Բրյուսելյան եռակողմ հանդիպումից երկու օր անց պաշտոնական Բաքուն վերսկսեց որդեգրած մարտավարությունը՝ հայ-ադրբեջանական սահմանին ՀՀ ԶՈւ զինծառայողների կողմից հրադադարի խախտման վերաբերյալ կեղծ հաղորդագրություններ տարածելով: Սեպտեմբերի 3-ին եւ 4-ին Ադրբեջանի պաշտպանության նախարարությունը տարածեց նման երեք ապատեղեկատվություն՝ ստիպելով ՀՀ ՊՆ-ին հանդես գալ հերթական հերքումներով: Հատկանշական է, որ մինչ բրյուսելյան հանդիպումը Բաքվից նման կեղծ հայտարարությունների տարածման դեպքերը կտրուկ նվազել էին, բայց սեպտեմբերի 4-ին օրվա ընթացքում Բաքվից արդեն երկու անգամ հրադադարի խախտման վերաբերյալ ապատեղեկատվություն տարածվեց:
Վերոնշյալ փաստերը խոսում են այն մասին, որ Ադրբեջանը շարունակում է ուժի դիրքերից խոսել հայ-ադրբեջանական հարաբերությունների կարգավորման գործընթացի շրջանակներում: Վերջինս փորձում է իմիտացնել մի իրավիճակ, երբ հայկական զինուժի կողմից հրադադարի խախտման մասին ապատեղեկատվություն տարածելով՝ իր համար թվացյալ հիմքեր է նախատեսում ՀՀ-ի վրա հարձակվելու համար: Այլ կերպ ասած, Բաքուն այս ձեւով՝ ճնշման իմիտացիայով փորձում է առաջ տանել հայ-ադրբեջանական հարաբերությունների հաստատման իրեն ձեռնտու տարբերակը՝ ակնարկելով, որ իր առաջադրած պայմանները չբավարարելու դեպքում կխախտի նաեւ հայ-ադրբեջանական ներկայիս սահմանը:
Ադրբեջանի այս մարտավարությունը հեռու է իրականությունից, քանի որ ՀՀ սահմանները բացահայտ խախտելու դեպքում գործելու է ՀԱՊԿ պայմանագրի համապատասխան դրույթը: Ինչքան էլ վերջինիս անդամ պետությունները լավ հարաբերություններ ունենան Ադրբեջանի հետ, միեւնույն է՝ պարտավոր են արձագանքել պայմանագրի անդամ երկրի վրա ցանկացած ագրեսիայի դեպքին: Դրանից բացի, Իրանը գրեթե ամենամսյա պարբերականությամբ հայտնում է, որ չի հանդուրժի իր հարեւան պետությունների սահմանների խախտումը՝ դրանով պարզ հասկացնելով, որ նման միջադեպի ժամանակ անխուսափելիորեն կմիջամտի: Մյուս կողմից էլ Ադրբեջանը լավ գիտի, որ իրավիճակն ապակայունացնելու փորձի դեպքում համարժեք պատասխան կստանա ՀՀ զինված ուժերից, ինչը պարբերաբար զգացել եւ զգում է իր մաշկի վրա յուրաքանչյուր նման արկածախնդրության փորձի դեպքով:
Պաշտոնական Բաքվի նման պահվածքը միջազգային դաշտում խաղացողների մոտ նրա հանդեպ անվստահելի գործընկերոջ տպավորություն է ձեւավորում: Ադրբեջանն, ըստ էության, նման ձեւով փորձում է ցույց տալ, որ անտեսում է համաշխարհային հանրության կարծիքը եւ առաջ է տանում բացառապես իր պետության միակողմանի դիրքորոշումը: Սակայն ցանկացած միջազգայնագետ միանգամից կարձանագրի նրա այդ պահվածքի ոչ միայն անհեռանկար լինելը, այլեւ հենց տվյալ պետության համար վնասակարությունը: Ադրբեջանն այն պետությունը չէ, որ կարողանա անտեսել միջազգային հանրության, խոշոր անդրազգային կառույցների եւ պետությունների դիրքորոշումները, իսկ համառելու դեպքում կարող է հայտնվել աննախանձելի կարգավիճակում՝ իր ողջ տնտեսական եւ քաղաքական հետեւանքներով հանդերձ:
Այս իրավիճակում առաջնային նշանակություն է ստանում տարածաշրջանում ազդեցություն ունեցող պետությունների եւ կառույցների պահվածքը: Ադրբեջանի վարքագծին ըստ էության արձագանքելը լուրջ զսպող նշանակություն կունենա եւ Բաքվին հեռու կպահի ապակառուցողական քայլերից ու արկածախնդրությունից: Եթե այդ կառույցները շարունակեն հավասարության նշաններ դնել կողմերի միջեւ եւ անտեսեն Ադրբեջանի բացահայտ ագրեսիվ ու ռազմատենչ պահվածքը, ապա լրջորեն կխթանեն տարածաշրջանն ապակայունացնելու վերջինիս նկրտումները: Դատելով միջազգային կառույցներից եւ գերտերություններից հնչող հայտարարություններից՝ վերջիններիս տարածաշրջանային ապակայունացումը ձեռնտու չէ, եւ նրանք ձգտում են մնայուն եւ երկարաժամկետ խաղաղություն հաստատել Հարավային Կովկասում:
