը ծնի արցունքէն, ամենաքաղցրը» (Նարպէյ Քարաճեան):
* «Շատ ձեռնարկություններ իրենց մեջ ուժ չեն գտնում հրաժարվելու ընտրված ռազմավարությունից, որն ապացուցել է իր անկարողությունը: Նրանք համառորեն կառչում են դրան՝ հորինելով նորանոր մարտավարական հնարքներ եւ խորամանկություններ: Եթե ձին սատկել է, հիմարություն է մնալ թամբին. դա դեռ հնդիկները գիտեին: Ուստի զգուշացեք դեպի նպատակը շարժման խաբուսիկ զմայլանքին տրվելուց: Հաջող շուկայավարում հարկավոր է համարել միայն այն, որը արդյունք է տալիս: Հետեւաբար, գործածեք միայն այն գործիքները եւ ռազմավարությունը, որոնք ապահովում են առավելագույն արդյունավետություն» (Բոդո Շեֆեր):
* «Ապրանքը եւ փողը ձեռքից ձեռք են անցնում՝ այսպես հակիրճ կարելի է բնութագրել գործարարության էությունը: Բայց բանը միայն դրան չի հանգում: Նյութական բարիքների փոխանակման հետ միաժամանակ գնորդի եւ վաճառողի միջեւ տեղի է ունենում նաեւ հույզերի փոխանակում: Եթե առեւտուրը հանգեր միայն իրերի պատրաստմանը եւ փողով վաճառքին, ապա դա ծայրահեղորեն անուրախ զբաղմունք կլիներ: Մենք ձգտում ենք բարելավել ոչ միայն արտադրանքը, այլեւ ինքներս մեզ, եւ հատկապես այդ տրամադրությամբ ենք շուկա հանում մեր ապրանքը: Եվ ի տրիտուր գնորդներից ստանում ենք ոչ միայն փող, այլեւ նրանց հույզերը: Եվ հույզերի այդ փոխանակումն այնքան կարեւոր է, որ կարելի էր անվանել առեւտրի էություն» (Քոնոսքե Մացուսիտա):
* «Բյուրոկրատն ունակ է խեղաթյուրելու կազմակերպության նպատակները, երբ համառորեն պնդում է օրենքի տառին հետեւելը, նույնիսկ եթե դրանից շեղվելը կենսականորեն անհրաժեշտ է: Նա իր հիմնական, երբեմն բացառիկ պարտականությունն է համարում պլանի ներդրումը՝ անկախ նրանից, թե որքանով է վերջինս խելամիտ եւ համապատասխանում բարոյական նորմերին…. Բյուրոկրատի համար շատ դժվար է ներդրման փուլում որոշումը վերանայելը: «Մենք արդեն ամեն ինչ որոշել ենք,– ասում է նա:– Մենք դրա վրա ահագին փող ու ժամանակ ենք ծախսել: Ամեն ինչ նորից չենք սկսելու»: Մինչդեռ, փոփոխությունները հաճախ մեզանից առաջ են անցնում՝ հարկադրելով ընդունված պլանների մեջ կատարել շտկումներ: Տիպական բյուրոկրատն ամեն կերպ դիմադրում է դրան» (Իցհակ Ադիզես):
Պատրաստել է Վ. ՄԻՐԶՈՅԱՆԸ
