«Որովհետեւ ինչպէս որ մարմինն առանց հոգու մեռած է, այնպես եւ հաւատքն առանց գործերի մեռած է»։ Հակոբոս 2։26
Հավատքն առանց գործերի մեռած հավատք է, որովհետեւ գործերի բացակայությունը վկայում է չփոփոխված կյանքի կամ հոգեպես մահացած սրտի մասին։ Աստվածաշնչյան շատ տեքստեր կան, որտեղ ասվում է, որ իրական փրկչական հավատքը հանգեցնում է կյանքի որակի փոփոխության, եւ այդ հավատքը երեւում է մեր կողմից իրականացվող գործերով։ Այն, թե ինչպես ենք մենք ապրում, բացահայտում է, թե ինչի ենք հավատում, եւ որքանով է հավատքը, որը դավանում ենք, կենդանի։ Հակոբոս առաքյալը չի ասում, թե մեր գործերի շնորհիվ ենք դառնում արդար Աստծո առաջ, այլ որ դրանք ցուցանում են իրական փրկչական հավատքը։
«Ի՞նչ է օգուտը, եղբարքս, եթէ մէկն ասէ, թէ հաւատք ունի եւ գործ չունենայ. մի՞թէ հաւատքը կարող է ապրեցնել նորան: Եթէ մի եղբայր կամ քոյր մերկ լինի կամ օրուայ կերակրին կարօտ, եւ ձեզանից մէկն ասէ նորանց՝ գնացէք խաղաղութեամբ, տաքացէք եւ կշտացէք. եւ մարմնի պէտք եղածը չտաք նորանց, օգուտն ի՞նչ կլինի։ Այսպէս էլ հաւատքը, եթէ գործ չունենայ, ըստ ինքեան մեռած է։ Բայց մէկը կասէ, թէ Դու հաւատք ունիս, եւ ես գործ ունիմ. ցոյց տուր ինձ քո հաւատքը գործերից, եւ ես էլ ցոյց կտամ քեզ իմ հաւատքն իմ գործերիցը։ Դու հաւատում ես, թէ մէկ է Աստուած, լաւ ես անում. դեւերն էլ են հաւատում եւ սարսափում են։ Բայց կամենո՞ւմ ես գիտենալ, ով դատարկ մարդ, որ հաւատքն առանց գործերի մեռած է»։ Հակոբոս 2։14-20
Գործերը փրկության պատճառ չեն, այլ կարող են լինել փրկության վկայություն։ Հավատքն առ Քրիստոս միշտ հանգեցնում է բարի գործերի։ Մարդ, ով իրեն անվանում է քրիստոնյա, սակայն գիտակցաբար ապրում է Հիսուսին անհնազանդ կյանքով, ունի խաբուսիկ կամ մեռած հավատք եւ չի կարող համարվել փրկված։
«Կամ թէ չգիտե՞ք, որ անիրաւներն Աստուծոյ արքայութիւնը չեն ժառանգիլ։ Մի խաբուիք»: Ա Կորնթացիս 6։9
«Իրանց պտուղներիցը նորանց ճանաչեցէք. մի՞թէ փշերից խաղող են քաղում, կամ տատասկից՝ թուզ։ Այսպէս ամեն բարի ծառ բարի պտուղ է բերում, եւ չար ծառը չար պտուղ է բերում։ Չէ կարող բարի ծառը չար պտուղ բերել, ոչ էլ չար ծառը բարի պտուղ բերել։ Ամեն ծառ, որ բարի պտուղ չէ բերում, կտրվում է եւ կրակի մէջ գցվում։ Ուրեմն իրանց պտուղներիցը ճանաչեցէք նորանց։ Ոչ թէ ամեն ինձ Տէ՛ր, Տէ՛ր ասողը կմտնէ երկնքի արքայութիւնը, այլ նա, ով կատարում է իմ Հօր կամքը, որ երկնքումն է։ Շատերը կասեն ինձ այն օրը, Տէ՛ր, Տե՛ր, չէ՞ որ քո անունովը մարգարէացանք, եւ քո անունովը դեւեր հանեցինք, եւ քո անունովը շատ զօրութիւններ գործեցինք։ Եւ ես այն ժամանակ պարզ կասեմ նորանց, թէ Երբէք ձեզ չեմ ճանաչել. ինձանից դէն գնացէք, ով անօրէնութիւն գործողներ»։ Մատթեոս 7։16-23
Ուշադրություն դարձրեք, որ Քրիստոսի ուղերձը նման է Հակոբոսի ուղերձին։ Հնազանդությունն Աստծուն՝ անկեղծ փրկչական հավատքի նշան է։ Հակոբոսն օգտագործում է Աբրահամի օրինակը, ցուցադրելու համար հնազանդությունը, որն ուղեկցվում է փրկությամբ։ Միայն հայտարարությունը, թե հավատում ենք Քրիստոսին, կամ կրոնական հավաքներին մասնակցությունը չի փրկում մեզ։ Մեզ փրկում է վերածնունդը Սուրբ Հոգով, եւ այդ վերածնունդը պետք է անփոփոխ տեսանելի լինի հավատքի կյանքում, որը մշտապես պետք է ուղեկցվի Աստծուն հնազանդությամբ։
