«Այո, երանի նորանց, որ Աստուծոյ խօսքը լսում են եւ նորան պահում»
«Երանելի» բառը Քրիստոսի քարոզի ժամանակ արտաբերվում է առաջինը, ինչից, առաջին հայացքից, կարծես հակասական տպավորություն ենք ստանում։ Քրիստոսը երանելի է համարում նրանց, ում առօրեական տրամաբանությամբ չպետք է երանի տրվեր․
«Երանի հոգով աղքատներին, որ նորանցն է երկնքի թագաւորութիւնը։ Երանի սգաւորներին, որ նորանք կմխիթարուին։» Մատթեոս 5։3-4
Ի՞նչ երանություն կարող է լինել աղքատության, առավել եւս՝ սգավորության մեջ։
Սակայն Քրիստոսը խոսում է այնպիսի երանության մասին, որը փոխադրվում է հավերժություն, ավելին՝ բացվում է հավերժության մեջ։
Այդպիսի երանության հասած մարդը, հետահայացք նետելով անցած կյանքին, ոչինչ չի ունենա ափսոսալու, այլեւս ոչինչ առավել չի ցանկանա, քանի որ արդեն ստացել է։ Նորկտակարանային երանելիներին մենք մեր նախորդ «Հոգեւոր անկյուններում» անդրադարձել ենք։ Հավելենք, սակայն, որ բաց է մնում հարցը, թե արդյոք երանելի վիճակը մեզ հասու է միայն հավիտենակա՞ն կյանքում։ Այս կյանքում, համենայնդեպս, կան քայլեր, որոնք մեզ ուղեկցում են դեպի երանելություն․
«Եւ երանելի է նա, որ ինձ վերայ չի գայթակղուիլ։» Մատթեոս 11։6
Այս խոսքերն ուղղված էին Հովհաննես Մկրտչին։
Իսկ Պետրոսին Հիսուսն ասում է․
«Եւ Յիսուսը պատասխան տուաւ եւ ասեց նորան․ Երանի քեզ, Սիմօն՝ Յովնանի որդի, որովհետեւ մարմինը եւ արիւնը չյայտնեց քեզ, բայց իմ Հայրը, որ երկնքումն է։» Մատթեոս 16։17
Եւ հաջորդ անգամ, դիմելով բոլոր աշակերտներին, ասում է․
«Եւ դարձաւ դէպի աշակերտներն առանձին եւ ասեց․ Երանի այն աչքերին՝ որ տեսնում են այն, որ դուք էք տեսնում։ Որովհետեւ ասում եմ ձեզ, թէ շատ մարգարէներ եւ թագաւորներ կամեցան տեսնել այն, որ դուք էք տեսնում, եւ չտեսան․ եւ լսել այն, որ դուք էք լսում, եւ չլսեցին։» Ղուկաս 10։23-24
Ընդհանրապես՝ Ղուկասի ավետարանում շատ առակներում է խոսվում մարդու երանելիության մասին. ամենակարեւոր պայմանը, իհարկե, Աստծո խոսքի պահպանումն է․
«Նա էլ ասեց. «Այո, երանի նորանց, որ Աստուծոյ խօսքը լսում են եւ նորան պահում։» Ղուկաս 11։28
