«Եւ երկրի թագաւորները եւ մեծամեծները եւ հարուստները եւ հազարապետները եւ զօրաւորները եւ ամեն ծառայ եւ ամեն ազատ թագցրին իրանց անձերը այրերի եւ սարերի ժայռերի մէջ, Եւ ասում էին սարերին եւ ժայռերին. Վայր ընկէք մեզ վերայ, եւ ծածկեցէք մեզ աթոռի վերայ նստողի երեսիցը, եւ Գառի բարկութիւնիցը. Որ նորա բարկութեան մեծ օրը եկել է, եւ ո՞վ կարող է կանգնել»։ Հայտնություն 6։15-17
Վեցերորդ կնիքի բացման եւ հետեւանքների նկարագրման ավարտը, իսկապես, վախեցնող եւ սարսափելի է լինելու. այդ ժամանակ, երբ խոսի Տերը, լռելու են անգամ հրեշտակները։ «Եւ սորանից յետոյ տեսայ չորս հրեշտակ՝ կանգնած երկրի չորս անկիւնումը, եւ երկրի չորս քամին բռնած, որ քամի չփչէ երկրի վերայ, ոչ էլ ծովի վերայ»։ Հայտնություն 7։1
Քամու իսպառ բացակայությունը, ընդհանրապես, մեռյալ վիճակ է. օդը չի տատանվում, ալիքները չեն ծփում, տերեւները չեն շրշում… Այս վիճակը կարծես գուժում է ինչ-որ ահեղ իրադարձությունների նախաշեմ։ Չորս հրեշտակները երկրի չորս անկյուններից պահում են քամիները. ի՞նչ է սա նշանակում։ Սա նշանակում է, որ հրեշտակների ուժերն օգտագործվում են բնության տարերքների կառավարման գործում։
Երկիրը ծառայում է մարդուն, ով ծառայում է Աստծուն։ Երկիրն ապստամբում է մարդու դեմ, ով ապստամբում է Աստծու դեմ։ Սակայն չպետք է կարծել, թե հրեշտակները սենտիմենտալ էակներ են. նրանց ասվե՛ց՝ գնացեք եւ զարկեք առաջնեկներին, եւ նրանք գնացին ու զարկեցին։ Հրեշտակները մարդ չեն, նրանք չունեն այն բոլոր առանձնահատկությունները, որ ունեն մարդիկ, նրանք Աստծո հրահանգները կատարողներն են։ Եվ այդ հրահանգները նրանք կատարում են առանց մտածելու։
Հենց հրեշտակներն են թելադրում Հովհաննես ավետարանիչին Հայտնության գրքի բառերը, եւ այն, ինչ կատարվում է Հայտնության գրքի հայտնություններում, կատարվում է հրեշտակների միջոցով։ Հրեշտակները, փաստորեն, միջնորդներ են։ Նրանք ծառայություն են անում երկնքի եւ երկրի միջեւ։ Կան մարդիկ, որ ասում են, թե Աստծու հետ շփվում են առանց միջնորդների, իրենց որեւէ միջնորդ հարկավոր չէ։ Իրականում միջնորդական գործառույթները հարկավոր են միշտ եւ ամենուր։ Մարդու եւ գիտելիքի միջեւ միջնորդություն է անում ուսուցիչը։ Առողջության եւ հիվանդ մարդու միջեւ միջնորդ է բժիշկը, իսկ Աստծո եւ մարդու միջեւ միջնորդություն է անում հրեշտակը։ Հրեշտակներն ունեն սուրբ առաքելություն՝ օգնել մեզ գտնելու փրկություն։ Իրենք չմտահոգվելով իրենց մասին՝ մտահոգվում են, որ մենք հայտնվենք երանության մեջ։ Միեւնույն ժամանակ հրեշտակները կարող են լինել մեր օգնականները. մենք պահապան հրեշտակ ենք ստանում մկրտության խորհուրդն ստանալիս, տաճարն ստանում է պահապան հրեշտակ օծման ժամանակ…
Պատարագների ժամանակ հաճախ հրեշտակները դառնում են անտեսանելի համապատարագիչ եւ ուժգնացնում են աղոթքի ուժը։ Մենք աղոթում ենք հրեշտակային բառերով, շատ հաճախ ծիսական արարողությունների ժամանակ կանչում ենք նրանց։ Եկեղեցին ունի հրեշտակների ներկայության ամբողջական փորձ. Քրիստոսը բեղմնավորվում է, հայտնվում են հրեշտակները, Քրիստոսը ծնվում է, հրեշտակները երգում են, Քրիստոսն անապատում է, Քրիստոսը հարություն է առնում, Քրիստոսը համբարձվում է… հրեշտակները ներկա են։ «Եւ հրեշտակը նորա մօտ գալով ասեց. Ողջոյն քեզ, ով շնորհընկալ. Տէրը քեզ հետ. օրհնեալ ես դու կանանց մէջ»։ Ղուկաս 1։28
Անահիտ ԲԱՆՈՒՉՅԱՆ
