Արատավոր ավանդույթի համաձայն՝ Ադրբեջանը կրկին տարածաշրջանին վերաբերող կարեւոր միջազգային հանդիպումից առաջ հոկտեմբերի 5-ին խախտեց հրադադարի ռեժիմը հայ-ադրբեջանական սահմանի արեւելյան հատվածներից մեկում: Վերջինս կրկին կոպտորեն խախտեց պայմանավորվածությունները` կրակ բացելով ականանետներից եւ խոշոր տրամաչափի հրաձգային զենքերից:
Պաշտոնական Բաքուն այս անգամ նման վարք դրսեւորեց վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի եւ Թուրքիայի նախագահ Էրդողանի միջեւ Պրահայում Եվրոպական քաղաքական համայնքի գագաթնաժողովի շրջանակներում նախատեսված հանդիպումից առաջ: Սա այն դեպքում, երբ նախօրեին արդեն հայտնի էր դարձել, որ հանդիպմանը քննարկվելու են ոչ միայն հայ-թուրքական, այլեւ Ադրբեջանի հետ խաղաղության պայմանագրի ստորագրման հարցերը, եւ որ Էրդողանը մտադիր է Փաշինյանին նաեւ առաջարկել կարգավորման հարցերի շուրջ երկու երկրների հատուկ ներկայացուցիչների հանդիպումները հաջորդաբար Թուրքիայում ու Հայաստանում անցկացնել, այլ ոչ թե երրորդ երկրներում։
Ինչքանով են արդարացված առանցքային հանդիպումներից առաջ սահմանային սադրանքներով իրեն հիշեցնելու Ադրբեջանի նման քայլերը, ժամանակը ցույց կտա եւ հաստատ՝ Բաքվի համար ոչ դրական արդյունքներով: Փաշինյան-Էրդողան հանդիպման նախօրեին արձանագրվեց եւս մեկ էական միտում, որը վերաբերում է հայ-ադրբեջանական բանակցային գործընթացին: Ի հակադրություն սահմանային միջադեպի տրամաբանության՝ ՀՀ վարչապետը եւ Ադրբեջանի նախագահը նույն օրը տարբեր ձեւաչափերով ներպետական միջոցառումների ժամանակ արտահայտեցին նույն միտքը, որ բանակցություններում դրական դինամիկայի նախանշաններ կան: Նիկոլ Փաշինյանը նաեւ սահմանային լարվածության նվազման միտումներ նկատեց ԱԺ-ում ունեցած իր ելույթի ժամանակ, բայց Ադրբեջանն այդ հայտարարությանը ժամեր անց պատասխանեց հրադադարի խախտմամբ:
Չնայած վերոնշյալ նույնանման կարծիքին՝ երկրների ղեկավարների խոսքերում նախանշվեցին նաեւ բանակցային դրույթների վերաբերյալ առկա տարաձայնությունները: Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարեց, որ որոշակի կոնսենսուս է նախանշվում սահմանազատումը 1991 թ. դեկտեմբերի 8-ի ԱՊՀ ձեւավորելու հռչակագրով փոխադրաձ ճանաչված սահմանները բանակցությունների հիմքում դնելու համար, իսկ Ալիեւը հայտարարեց, թե հայ-ադրբեջանական սահմանի սահմանագծման եւ սահմանազատման գործընթացները պետք է տեղի ունենան պատմական քարտեզների հիման վրա՝ որոշակի մեթոդաբանությամբ: Թե ո՞ր պատմական քարտեզները նկատի ունի Ալիեւը, ցույց կտան արդեն հոկտեմբերին մեկնարկող աշխատանքային խմբերի հանդիպումները:
Եթե Ալիեւը նկատի ունի 1918-20 թթ. մուսաֆաթական Ադրբեջանի քարտեզները, ապա Հայաստանն էլ կարող է սեղանին դնել նույն՝ 1919 թ․Փարիզի խաղաղության վեհաժողովին հայկական պատվիրակության ներկայացրած Հայաստանի Հանրապետության քարտեզը, որտեղ ՀՀ տարածքից զատ ներառված էին նաեւ Կարսի մարզը, Ջավախքը, Երեւանի նահանգն ամբողջությամբ՝ ներառյալ Նախիջեւանը, հետագայում ստեղծված Լեռնային Ղարաբաղի Ինքնավար Մարզն ամբողջությամբ, ներկայիս Արցախի Հանրապետության Քաշաթաղի ու Քարվաճառի շրջանները, գրեթե ողջ Հյուսիսային Արցախը։ Ակնհայտ է, որ եթե պատմական քարտեզ ասելով նկատի են առնվում նախորդ դարի սկզբների քարտեզները, ապա դա ոչ մի տեղ տանող ճանապարհ է, ավելի կբարդացնի բանակցային գործընթացը, առավել եւս, որ դրանք որեւէ իրավական ուժ չեն ստացել:
Նիկոլ Փաշինյանի եւ Ալիեւի արած հայտարարություններում օրինաչափորեն առկա տարբերությունները, բնականաբար, հենց բանակցություններում լուծելիք խնդիրներ են: Բանակցությունները պետք է ընթանան իրավական հենքերի վրա: Սակայն մյուս կողմից էլ բանակցություններում առաջընթացի համար համապատասխան պայմաններ են անհրաժեշտ, իսկ Բաքվի գործողությունները դեռեւս դրան չեն նպաստում:
